روزی که امیرکبیر گریست

[امیر عباس انصاری]

میناجان معذرت میخوام پستت رو تغییر فونت و رنگ دادم
به عنوان یک ایرانی حقیقتا و از صمیم قلب در مقابل امیر کبیر به حالت کرنش و احترام می ایستم و پشت سرش حقیقتا بهش وفادارم و ایکاش بود تا در خدمتش بود و به اون و در کنار اون به ملتم خدمت می کردم و افسوس که از این دست مردان بزرگ و آزاده و آزاد اندیش خیلی کم پیدا میشوند
و چقدر دنیا به این مردها احتیاج داره
مقایسه کنید:
چرچیل، موسولینی، هیتلر، آریل شارون، موشه دایان، بوش پدر و پسر، صدام، بن لادن، ملامحمد عمر، پل پوت، قذافی، چنگیز، آتیلا، تیمور، و...

حالا این نامها:
دکتر محمود حسابی، پروفیور انیشتین، دکتر رابرت اوپنهایمر، مهماتما گاندی، نلسون ماندلا، زکریای رازی، الکساندر فلمینگ، ابن بطوطه، لئونارد داوینچی، خضرت مولوی، حضرت حافظ، والا مقام حضرت خیام، والا مقام جناب سعدی، گوته، شکسپیر، انتوان چخوف، داستایوسکی، شولوخف، فدریکو فلینی، سر چالز چاپلین، حتی ورزشکاران، زین الدین زیدان، بابی چارلتون، و....

ما آدمها میمیرم
غافل از اینکه نتیجه اعمال و افکار و گفتار ماست که یادگاری جاودان از ما میسازه
یادگاری خوب
ویا
یادگاری بد

امیر کبیر برای همین کبیر بود چون از صمیم قلب ایرانی بود
در زمان صدارت او در رژیم خاک برسر و نالایق قاجار ایران با کمترین مشکلات دست به گریبان بود و این مرد حقیقتا مرد بود
مرد بود
مرد بود
اشک امون نمیده این کیبرد رو ببینم والا هزار بار می نوشتم مرد بود
من نژاد پرست نیستم ولی به شدت وطن پرستم
هشت سال خون جوانانمون ریخته شد یه وجب خاکمون تاراج نشد
اگه یه امیر کبیر داشتیم
آخ اگه....
امیر عباس در نبود امیر کبیر گریستن را روا می داند.