دوباره مصرف کردن بازیافت کردن

[رزیتا]

سئوال: چطور شد حكومت های محلی باين نتيجه رسيدند كه تبديل و بازيافت زباله تصميم بهتری از دفن زباله است؟

بچلدر آدامز: شروع اين كار بر ميگردد به 1987، وقتی دوبه بد نام زباله حمل كن موبرو يكی از شهر های كوچك منطقه نيويورك را با باری بيش از 3000 تن زباله ترك كرد. اين كشتی برای ماه ها در ساحل اقيانوس اطلس سرگردان بود و از اينجا به آنجا ميرفت و موفق نميشد محلی را پيدا كند كه مقامات محلی آن حاضر شوند اين مقدار زباله را برای دفن تحويل بگيرند. اين دوبه سرگردان با بار مشمئز كننده اش محل توجه رسانه ها قرار گرفت، و تبليغات فراوانی را ايجاد كرد. پيامی كه اين واقعه برای مردم آمريكا داشت اينبود كه " بزودی محلی برای دفن زباله در اين سرزمين باقی نخواهد ماند." بسياری از طرفداران بازيافت از فرصت استفاده كردند و مردم را تا حدودی با ايده بازيافت آشنا كردند. ولی راستش هنوز زود بود بگوييم با يك بحران زباله روبرو شده ايم ، زيرا نه آن زمان و نه حالا، جوامع ما به ته خط ايجاد فضای لازم برای تدارك و حفظ محل دفن زباله نرسيده اند.
آن واقعه بازيافت را بر سر زبانها انداخت و خيلی ها طرفدار اين ايده شدند. شهرت داده شد همه مشغول اين كارند. موجی از تبليغات موافق سراسر كشور را فرا گرفت. حالا ديگر بازيافت كردن مد شده بود و يكی از كارهای جديد و پر طرفدار برای هزينه كردن دلارهای مربوط به تاسيسات عام المنفعه شده بود.

يك سری كارهای آسان بازيافتی در ابتدا صورت گرفت، و مردم ديدند كلی مواد راحت و بی زحمت ميتوان از زباله ها استخراج كرد و داخل در سيكل بازيافت نمود، و به اين ترتيب به هيجان آمدند و مشتاق مشاركت در اين امر شدند.

لوزانو : دوبه موبرو حكم لحظه تعقل را پيدا كرد. ناگهان مردم بخود آمدند، به قضيه نگاه كردند و گفتند : " وای، خدای من، ميشود اين بلا در آينده بسراغ ما بيايد؟" گر چه هنوز دستورالعمل فدرالی در مورد بازيافت يا برنامه تقسيم زباله برای ايالات پيش بينی نشده بود، لكن مجالس محلی بسرعت به سراغ برنامه هايی كه برای خلاصی از شر زباله داشتند رفتند و به بررسی آنها پرداختند كه ببينند پاسخگوی نيازهای آينده اشان هست يا خير.

ايالت كاليفرنيا دستور العملی به شهرها و بخشهای تحت نظارت خود صادر كرد. لايحه مجلس ايالتی (ا. بی.) شماره 939 به همه شهرها و بخشها دستور ميداد مقدار زباله خود را تا سال 1995 به ميزان 25 در صد بكاهند و تا سال 2000 اين مقدار را به 50 در صد برسانند. اين اهداف و زمان بندی بر اساس مطالعات سال 1990 بعنوان سال پايه صورت گرفته بود.

اين لايحه همچنين جرائمی برای عدم انجام اينكار در نظر گرفته بود، بطوريكه به ازای هر روز تاخير از اجرای برنامه ايالت ميتوانست آنها را روزی 10000 $ جريمه كند. گروه های زيادی منجمله طرفداران محيط زيست از اين لايحه حمايت جدی كردند. بنظر ميرسيد همه مشتاق بودند سهمی در حل اين معضل داشته باشند.