خاطرات هنرمندان خدا

[رزیتا]

پوتین های ساق بلند


مجموعه خاطرات یكی از رزمندگان گردان تخریب لشكر 27 محمد رسول الله(ص) به نام قاسم عباسی، در قالب كتاب"پوتین های ساق بلند"، توسط نشر شاهد منتشر شد.

خاطرات این كتاب با محوریت روابط انسانی و عاطفی رزمندگان انتخاب شده اند كه در قالب نوشته های كوتاه به چاپ رسیده است.
قرار گرفتن عكسهای مرتبط با هر خاطره در صفحات كتاب، از ویژگیهای قابل توجه پوتین های ساق بلند است.
در بخشی از كتاب می خوانیم :
"همان طور كه حاج اقا امینی كنار بیسیم چی نشسته بود و گوشی در دستش صحبت می كرد، یك خمپاره 120 در فاصله نزدیك به زمین خورد و تركش هایش از بالای سرمان عبور كرد.

چند لحظه بعد خمپاره دوم نزدیك تر خورد و با صدای سوت و انفجارش عده ای دراز كشیدند. خمپاره سوم به قدری نزدیك خورد كه... ".
"پوتین های ساق بلند" با خاطراتی از قاسم عباسی در 220 صفحه با شمارگان 3000نسخه و بهای 3000 تومان توسط نشر شاهد منتشر شده است .


شماره ای كه ازپلاك افتاد

موضوعات كتاب :شعر
سال : 1388
تعداد صفحات : 119
قیمت : 20000
كتاب شماره ای كه از پلاك افتاد به كوشش دبیرخانه مقدس استان لرستان و تقدیم به شهدا و ایثارگران دفاع مقدس است.

شعر دفاع مقدس خودزمینه ای بود كه گام های اولیه اش را هم زمان با رزمندگان هشت سال دفاع مقدس و در همان دوران برداشت .
این رزمنده توانست باورهای عمیق انسانی و اخلاقی یك بسیجی تمام عیار را به نمایش بگذارد .
شعر دفاع مقدس در طول این سالها مقاومت كرد تا خودرا همچون درخت تنومندی در حوزه ادبیات به اثبات برساند و توانست اینگونه باشد .
بدون شك تاریخ پرفراز و نشیب كشور ایران حوادث واتفاقات تلخ و شیرین زیادی را تجربه

كرده است كه هركدام در نوع خود قابل تأمل و درس آموزی بوده اند.ولی دوران هشت ساله دفاع مقدس ایران برگ زرینی است در تاریخ این كشور كه برای همیشه الهام بخش اندیشمندان ،هنرمندان ،نویسندگان و شاعران خواهد بود و از تلالؤ نور آن فضایلی همچون حمیت ،غیرت،عزت،شجاعت ،ایثار،شهادت و...در جامعه تجلی خواهد یافت .

خودرا چه گرفتار بلا می بینیم چون مرغ شكسته بسته پا می بینیم معنی پریدن از قفس را مردمدر نام بلند شهدا می بینیم

گمنام :
كعبه آورده بودند
كه بچرخیم
دور پاره های استخوان
باوركن
مست بودم و قبله بر دستانم چرخید
چكید
سر،به سینه ی خاك
تابوتی ازكلمه
پرده از لكنت شعرم برداشت
....


منبع :
نوید شاهد

[رزیتا]

خاطرات یك رزمنده گمنام

یادداشت های روزانه رزمندگان همیشه جذاب و خواندنی بوده است. جبهه جنگ ، میدانی است كه مرگ هر لحظه در آن جولان می دهد و مرزهای زندگی و مرگ به نزدیك ترین فاصله خود می رسند. در چنین شرایطی، نوشتن شاید كار چندان ساده ای نباشد، آن هم به شكل روزانه اش.

اما «محمدرضا فردوسی» این دشواری را به جان خریده و یادگاری ارزشمند برای آیندگان- بخصوص آنهایی كه جنگ را ندیده اند- به جا گذاشته است.
محمدرضا فردوسی درباره چرایی یادداشت نویسی اش در جبهه های جنگ تحمیلی گفت: از بچگی به نوشتن علاقه داشتم و در همان دوره راهنمایی دو كتاب به نامهای «یك ریالی دزدی» و « نماز برای دوچرخه» را كه در مورد خاطرات خودم بود نوشتم و با حمایت برادرم منتشر شد.



در مدت 80 ماه حضور در جبهه در كنار انجام عملیات جنگی به فعالیتهای فرهنگی و هنری از قبیل نقاشی و نوشتن خاطرات می پرداختم.
در ادامه قطعه هایی از کتاب « روی نقطه پراكندگی» را با هم مرور می كنیم.
• جمعه 18/11/1361
اولین گلوله ای بود كه این قدر نزدیك من می خورد؛ یك گلوله توپ درصد و پنجاه متری من. وحشت زده، داخل سنگر پریدم. مجید، خونسرد، بالای سنگر نشسته بود و تخمه می خورد. وقتی نگاهش كردم، سری به علامت تأسف برایم تكان داد. خودم خجالت كشیدم.
• سه شنبه 7/1/1363
انگارخانه بخت راهش عوض شده است و من برای رسیدن به آن باید انتظار بكشم. جنگ است؛ جنگی كه ما درگیرش شده ایم. جنگ رحم و مروت نمی شناسد. همه برنامه هایم را زیرو رو كرده. دلم می خواست اول ازدواج می كردم، بعد به جبهه می آمدم. اما برعكس شده و حالا عشق جبهه به هر عشق دیگری می چربد.

جبهه جنگ ، میدانی است كه مرگ هر لحظه در آن جولان می دهد و مرزهای زندگی و مرگ به نزدیك ترین فاصله خود می رسند. در چنین شرایطی، نوشتن شاید كار چندان ساده ای نباشد، آن هم به شكل روزانه اش.

ساعت شش بعدازظهر با برادرم، محمدعلی، به ترمینال رفتیم. خوشحالم كه خانواده همسر آینده ام را تا حدودی متقاعد كرده ام كه برای مدتی كوتاه صبر كنند. آن بندگان خدا هم البته چاره ای جز صبر ندارند. وقتی سوار اتوبوس شدم، فكر كردم شاید دیگر برنگردم و با این فكر اشك در چشمانم حلقه زد.
• جمعه 7/2/1363
شب، درگیری داشتیم. با كالیبر 50 تیراندازی می كردم كه گیر كرد. با كمك یكی از سربازانم تیربار را برای رفع گیر به سنگر استراحت بردیم. به محض اینكه از سنگر پایین آمدیم، صدای مهیب انفجار ما را زمین گیر كرد. برگشتم، نگاه كردم. سنگر ناپدیده شده بود. اگر اسلحه گیر نمی كرد الان ما هم ناپدید شده بودیم. بارها از این گیرها دیده بودم. خدا اگر بخواهد، این طوری گیر می دهد.

• دوشنبه 27/3/1364
به سختی مریض شد ه ام. یك نوع مریضی عجیب و غریب. چیزی بین مرگ و زندگی با روحی بی تاب كه احساس می كنم بین رفتن و نرفتن شك و تردید دارد. بچه ها كه با من حرف می زنند، انگار با میخ به سرم می كوبند. از جا كه بلند می شوم چشمم سیاهی می رود و به زمین می افتم. توی این هوای گرم احساس


سرما می كنم. عرق سرد به تنم می نشیند و مثل یك مرده می افتم. روی خودم پتو می كشم اما باز می لرزم.
احمد ایرانمنش و حسین شجاعی مثل دو برادر دورم می چرخند. احمد یك پارچ شربت آبلیمو درست كرد و به من داد. هرچه بیشتر می خوردم جگرم بیشتر می سوخت. انگار كه بخواهی با یك پارچ آب جلوی مواد مذاب را بگیری. تب و لرز امانم نمی دهد و زیر آفتاب داغ سومار مرا مثل جیوه می لرزاند. نامه نامزدم رسید، به زحمت آن را خواندم، انگار كلمات سوزنی بود و مستقیماً به چشمم می خورد. نوشته بود: «مادرم عمل كرده و حالش خوب است.» خوشحال شدم.
• شنبه 9/9/1364
امروز روزی است كه احمد قرار بود ازدواج كند. ازوضعیتش هیچ خبری در دست نیست. خانوده اش چه می كشند؟ نامزدش درچه حالی است ؟ احمد كجاست؟ بهشت است یا در یكی از اردوگاه های بی نام و نشان دشمن؟ اما احمد همیشه می گفت: «من از اسارت نفرت دارم.» نمی دانم زنده است یا...

با كالیبر 50 تیراندازی می كردم كه گیر كرد. با كمك یكی از سربازانم تیربار را برای رفع گیر به سنگر استراحت بردیم.

• سال 1368 - كرمان
پس از سال ها دوری، بار دیگر به خانه برگشته ام و به نقطه شروع زندگی نظامی ام؛ پادگان 05 كرمان.
هر چه داشتم و نداشتم، وسایل زندگی ام را كه پخش و پراكنده بود جمع كردم و با یك وانت به خانه پدری برده و در دو اتاقی كه بالای مغازه پدر است با همسر و دخترك خردسالم زندگی مستقلی را آغاز كرده ام.
انگار همین دیروز بود كه نامه انتقالم را به گردان همیشه پیروز 808 كرمان كه درجبهه مهران مستقر بود گرفتم.
دلم می خواست به آرزوی دیرینه ام كه فیلم سازی است برسم و بتوانم از طریق فیلم ساختن، از جنگ بیشتر و بهتر حرف بزنم. برای همین در كلاس های فیلم سازی انجمن سینمای جوان كرمان شركت كردم.
یك روز كه از پادگان به سمت خانه می رفتم به یكی از دوستانم برخوردم كه لطف كرد و مرا سوارو ژیان قرمز رنگ مدل 53 كرد.

بین راه صحبت از خرید و فروش ماشین شد و دوستم تا تنور را داغ دید با مهارت و زبان بازی خاص خودش نان را... یعنی ژیانش! را بچسباند و به من قالبش كرد. از بخت بد من دسته چكم همراهم بود و معامله را در همان برخورد اول تمام كردم و خوشحال با اتومبیل سواری ام! تخته گاز به خانه می رفتم كه صدای

انفجاری! همه رویاهایم را پراند. ....
• وی درباره این یادداشت ها توضیح داد: روش نوشتنم به این صورت بود كه بعد از پایان هر عملیات و برگشتن به سنگر بلافاصله شروع به نوشتن می كردم.این نوشته ها از سال 1361، یعنی قبل از حضورم د ر جبهه، شروع شده و تا پایان جنگ ادامه دارد.
با وجود تمام سختی های دوران جنگ، میل عجیبی مرا به نوشتن و ثبت آنچه بر من و همرزمانم می گذشت، سوق می داد و من هر شب و روز وقایع و وماجراهای جبهه را، حتی اگر شده در چند خط می نوشتم.
یادداشتهای روزانه من از تاریخ 13 خرداد 1361 شروع شده و آخرین نوشته مربوط به جنگ، كه تاریخ دقیق آنرا ثبت كرده ام، مربوط به 28 تیر 1361 است. در ادامه یادداشتهای روزانه، نوشته های مربوط به سال 1366 تا پایان جنگ را گنجانده ام و از آنجا كه تاریخ دقیق این نوشته ها را ثبت نكرده ام، آنها را به ترتیب زمانی، در فصلی جداگانه و با عنوان خاطرات، پس از یادداشتهای روزانه قرار داده ام.
در بخش پایانی این كتاب نیز شرح مختصری است از وقایع و اتفاقاتی كه پس از جنگ بر من گذشت و گوشه ای از خاطرات آن روزها به صورت پراكنده در هفته نامه محلی كرمان بنام فردوس كویر با عنوان «خاطرات یك رزمنده گمنام» منتشر شد كه به صورت كاملتر در این كتاب آورده شده است.

محمدرضا فردوسی اهل كرمان است و در سال 1360 در حالی كه 18 ساله است وارد ارتش و یك سال بعد، پس از طی دوره آموزشی راهی جبهه های جنوب می شود. جذابیت یادداشت های فردوسی در جبهه خلاصه نمی شود و سرگذشت او پس از جنگ نیز خواندنی است .

فردوسی درباره رویكرد ادبی یا تاریخی این كتاب افزود: كتاب «روی نقطه پراكندگی» بدلیل اینكه بصورت روزانه نوشته شده، تمام نوشته ها بر مبنای واقعیت بوده و اتفاق افتاده و من شاهد آنها بوده ام و به همین دلیل این كتاب را می توان یك مستند تاریخی دانست و از آن جهت كه سعی شده جذاب و خواندنی باشد به جذابیت های ادبی هم توجه شده است.
كتاب 250 صفحه ای «روی نقطه پراكندگی» در 10 بخش تنظیم شده و مبنای این تقسیم بندی زمان یادداشت های نویسنده است. در انتهای كتاب نیز آلبومی از عكس های این رزمنده به چشم می خورد.
محمدرضا فردوسی اهل كرمان است و در سال 1360 در حالی كه 18 ساله است وارد ارتش و یك سال بعد، پس از طی دوره آموزشی راهی جبهه های جنوب می شود. جذابیت یادداشت های فردوسی در جبهه خلاصه نمی شود و سرگذشت او پس از جنگ نیز خواندنی است و تلخی قابل تامل آن تا مدتی از ذهن پاك نخواهد شد.


منبع :
کیهان

[رزیتا]

شهیدی که امام به وجودش افتخار می کرد

سردار شهید ابوالفضل‌ رفیعی‌ بسیج‌

سرباز ولایت ، روضه حضرت عباس ، دیدار با امام ، آرزوی شهادت ، خداحافظی برای آخرین بار ، شهادت

نام پدر: علی‌اصغر
محل تولد: مشهد روستایی سیج
تاریخ تولد:11/01/34
تاریخ شهادت :12/12/62
مسؤلیت : قائم مقام لشکر 5 نصر
محل شهادت :جزیره مجنون (جنوب ) - عملیات خیبر
موقعیت : مفقودالاثر

معرفی شهید ابوالفضل رفیعی سیج :

ابوالفضل رفیعی در سال 1334 در روستای سیج مشهد دیده به جهان گشود.تحصیلات خود را تا پایان راهنمایی ادامه داد و سپس جهت تحصیل علوم حوزوی یه یکی از مدارس حوزه علمیه مشهد رفت و مدت 7 سال به تحصیل پرداخت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دلیل علاقه زیاد به امام (ره) راهی قم شد و پس از پیروزی سپاه پاسداران به عضویت سپاه قم در آمد و به محافظت از بیت امام در امد.
او به عنوان مسئول گشت سپاه مشهد موفق و به دستگیری و هلاکت عده ای از منافقین گردید.


با شروع جنگ تحمیلی عازم جبهه های نبرد شد و مسئولیت های مختلفی را به عهده گرفت که آخرین آنها جانشینی فرماندهی لشکر 5 نصر بود.او در عملیات خیبر خوش درخشید و سرانجام در تاریخ 12/12/1362 در منطقه هور الهویزه به دیدار معبود شتافت.


خاطرات شهید ابوالفضل رفیعی سیج :
سرباز ولایت :
هیچ یادم نمی رود در یك جلسه ای نشسته بودیم . بحث مانور بود آخر جلسه بچه ها می خواستند پراكنده بشوند . آقای رفیعی گفت : شما چه جور سرباز امام زمان هستید ‏‏‏‏‏‏‏،‌ چه جور سرباز ولایت هستید . آمدید مانور را طراحی كردید همینطوری می خواهید بلند شوید و بدون ذكر مصیبت ، بدون ذكر ابوالفضل عباس ( علیه السلام ) بروید . همان جا نشست ، یك روضه بسیار داغ و معنوی را برای بچه ها خواند . گوینده :نور علی شوشتری
روضه حضرت عباس :

شما چه جور سرباز امام زمان هستید ‏‏‏‏‏‏‏،‌ چه جور سرباز ولایت هستید . آمدید مانور را طراحی كردید همینطوری می خواهید بلند شوید و بدون ذكر مصیبت ، بدون ذكر ابوالفضل عباس .

من مدت 10 سال ایشان را می شناختم در دوران انقلاب وبعد از پیروزی انقلاب اسلامی كه سپاه تشكیل شد با ایشان بودم تا این كه جنگ عراق علیه ایران آغاز شد . من وبرادر رفیعی به خوزستان رفتیم و به عنوان فرمانده گردان انتخاب شدیم او به آبادان رفت و من به سوسنگرد رفتم و بعد از چند عملیات در سال1361 برای عملیات فتح المبین به منطقه شوش آمدیم كه برادر رفیعی را دیدم ایشان از من پرسید: شنیده ام كه مجروح شده اید گفتم آری یك چشمم را در راه خدا دادم .
در والفجر مقدماتی من و برادران شهید رفیعی ورمضانعلی عامل، در تیپ امام رضا مشغول خدمت بودیم . برادر رفیعی فرماندهی تیپ را به عهده داشت و برادر عامل و من فرماندهی خط را به عهده داشتیم این عملیات در منطقه فكه و چزابه بود یادم نمی رود كه برای تثبیت خط رفته بودیم كه شهید رفیعی گفت برادران ما برای اسلام می جنگیم .

در همین موقع بود كه مزدوران صدام پاتک را شروع كردند چون من فرمانده خط بودم برادر رفیعی به من گفت كه فرمان آتش را صادر كن با تمام قدرت می جنگیم و نگذارید دشمن یک وجب پیش بیاید چرا كه مابرای خدا می جنگیم و دشمن برای شیطان . در تاریخ 62/01/22 بود كه ما با برادران در


سنگر نشسته بودیم و برادر رفیعی آمد وگفت كه فردا عملیات والفجر 1 آغاز می شود و من دلم می خواهد كه امشب برای شما روضه بخوانم . او به ابوالفضل عباس سردار كربلا خیلی علاقه داشت آن شب روضه حضرت ابوالفضل العباس ( علیه السلام ) را خواند وما كمال استفاده را كردیم گوینده :محمد حسن نظر نژاد

دیدار با امام :
در مدتى كه برادر رفیعى مجروح شده بود یك وقت خصوصى براى دیدار حضرت امام گرفت كه من نیز همراه ایشان رفتم. جماران كه رسیدیم رفتیم خدمت حضرت امام آنجا آقاى موسوى خوئینى ها درب را بر روى ما باز كرد. وقتى ما به حضور حضرت امام شرف یاب شدیم با چهره مصمم و مهربان امام مواجه شدیم كه كلاه مشكى بر سر و پتویى هم روى پایش انداخته بود. پس از سلام و احوالپرسى امام رو كرد به برادر رفیعى و با شوخى به ایشان گفت: "تو جوان رشیدى هستى، خدا امثال شما را براى اسلام و این نظام حفظ كند، من به وجود شما افتخار مى‏كنم." گوینده :محمدرضا دهقانی

"تو جوان رشیدى هستى، خدا امثال شما را براى اسلام و این نظام حفظ كند، من به وجود شما افتخار مى‏كنم."

آرزوی شهادت :
برادر رفیعی مدتی را در سپاه قم خدمت كرد . یكی از آن روزها من به همراه سه پسر ایشان ( آقا صادق ، آقا جعفر و علی اصغر ) داخل حجره نشسته بودیم ومشغول صحبت بودیم .كه برادر رفیعی وارد حجره شد و گفت: آقای مهدویان خوشا به حالت كه چنین توفیقی نصیبت شد .تا در این حجره مجردی به تحصیلت ادامه دهی ، اما این را هم گفته باشم كه من از تو انتظار دارم تا هر موقع كه قرآن و دعا می خوانی برای من دعا كنی تا در راه خدا شهید شوم چون من اصلاً دوست ندارم كه به مرگ طبیعی از دنیا بروم . گفتم : برای من این یك افتخار بزرگی است كه در بین فامیل و دوستان عزیزانی چون شما باشند ومن امیدوارم خداوند بزرگ شما را در پناه خودش حفظ كند .انشاءا… در این حال ایشان مجدد تكرار كرد كه آقای مهدویان من خیلی دوست دارم تا در راه اسلام به شهادت برسم .وبعد در ادامه صحبتش این دعا را زمزمه كرد كه اللهم الرزقنی توفیق الشهاده فی سبیلك .خدایا آروزی من شهادت در راه توست این توفیق را نصیبم كن .وخداوند هم دعای ایشان را مستجاب كرد و به درجه رفیع شهادت رساند. گوینده : علی مهدویان

خداحافظی برای آخرین بار :
دفعه آخرى كه ابوالفضل خواست به جبهه برود براى خداحافظى به منزل ما آمد و گفت: "من عازم منطقه هستم از طرفى وقت ندارم كه همه را ببینم، پس لطفاً شما خودتان از طرف من به همه سلام برسانید، در ضمن ایندفعه كه مى‏روم معلوم نیست كه برگردم،


خانواده‏ام را اول به خدا و بعدهم به شما مى‏سپارم." آنروز ابوالفضل یك حالت عجیبى داشت، لحظه خداحافظى وقتى از زیر آئینه و قرآن رد شد تا سه مرتبه یك مسیرى را رفت و باز مجدداً برگشت، انگار از یك چیزى خبر داشت اما نباید مى‏گفت، خلاصه هر طور بود خداحافظى كرد و رفت. چهار، پنج شب از رفتن ابوالفضل گذشته بود كه از اهواز با منزل یكى از همسایگان تماس گرفت و خواست كه با حاج آقا صحبت و از آنجا كه حاج آقا نبود من رفتم، بعد از سلام و احوالپرسى به من گفت: "مادرجان! سلام مرا به حاج آقا برسان و بگو ابوالفضل گفت: معلوم نیست كه این دفعه برگردم یا برنگردم." گفتم: این چه حرفیست كه مى‏گویى، انشاءا... كه برمى‏گردى. با یك حالت خاصى گفت: "ما الان عازم منطقه عملیاتى خیبر هستیم، دیگر معلوم نیست كه برگردم، با خداست كه با ما چه كند، به هر حال ایندفعه غیر از دفعات قبل است."بعد از آن تماس دیگر خبرى از ابوالفضل نشد چرا كه در همان عملیات مفقودالاثر شد. گوینده : مادر شهید

"برادر رفیعى در نزدیك پل العزیر به پشت خاكریز آمده بود تا با دوربین منطقه را مشاهده و به فرماندهى لشگر مخابره كند كه ظاهراً در همین بین تیرى به سرش اصابت مى‏كند.برادر رفیعى به شهادت مى‏رسد و جنازه‏اش همانجا مى‏ماند و هنوز كه هنوز است جنازه ایشان برنگشته و همانجا مفقود الاثر مانده است"

شهادت :
یكى از دوستان بنام آقاى پارسایى كه تا اندكى قبل از شهادت برادر رفیعى در كنارش بوده چنین نقل كرد كه: "برادر رفیعى در نزدیك پل العزیر به پشت خاكریز آمده بود تا با دوربین منطقه را مشاهده و به فرماندهى لشگر مخابره كند كه ظاهراً در همین بین تیرى به سرش اصابت مى‏كند." كه پس از رد شدن نیروهاى عراقى از پل آقاى پارسایى به اسارت درمى‏آید و به نقلى: "برادر رفیعى به شهادت مى‏رسد كه جنازه‏اش همانجا مى‏ماند و هنوز كه هنوز است جنازه ایشان برنگشته و همانجا مفقود الاثر مانده است" "روحش شاد". گوینده :محسن دهقانی


وصیت نامه شهید ابوالفضل رفیعی سیج :
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و درود خداوند بر منجی انسان ها ، حجت به حق بر مردم ، بقیةالله الاعظم حضرت مهدی علیه الصلوه والسلام روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه ، و درود و سلام خداوند به رهبر کبیر انقلاب وقائد عظیم الشان امام خمینی و سلام و درود فراوان به رهروان خونین راه حسین، شهدای کربلای ایران و خانواده های آنها که با صبر و استقامت خود تداوم بخش انقلاب اسلامی ایرانند .

اما بعد بارالها اگر با شهید شدن و ریختن خون ابوالفضل نهال نوپای انقلاب اسلامی آبیاری شده و ثمربخش است پس هرچه زودتر مرا شهید گردان که تنها آرزوی من پیوستن به لقاء توست من خودم را مدیون انقلاب اسلامی می دانم .

شاید آمدن من به جبهه های جنگ اسلام علیه کفر جهانی باعث می شود یک ذره ای از آن دین را ادا کرده باشم انشاءالله
و اما وظیفه ی شرعی مردم که اطاعت از ولی فقیه خود امام خمینی نمایند و تمام سخنان گهربار ایشان را فرا گرفته و جامه عمل بپوشانند که این کار را خواهند کرد


چون ملت شریف و شهید پرور ایران به دنیا ثابت کرد که پای بند به عقاید مذهبی بوده و اطاعت از ولایت فقیه را یک وظیفه شرعی خود دانسته و به آن ارج نهاده ، از آن پیروی می کند و همین اتحاد کلمه و پیروی از دستورات امام امت بود که انقلاب اسلامی را الگو در سطح انقلابات جهان و مردم را نمونه و انگشت نما جهت مردم قرار داد. در پایان طول عمر امام و توفیق جهت خدمت برای رضای خدا به مردم از درگاه ایزد منان را مسئلت دارم.





منبع :
بر گرفته از سایت شهدای استان خراسان

[رزیتا]

آلبوم تصاویر شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

• 
  شهید رفیعی سیج

منبع :
سایت شهدای استان خراسان

[رزیتا]

عشق یعنی در سکوت یک نگاه

عشق یعنی " همت " و یک دل خداتوی سینه اشتیاق کربلاعشق یعنی شوق پروازی بزرگدر هجوم زخم‌های بی‌صداعشق یعنی قصه عباس و آبدر " طلاییه " غروب آفتابعشق یعنی چشم‌ها غرق سکوتدر درون سینه، اما انقلابعشق یعنی آسمان غرق خوندر شلمچه گریه‌گریه.... تا جنون

عشق یعنی در سکوت یک نگاهنغمه انا الیه راجعونعشق یعنی در فنا نابود شدندر میان تشنگان ساقی شدنعشق یعنی در ره دهلاویهغرق اشک چشم، مشتاقی شدنعشق یعنی حرمت یک استخوانیادگار از قامت یک نوجوانآنکه با خون شریفش رسم کردبر زمین، جغرافیای آسمان


شهیدحاج محمدابراهیم همت
فرمانده تیپ محمدرسول الله (ص)
محل شهادت :جزیره مجنون - عملیات خیبر
تاریخ شهادت : 16 اسفند 1362

عملیات خیبر :
رمز عملیات: یا رسول‌الله (صلی‌الله علیه و آله)
وسعت منطقه عملیات: 1180 كیلومتر مربع
هدف عملیات: تصرف و تأمین جزایر مجنون و بخشی از هورالهویزه
نیروهای عمل ‌كننده: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و ارتش جمهوری اسلامی ایران

خدایا مرا همتی کن عطاکه با چشم همت بجویم تو را

منبع :
بر گرفته از وبلاگ ولایت تا شهادت

[رزیتا]

لبخند بزن دلاور !

گاهی در جبهه های دفاع از حق در برابر باطل به تابلو نوشته ها، سنگرنوشته ها و لباس نوشته هایی برخورد می کردیم که در بردارنده نوعی طنز و شوخی بود.

در این جا گوشه هایی از این تابلو نوشته ها را که بیانگر روحیه رزمندگان سرافراز اسلام در آن شرایط سخت است را با هم می خوانیم:

1-لبخند بزن دلاور. چرا اخم؟!!
2- لطفا سرزده وارد نشوید (همسنگران بی سنگر) (سنگر نوشته است و خطابش موشها و


سایر حیوانات و حشرات موذی هستند که وقت و بی وقت در سنگر تردد می کردند.)
3- مادرم گفته ترکش نباید وارد شکمت شود لطفا اطاعت کنید.
4 - مسافر بغداد (خمپاره نوشته شده قبل از شلیک)
5- معرفت آهنینت را حفظ کن و نیا داخل (کلاه نوشته)
6- ورود اکیدا ممنوع حتی شما برادر عزیز (در اوایل میادین مین می نوشتند و خالی از مطایبه و شوخی نبود.)
7- ورود ترکش های خمپاره به بدن اینجانب اکیدا ممنوع است .

من خندانم قاه قاه قاه (این جمله با خط درشت پشت پیراهن شهید مهدی خندان جمعی گردان عمار لشکر 27 نوشته شده بود)

8-ورود گلوله های کوچکتر از آرپی چی به اینجا ممنوع (پشت کلاه کاسک نوشته بود)
9- مرگ بر صدام موجی
10- لبخندهای شما را خریداریم .
11- مرگ بر هزاردام این که صدام است.
12- مزرعه نمونه سیب زمینی (تابلو ورودی میادین مین گذاری شده)

13- من خندانم قاه قاه قاه (این جمله با خط درشت پشت پیراهن شهید مهدی خندان جمعی گردان عمار لشکر 27 نوشته شده بود)
14- من مرد جنگم (الکی من خالی بندم)
15- مواظب باش ترکش کمپوت نخوری (تابلویی بود جلوی در تدارکات در منطقه).
16- نامه رسان صدام (خمپاره نوشته شده قبل از شلیک)
17- نزدیک نشوید شخصی است وضو و نماز را باطل می کند. (دمپایی نوشته)
18- نمی تونی لطفا مزاحم نشو (لباس نوشته


خطاب به گلوله)
19- نه خسته دلاور
20- ورود افراد متفرقه (منظور پرنده های آهنین توپ و خمپاره) ممنوع
21- ورود ترکش از پشت ممنوع ، مرد آن باشد که از روبرو بیاید
22- نیش زدن انواع عقرب و رتیل ممنوع (چادر نوشته)
23- ورود شیطان ممنوع (تابلو نوشته ای با زغال)
24- وای به روزی که بسیج بسیج بشه



منبع :
برگرفته از کتاب فرهنگ جبهه

[رزیتا]

به شمار روزهای عاشورایی عمرم، میدان مین فتح کرده ‏‏ام!

بر امیدی زنده‏ام ، ورنه که راطاقت آن هجر بی ‏پایان بود؟

من بسیجی ‏ام !
نسبتم با یک واسطه به شقایق می ‏رسد و با پنج واسطه به فجر ، به فلق! شانزده بهار عمرم را دیده ‏اند و به شمار روزهای ، عاشورایی عمرم ، میدان مین فتح کرده ‏‏ام!
به عد ه تیرهای زهر آگین تن ذوالجناح ، تانک شکار کرده ‏ام!

سال ‏هاست که در تب و تابی می ‏سوزم و دم بر نمی‏آورم. و تمنای دل را پاسخی نمی ‏شناسم.
در هر پگا ه با دل زمزمه می‏کنم که امروز، روز وصل بود و چون شامگاهان می‏رسد سر بر خاک می‏ نهم و دل در گرو افلاک و آرزوی وصل مرا از میان سنگر تا نهانخانه عرش به بال نیاز می برد. آری ، کربلا برایم تقدس یافته است ؛ بسیار فراتر از حیاط تنگ و محصور حیاتم.

در پس هر عملیات و از پی پاکسازی هر میدان مین و پیش از هر شیبخون، سر سودایی من، مستانه به کنجی پناه می‏ برد و در اشتیاق دیدار و حرم می ‏گرید و می ‏سوزد و می ‏گدازد...

درست در زمانی که احساس می‏کنم با شش گوشه وجودم در آن سرزمین مطهر جاری گشته ‏ام، خود را در هاله ‏ای از درد و سوز فراق می‏ یابم، هر چند قلبم هماره در آن آستان، مسجود است ، لیک شیفته عطر و نور آن تربت و بارگا ه مقدسم.
در پس هر عملیات و از پی پاکسازی هر میدان مین و پیش از هر شیبخون، سر سودایی من، مستانه به کنجی پناه می‏ برد و در اشتیاق دیدار و حرم می ‏گرید و می ‏سوزد و می ‏گدازد...

روح مشتاقم پیک نظر را بر افق روانه می ‏کند و من در تداوم ریسمان منور نگاهم در آن دور دست‏ها می‏بینم گنبدی آفتابی را که قد علم کرده است ؛ به روشنی پیشانی امام.
تنها نشانم از کربلا همان چهره عاشورایی است که یک بار در پی والفجری، در جماران به نظاره روح او نشستم و حاصل سراسر عمرم هم همین هجرست که بی ‏شک شکوه ‏اش را در کنار کوثر بر رسول‏الله (ص) خواهم برد، همین هجران کربلا...
من هماره بسیجی خواهم ماند و جانم را بر این اعتقاد گرو خواهم گذ ارد و فدا خواهم کرد و به معشوق خواهم رسید.


نویسنده :
علی شریعتی از کرج

[رزیتا]

چشم ها ی او با قاب ...

به کجا می نگری؟به همان بهشتی که قرارست همچون مولایت بدون سر وارد آن شوی؟ نمی دانم خداوند چه فرقی بین چشمان تو و چشمان ما گذاشته است که عکس چشمان تو دل را دگرگون می کند؟!
که نگاه گیرای چشمانت را آسمان هم بر نمی تابد.
همسر حاج ابراهیم همت می گفت یه روز نگاه کردیم به چشمای حاجی گفتیم حاج همت خیلی چشماتون زیباست خدا هم که زیبا پسند، نمی گذاره چیزای زیبا تو این دنیا بمونه و اونو برای خودش برمی داره
حاجی اگر روزی شهید شدی مطمئنم خدا این چشمارو با خودش می بره
همسر شهید همت می گفتند این چشما یکی به خاطر این زیبا بود که به گناه باز نشده بود یکی به خاطر اینکه هر سحر پا می شدم می دیدم این چشما در خونه خدا چه اشکی میریزن
گفتم مطمئنا این چشما رو خدا خاطرخواه شده
آخر در عملیات خیبر خدا این چشمارو با قابش برد.از بالای لبهاش رفت ...رفت پیش خدا.

و اکنون می فهمم .که نه ؛فقط می دانم که چه چیز آن چشم ها را چنان گیرایی و هیبتی می داد و همگان را در مقابلش به زانو در می آورد. همه را متعجب می ساخت و همه را در گیر می کرد.
دریایی که در آن چشم ها مشهود است، حاصل اشک های شبانه تو در بارگاه احدیت بود. حاصل آن بود که راهی برای خود به دنیا و ما فیها باز نکرد.پاک بودی پاک زیستی و پاک رفتی...
یا لیتنا کنا معک

تهیه کننده:فاطمه شریعتمدار

[رزیتا]

غذای مسموم

...دلمون لک زده بود واسه یه غذای درست و حسابی. حسابشو بکنین اون همه آدم توی دوکوهه، اونم غذاهای جبهه.البته خوب بود ها اما ما زیاد شکمو بودیم. بعد از چند وقت لشگر یه شب شام کباب داد. ما هم عین این ندید بدید ها کباب رو تا تهش خوردیم.بعد از یه چند ساعت احساس کردم که دل پیچه گرفتم و صداهای عجیب غریبی از شکمم میاد.احساس کردم اگه چند دقیقه دیگه منتظر بمونم ....
سریع دویدم بیرون و آفتابه رو پر آب کردم و دویدم سمت دستشویی ها که دیدم اووووووووووووووووووه بچه ها یه صف بستن جلوی دستشویی شونصد متر.آقا نگو شام اون شب ما مسموم بوده و همه بچه ها حالشون خراب شده بود.
همینطور که توی صف وایساده بودیم یهو دیدیم حاج همت آفتابه به دست داره از کنار صف رد میشه و میره جلو. بچه ها هم به احترام اینکه حاجی فرمانده لشگره بهش راه دادن. چند دقیقه بعد دیدیم حاجی دوباره اومد و آفتابه به دست داره میره سمت دستشویی که پریدیم سر راهش رو گرفتیم و گفتیم:.. بابا مرد حسابی حالا اون یه دفعه رو به خاطر فرمانده لشگری گذاشتیم بی نوبت بری ،این دفعه دیگه نمیشه... و صدای خنده بچه ها و حاجی بود که توی فضای دوکوهه پیچید.

[رزیتا]

شهید همت و حر زمان

یک شب که در مقر بودیم یکی از بچه ها با عجله خودش را به ما رساند و گفت : ((یک نفر از بالا صدا می زند که من می خواهم بیایم پیش شما . حاج همت کیست ؟!))
سریع بلند شدیم و خودمان را به محل رساندیم تا ببینیم قضیه از چه قرار است . گفتیم که شاید کلکی در کار است و آن ها می خواهند کمین بزنند . وقتی به محل رسیدیم فریاد زدیم : ((اگر می خواهی بیایی نترس!بیا جلو!))
گفت : ((من حاج همت را می خواهم!))
گفتیم : ((بیا تا ببریمت پیش حاج همت))
با ترس و دلهره و احتیاط جلو آمد . وقتی نزدیک رسید و دید که همه پاسدار هستیم جاخورد . فکر کرد که دیگر کارش تمام است ولی وقتی برخورد خوب بچه ها را دید کمی آرام گرفت . او را پیش همت بردیم . پرسید : ((حاج همت شما هستید))
همت گفت ((بله خودم هستم .))
آن مرد کرد پرید جلو و دست همت را گرفت که ببوسد .
همت دستش را کشید و اجازه نداد . آن مرد دوباره در کمال ناباوری پرسید : ((شما ارتشی هستید یا سپاهی؟))
همت گفت : ((ما پاسداریم .))
او گفت : (( من آمده ام پیش شما پناهنده شوم قبلا اشتباه می‌کردم . رفته بودم طرف ضد انقلابها و با آنها بودم , ولی حالا پشیمانم .))
همت گفت (قبلا از ما قهر کرده بودی . حالا هم که آمدی خوش آمدی . ما با تو کاری نداریم و به تو امان نامه می‌دهیم .))
و بعد همت او را در آغوش کشید و بوسید و گفت : ((فعلا شما پیش سایر برادرهایمان استراحت کن تا بعد با هم صحبت کنیم.))
آن مرد , مسلح بود . همت اجازه نداد که اسلحه اش را از او بگیریم و او با خیال راحت در میان بچه ها نشست .
شب , همت با او صحبت کرد از وضعیت ضد انقلاب گفت و سعی کرد تا ماهیت آنها را برای او فاش کند .
آن مرد گفت : ((راستش خیلی تبلیغات میکنند . میگویند که پاسدارها همه را میکشند همه را سر میبرند خلاصه از این حرفها .))
همت گفت : (( نه! اصلا این حرفها حقیقت ندارد . همه ما پاسدار هستیم و صحبت می کنیم))آن مرد محو صحبت های همت شده بود . وقتی این جملات را شنید , به گریه افتاد . همت پرسید : ((برای چه گریه می کنی ؟))
گفت : ((به خاطر این که در گذشته در مورد شما چه فکرهایی می‌کردم . ))
همت گفت : ((دیگر فکرش نکن حالا که برگشته ای عیب ندارد .))
او گفت : ((من هم می‌خواهم پاسدار شوم.))
همت گفت : ((اشکالی ندارد. پاسدارباش.اگر اینطوری دوست داری , از همین لحظه به بعد تو پاسدارباش .))
آن شخص با شنیدن این حرف, خیلی خوشحال شد . رفتار و برخورد همت چنان تأثیر عمیقی بر او گذاشت که یکی از نیروهای خوب و متعهد شد و در همه جا حضور فعال داشت . او بعد از مدتی در عملیات (( محمد رسول الله (ص) )) شرکت کرد و شهید شد . بچه ها به او لقب (( حر زمان )) داده بودند . پس از این ماجرا , تعداد دیگری از ضد انقلابیون فریب خورده هم آمدند و خود را تسلیم کردند. جالب این که آن ها هم در لحظه ورود , سراغ حاج همت را می گرفتند .

منبع: وبلاگ حاج ابراهیم همت