لالایی ها؛ نخستین شعر های نا نوشته ی زنان ::

[ساقي]

*لالایی هایی که مادر آرزو می کند کودکش - چه دختر و چه پسر- بزرگ شود و همسر بگیرد و او عروسی اش را ببیند :
لایلاسی درین بالا
یو خو سو شیرین بالا
تانریدان عهد یم بودو
تو یو نو گؤ روم بالا
برگردان به فارسی:
کودک نازم که لالایت سنگین است
خوابت شیرین است
با خدا عهد کرده ام که،
عروسی تو را ببینم ...»

(همانجا/ص۱۸۶)

نمونه ی دیگر :
قیزیم بویوک اولرسن
بیرگون اره گیدرسن
الله خوشبخت ایله سین
بیرگون ننه ایله سین

برگردان به فارسی:
لالایی دخترم روزی بزرگ خواهی شد.
به خانه ی شوهر خواهی رفت.
خدا تو را خوشبخت کند!
که روزی مادر خواهی شد.

( همانجا/ص۱۸۸)

گاه در این دسته از لالایی ها رگه هایی از حسرت و رشک ورزی به چشم می خورد:
گل سرخ منی زنده بمونی
ز عشقت می کنم من باغبونی
تو که تا غنچه ای بویی نداری
همین که گل شدی از دیگرونی ...

(کتاب کوچه/دفتر اول /حرف ب/ص ۷۷۳)

*لالایی هایی که مادر آرزو می کند هنگامی که کودکش بزرگ شد قدر شناس زحمات او باشد:
لای لای د یم آد یوه
تاری یتسون داد یوه
بو یو ک اولسان بیرگون سن
منی سالگین یاد یوه

برگردان به فارسی:
لالایی گفتم به نام تو
خداوند یاور و داد رس تو باشد.
انشاء الله روزی که بزرگ شدی،
زحمات مرا به یاد آوری.

(ترانه و ترانه سرایی/ص۱۸۷)

اما خود پیشاپیش می داند که کودک فراموش خواهد کرد :
لالاییت می کنم با دس ( = دست ) پیری
که دسّ مادر پیرت بگیری
لالاییت می کنم خوابت نمیاد
بزرگت می کنم یادت نمیاد ...

(فرهنگ عامیانه ی مردم ایران/ص۲۱۷)