عقل و عشق در نگاه حافظ

[ساقي]

«اگر من به زبان آدميان و فرشتگان سخن گويم،
ولی عشق نداشته باشم،
همچون سنجی پُرطنين و چون طبلی توخالی ام *
و اگر پيامبرانه سخن گفتن توانم و از همه اسرار آگاه باشم
و از دانش های گوناگون شناخت داشته باشم،
و اگر چنان نيروی ايمانی داشته باشم که با آن کوه را جا به جا توانم کرد،
ولی عشق نداشته باشم، هيچم *

و اگر تمام دار و ندارم را ببخشم و تن خود بر آتش افکنم،
ولی عشق نداشته باشم، مرا چه سود *
عشق شکيباست، عشق مهربان است،
برانگيخته نمی شود، لاف نمی زند و فخر نمی فروشد،
گستاخی نمی کند و خودخواه نيست،
خشمگين نمی شود و کينه ی کس به دل نمی گيرد.
از بی عدالتی خشنود نمی شود
، ولی با راستی و حقيقت شادی می کند
عشق هرگز پايان نمی گيرد......