نوروز و بهار در شعر و ادب پارسی

[behnam5555]

مي ترسم قمر گل

بهار دارد مي آيد

و تو غصه هايت يكي يكي سبز مي شود

غصه هايي كه با بهار مي آيند و بي بهار كنار تو مي مانند

مي دانم قمر گل ...مي دانم

هيچ آبي اينهمه كهنگي را از لباس هايت نمي شويد و آنهمه حسرت را از

چشمهايت.

...هنوز هفت سين خانه ات سئوالهايي ست بي جواب...

شايد هفت سئوال !

دلت گرفته است مثل چهار شنبه سوري پارسال..

.تو ترقه نداشتي

و بغض هايت يكي يكي مي تركيد

و....دلت تا بهاري ديگر خواهد گرفت !

تو تابستاني هم نخواهي داشت. وقتي دوستانت از دريا ميگويند . و تو به ياد

چشمهايت خواهي افتاد...

هميشه سهم تو از پشت ويترين ها فقط يك آه بود

و بهار هم هيچوقت از پشت پنجره ي تو

سبز نبود

مي ترسم قمر گل.. مي ترسم

پرده هاي پشت پنجره ترا ببلعد
.
و ماه تنها بماند..

مي ترسم قمرگل....

(شاعرگرانقدررضوان ابوترابی)