سودابه درشاهنامه

[ساقي]

درناخودآگاه روان سودابه ، تن سياوش جهان کهيني از جهان مهين اهورايي و روان او ، روان کهيني از روان مزدايي است که در تن و روان سياوش هستي يافته و به جلوه گري آمده است و سودابه در پي پيوستن به اين جهان کهين و رسيدن به روان مهين است .


سودابه ،درباره سياوش به خوبي انديشه کرده است و در انديشهء خويش او را يافته است ، راهي که سودابه براي دريافت روان سياوش برگزيده است راه احساس است ، زيرا انديشه ء او از احساس رنگ مي گيرد و با همين احساس جهان آميخته به بدي ها را درک نموده است که سر انجام او را به سوي شعور و درک راز هاي سياوش کشانيده است و سياوش را سياوش کرده است .

جلوه ء اهريمني ، ماده ديو اهريمني :

در زندگي زردشت و سياوش يک نقطه همسان بسيار مهم وجود دارد . برخورد وجود پاک و ناپاکي که نماينده دنياي اهورا و اهريمن هستند و در برابر يکديگر قرار مي گيرند . وجود ناپاکي که در برابر زردشت قرار مي گيرد ، ماده ديو زيبايي که به فرشتهء سپندارمذ مي ماند ، اما در پس پشت اين چهره زيبا دروني پر از ديو و ديو زادگان وجود دارد .

اين اسطوره ماده ديو ، در گذر زمان از دنياي ديوان به در آمده ، وارد دنياي انساني شده است و اين بار به گونه زني در اوج زيبايي اما با دروني نا پارسا و اهريمني در سر راه سياوش قرار مي گيرد ، سياوش نيز به پيروي از زردشت ، سودابه را ديوي از تبار اهريمن مي داند . اهورامزدا پيش از برخورد زردشت با اين زن زيبا به او هشدار داده است :


" به سوي تو اي زردشت ، دروجي ماده شکل که بالا تنهء او زرين بود - يعني پستان بان دارد – مي آيد . آن دورج ماده شکل که بالاتنه او زرين است براي درخواست دوستي تو و براي درخواست هم سخني تو و براي درخواست همکاري به سوي تو مي آيد .

مبادا با او دوستي و هم سخني و همکاري کني به او فرمان ده به عقب برگردد و ان گفتار پيروزي بخش يعني (يتااهوويريو ) را برخوان "

(دينکرد 7 ؛ 4 ، 56-55 ) .