درد دل های عاشقانه...

[چرو]

سرنوشت شوم
نمی خواهم از آن چشم شرر بار
نگاه بی کرانم را ستانم
نمی خواهم در آغوش شبانگه
همه راز دلم را جا گذارم

زمان از جنس سنگین سکوت است
بیا تا دل به فرداها نبندیم
بیا با سرنوشت شوم شیرین
دگر باره نجنگیم و نجنگیم

نمی دانی چه سخت است سایه بانم
که من را بی گنه خورشید کردند
مرا از تو جدا کردند، افسوس
مرا تسلیم بخت بید کردند

نمی دانی چه سخت است رسم خواهش
که بار بردباری می کشاند
تمام برگه های دفترم را
به گورستان ظلمت می نشاند

چرا این دست های سبز سبزم
ز لمس صورت سرخت جدا است
مگر ما با چنین دنیا چه کردیم
که ما را این چنین حسرت سزا است

من از بیگانگی ها گم شدم عشق
به شوق آشنایت پرکشیدم
نمی دانی چه سخت این سقوطی
که نقشش را به دشمن می کشیدم

مرا بی تو توان مرگ هم نیست
توان چیدن گلبرگ هم نیست
مرا بی تو نمی دانم چه گویند
که بی تو نام من بیرنگ هم نیست

بیا با این ستاره آشنا شو
که دست من ز دامان تو کوتاست
نمی دانی نفس های سیاهی
برای صبحگاهانم چه زیباست


نمی دانی چه سخت است سایه بانم
سکوت سینه ای از عشق لبریز
بنوش از شعر شب هنگام چشمم
نوای عشق و دنیایی به هم ریز

نمی دانی چه سخت است سایه بانم
که من را بی گنه خورشید کردند
مرا از تو جدا کردند، افسوس
مرا تسلیم بخت بید کردند

زمان از جنس سنگین سکوت است
بیا تا دل به فرداها نبندیم
بیا با سرنوشت شوم شیرین
دگر باره نجنگیم و نجنگیم
سپیده ترابی فر

[چرو]

عشق ايستادن زير باران نيست ؛
خيس شدن با هم نيست ؛
عشق آن است كه يكي براي ديگري چتري شود
و او هيچوقت نداند كه چرا خيس نشد...

[چرو]

قلبم راتقديمت ميكنم تا بداني بي رياترينم

اشكي براي اندوهت مي ريزم تابداني پر احساس ترينم

شوق وصال حس غريبي است

برايت ترسيم ميكنم حس خوشبختي را تا بداني خوشبخت ترينم

موجي از عشق را برساحل وجودت ميفرستم

تا بداني عاشق ترينم وشعرم را تقديمت ميكنم

تا بداني كه من ساده ترينم

[چرو]

اگه يک روز فكر كردی نبودن يه كسی بهتر از بودنش
چشمات و ببند و اون لحظه ای كه اون كنارت نباشه
و به خاطر بيار اگه چشمات خيس شد
بدون داری به خودت دروغ ميگی
و هنوز دوستش داری

[چرو]

چه دردیست در میان جمع بودن
ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
به رسم دوستی دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن
..

[چرو]

مرا از شعرهایم می شناسی
مرا از غصه هایم می شناسی

اگر یک شب به بالینم بیایی
مرا از ناله هایم می شناسی

تو را از چشم هایت می شناسم
تو را از آن نگاهت می شناسم

سخن هرگز نگفتی با من اما
تو را از آن صدایت می شناسم

[چرو]

سپردم دل به ديدارت
اگر اينگونه بی پروا
رها كردم كمند تيز پای نگاهم را
اگر اينگونه آشفته
پراكندم به رويت پرتو اميد از چشمم
اگر با سادگی و عشق
كمان لب به زه كردم، خنديدم
تو را اينگونه خيره، مبهوت
رها از ديگران، خالص
يك نفس در پرده ذهنم
نگاهت ميكنم جانا
نمی خواهم دگر فكرم جدا از ياد تو باشد
همين كافی كه جسمم رنج دوری ميكشد..

[چرو]

تنها آمده ام
هیچ غریبه ای نیست
تنم را در خانه گذاشته ام
نگاهم را در خواب
لبخندم را در عکس گوشه ی آینه
زیبایی ام را هم پشت در میگذارم
تو فقط در را باز کن..

می گویی دوستت دارم
و من از زمین می رویم
مست می شوی
موج بر میدارم
شعری می نویسی
من با دهان زنی زیبا می خندم
اما
هرشب که میخوابی
تکه هایم را از میان روزهای تو جمع میکنم
و با چشمان زنی خسته به خواب می روم..!

[چرو]

گفت پنج وارونه چه معنا دارد ؟ خواهر كوچكم اين را

پرسيد من به او خنديدم كمي آزرده و حيرت زده گفت

روي ديوار و درختان ديدم بازهم خنديدم گفت ديروز

خودم ديدم? مهران پسر همسايه پنج وارونه به مينو

ميداد آنقدر خنده برم داشت كه طفلك ترسيد بغلش

كردم و بوسيدم و با خود گفتم بعدها وقتي غم سقف

كوتاه دلت را خم كرد بي گمان مي فهمي پنج وارونه

چه معنا دارد

[چرو]

ما که می از خمره میخانه خوریم از چـــه غـــم زاهد دیوانــه خوریم

ما کـه خرابیـــم و بر آبیـم و سراب از چــه غـم کافــــر بیگانـه خوریـم

غم دل ما را که خورد



همه خوابند و دل ما همچـو دیوانه ها خـود خرابیــم و در اندیشــه بیگانه ها

نوری که به میخانه نیاز است به بتخانه حرام است غـــــم دل بیگانـــــــه مخــــور یـــــــار که خـام است

غم دل ما را که خورد



مهر آفرین خاک من منزلگـــــه پــاک من

ایران من، ایران من، ایران من ایران من، ایران من، ایران من

آری شهر را روزی اگر آب بــرد شــــــــاه را خـــــــــــواب بــرد

غم دل ما را که خورد



غم مخور، حسرت دیدار مخور غم این دشمــن بیــــدار مخور

غم دل ما را که خورد