|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
#1
04-07-2008
|
||||
|
||||
دريا و مرد
تنها و روی ساحل مردی به راه می گذرد نزدیک پای او دریا همه صدا شب ‚ گیج درتلاطم امواج باد هراس پیکر رو میکند به ساحل و درچشم های مرد نقش خطر را پر رنگ میکند انگار هی می زند که : مرد! کجا میروی کجا ؟ و مرد می رود به ره خویش و باد سرگردان هی می زند دوباره : کجا می روی؟ و مرد می رود و باد همچنان امواج ‚ بی امان از راه می رسند لبریز از غرور تهاجم موجی پر از نهیب ره می کشد به ساحل و می بلعد یک سایه را که برده شب از پیکرش شکیب دریا همه صدا شب گیج در تلاطم امواج باد هراس پیکر رو میکند به ساحل و .....
__________________
|
|
#2
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
بي پاسخ
در تاريكي بي آغاز و پايان دري در روشني انتظارم روييد خودم را در پس در تنها نهادم و به درون رفتم : اتاقي بي روزن تهي نگاهم را پركرد سايه اي در من فرود آمد وهمه شباهتم را در ناشناسي خود گم كرد. پس من كجا بودم؟ شايد زندگي ام در جاي گمشده اي نوسان داشت و من انعكاسي بودم كه بيخودانه همه خلوت ها را بهم مي زد و در پايان همه روياها در سايه بهتي فرو مي رفت من در پس در تنها مانده بودم. هميشه خودم را درپس يك در تنها ديده ام گويي وجودم در پاي اين در جا مانده بود در گنگي آن ريشه داشت آيا زندگي ام صدايي بي پاسخ نبود؟ در اتاق بي روزن انعكاسي سرگردان بود و من در تاريكي خوابم برده بود در ته خوابم خودم را پيدا كردم و اين هشياري خلوت خوابم را آلود آيا اين هشياري خطاي تازه من بود؟ در تاريكي بي آغاز و پايان فكري در پس در تنها مانده بود پس من كجابودم؟ حس كردم جايي به بيداري مي رسم. همه وجودم را در روشني اين بيدراي تماشا كردم آيا من سايه گمشده خطايي نبودم؟ در اتاق بي روزن انعكاسي نوسان داشت پس من كحا بودم؟ در تاريكي بي آغاز و پايان بهتي در پس در تنها مانده بود
__________________
|
|
#3
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
در قير شب
ديرگاه است در اين تنهايي رنگ خاموشي در طرح لب است بانگي از دور مرا مي خواند ليك پاهايم در قير شب است رخنه اي نيست در اين تاريكي : در و ديوار بهم پيوسته سايه اي لغزد اگ روي زمين نقش وهمي است زبندي رسته نفس آدم ها سربسر افسرده است روزگاري است در اني گوشه پژمرده هوا هر نشاطي مرده است دست جادويي شب در به روي من و غم م بندد مي كنم هر چه تلاش او به من مي خندد تنش هايي كه كشيدم در روز شب زراه آمد و با دود اندود طرح هايي كه فكدم در شب روز پيدا شد و با پنبه زدود ديرگاهي است كه چون من همه را رنگ خاموشي در طرح لب است جنبشي نيست در اين خاموشي : دست ها ٬ پاها در قير شب است.
__________________
|
|
#4
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
دود مي خيزد
دود مي خيزد زخلوتگاه من كس خبر كي يابد از ويرانه ام؟ با درون سوخته دارم سخن كي به پايان مي رسد افسانه ام؟ دست از دامان شب برداشتم تا بياويزم به گيسوي سحر خويش را از ساحل افكندم در اب ليك از ژرفاي دريا بي خبر بر تن ديوارها طرح شكست كس دگر رنگي در اين سامان نديد چشم مي دوزد خيال روز و شب از درون دل به تصوير اميد تا بدين منزل نهادم پاي را از دراي كاروان بگسسته ام گر جه مي سوزم از اين آتش به حان ليك بر اين سوختن دل بسته ام تيرگي پا مي كشد از بام ها صبح مي خندد به راه شهر من دود مي خيزد هنوز از خلوتم با درون سوخته دارم سخن
__________________
|
|
#5
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
باغ ما در طرف سايه ي دانايي بود
باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه باغ ما نقطه ي برخورد نگاه قفس و آينه بود باغ ما شايد قوسي از دايره ي سبز سعادت بود ميوه ي كال خدا را آن روز ميجويدم در خواب آب بي فلسفه ميخوردم توت بي دانش ميچيدم تا اناري تركي برميداشت دست فواره ي خواهش ميشد تا چلوپي ميخواند سينه از ذوق شنيدن ميسوخت گاه تنهايي صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد شوق مي آمد دست در گردن حس مي انداخت فكر بازي ميكرد زندگي چيزي بود مثل يك بارش عيد يك چنار پرسار زندگي در آن وقت صفي از نور و عروسك بود يك بغل آزادي بود زندگي در آن وقت حوض موسيقي بود...
__________________
|
|
#6
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
گوش كن
جاده صدا ميزند از دور قدمهاي ترا چشم تو زينت تاريكي نيست پلك ها را بتكان كفش به پا كن و بيا و بيا تا جاييكه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد و زمان روي كلوخي بنشيند با تو و مزامير شب اندام ترا مثل يك قطعه ي آواز به خود جذب كند پارسايي است در آنجا كه ترا خواهد گفت: بهترين چيز رسيدن به نگاهيست كه از حادثه ي عشق تر است
__________________
|
|
#7
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
سهراب سپهري شعر مي سرود - نقاشي مي كرد ٬ نثر هم مي نوشت ٬ شعر هم ترجمه مي كرد. در زير ترجمه وي را مي اورم اميدوارم مورد پسند قرار گيرد.
اشعار ژاپني شب === با آنكه نمي دانم در پي صبح شب باز خواهد آمد با اينهمه ٬ طلوع آفتاب چه نفرت آور است ٬ دريغا! شاعر: فوجي واروني جي نولو پيام == در پهنه بيكران اقيانوس پاروزنان به سوي جزاير دور دست مي روم به دوستانم خبر دهيد اي قايقهاي ماهيگيري! شاعر: تاكامورا رود == به سان رودخانه مي ناتو كه از قله كوهستان تسوكوبا سرازير مي شود عشق من كه هر آن قزوني مي يابد اكنون رودي ژرف و پنهاور شده است شاعر: يوزي تنهايي ==== با چشم دلسوزي به يكديگر بنگريم اي درخت گيلاس كوهستان! بيرون از گلهاي تو دوستي برايت نيست. شاعر: گيوسن گلهاي بهاري ======= در روزهاي بهاري در آن هنگام كه پرتو آسمان ابدي بدين سان زيباست براي چه گلها با دلي بي آرام از هم جدا مي شوند؟ شاعر: تومونوري
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
| ابزارهای موضوع | |
| نحوه نمایش | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 08:00 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.