وقتی عاشق می شويم به نظر می رسد مغز ما طبيعی فعاليت نمی کند . کف دستانمان عرق می کند ، نفسهايمان بند می آيد ، به درستی نمی توانيم فکر کنيم و احساسی شبيه به اينکه پروانه ای در دلمان پر ميزند به مادست می دهد. با اين همه اين احساس شگفت انگيز است . جرقه آن می تواند با چيزی به سادگی ديدن چشم ها ، لمس کردن دست ها،شنيدن موسيقی يا خواندن کتابی به وجود آيد.
عامل ايجاد اين تحريک، مولکول کوچکی موسوم به فنيل اتيل آمين است.اين مولکول همراه با دوپامين و نوراپی نفرين ميتواند يک حس نا معلوم ولی شادی آفرينی را که منجر به علاقه سير ناپذيری می شود ايجاد کند.ولی متاسفانه در اينجا محدوديت هايی به خاطر برخی بمباران انتقال دهنده های عصبی ناشی از برخی پاسخ دهنده های کسل کننده وجود دارد.
فنيل اتيل آمين ماده ای شيميايی طبيعی شبيه آمفتامين و دوپامين است که تجربه عالی عشق را برای ما فراهم می کند.
چيزی که توصيف عشق را مشکل می کند تلنگرهای اوليه آن در قشر جلوی مغزاست که انسان را قادر می سازد لذت بودن با شخصی خاص را ، حتی اگر تا آن زمان بک بار بيشتر او را ملاقات نکرده باشد ، برای خود پيش بينی کند. اگر اين تلنگرها به اندازه کافی قوی باشند به آن ((حافظه آينده)) گويند که درگير پاسخ به جنگ و گريزهای قديمی قسمت جلوی مغز و مسئول رفتارهای ناخواسته ای چون لکنت زبان، عياشی،لودگی و خنده های بلند به لطيفه های ديگران خواهد بود.اندورفينها که ساختاری شبيه به مرفين دارند بيشتر به ماده ای که می تواند در انسان احساس خوشی و شعف ايجاد کند شناخته شده اند. اين مواد به عشاق ، آرامش مشابهی می بخشد ولی نه در همان لحظات اول.
اندورفينها در مراحل اوليه جذب با تحريک تک ياخته های خاصی در مغز ميانی به شکل کاتاليزگر عمل کرده و آمفتامين های طبيعی قوی يعنی دوپامين و فنيل اتيل آمين را تحریک می کنند .آنها با فرمانهای خود در مغز فکر و خيال ها را طراحی می کنند ، هر فکرو خيالی را !!!!
12-11-2007
حالت رشته ای