|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
12-25-2007
|
||||
|
||||
برای شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست
شما که خشم ِتان مرگ است، شما که تابانده‌ايد در ياءس ِ آسمان‌ها اميد ِ ستاره‌گان را شما که به وجود آورده‌ايد ساليان را قرون را و مرداني زاده‌ايد که نوشته‌اند بر چوبه‌ي ِ دارها يادگارها و تاريخ ِ بزرگ ِ آينده را با اميد در بطن ِ کوچک ِ خود پرورده‌ايد و شما که پرورده‌ايد فتح را در زهدان ِ شکست، شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ‌ست! □ شما که برق ِ ستاره‌ي ِ عشق‌ايد در ظلمت ِ بي‌حرارت ِ قلب‌ها شما که سوزانده‌ايد جرقه‌ي ِ بوسه را بر خاکستر ِ تشنه‌ي ِ لب‌ها و به ما آموخته‌ايد تحمل و قدرت را در شکنجه‌ها و در تعب‌ها و پاهاي ِ آبله‌گون با کفش‌هاي ِ گران در جُست‌وجوي ِ عشق ِ شما مي‌کند عبور بر راه‌هاي ِ دور و در انديشه‌ي ِ شماست مردي که زورق‌اش را مي‌راند بر آب ِ دوردست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ است! □ شما که زيبائيد تا مردان زيبائي را بستايند و هر مرد که به راهي مي‌شتابد جادوئي‌ي ِ لب‌خندي از شماست و هر مرد در آزاده‌گي‌ي ِ خويش به زنجير ِ زرين ِ عشقي‌ست پاي‌بست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ است! □ شما که روح ِ زنده‌گي هستيد و زنده‌گي بي‌شما اجاقي‌ست خاموش، شما که نغمه‌ي ِ آغوش ِ روح ِتان در گوش ِ جان ِ مرد فرح‌زاست، شما که در سفر ِ پُرهراس ِ زنده‌گي، مردان را در آغوش ِ خويش آرامش بخشيده‌ايد و شما را پرستيده است هر مرد ِ خودپرست، ــ عشق ِتان را به ما دهيد شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست! و خشم ِتان را به دشمنان ِ ما شما که خشم ِتان مرگ است!
__________________
|
|
#2
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
پيوند اي سرود ِ درياها! در ساحل ِ خشم‌ناک ِ سکوت ِ من موجي بزن
ستاره‌ي ِ ترانه‌ئي برافروز در بُهت ِ مغموم ِ خون ِ من اي سرود ِ درياها! □ سه نويد، سه برادري، بر فراز ِ مون‌واله‌ري‌ين واژگون گرديد و آن هر سه من بودم. سيزده قرباني، سيزده هرکول بر درگاه ِ معبد ِ يونان خاکستر شد و آن هر سيزده من بودم. سي‌صدهزار دست، سي‌صدهزار خدا در تپه‌هاي ِ قصر ِ خدايان، در حلقه‌هاي ِ زنجير يکي شد و آن هر سي‌صدهزار من‌ام! □ آه! من سه نويد، سه برادري، من سيزده قرباني، سيزده هرکول بوده‌ام و من اکنون عقده‌ي ِ ناگشودني‌ي ِ سي‌صدهزار دست‌ام... اي سرود ِ درياها! بگذار در ساحل ِ خشم‌ناک ِ غريو ِ تو موجي زنم و به‌سان ِ مرواريد ِ يکي صدف کلمه‌ئي در قالب ِ تو باشم اي سرود ِ درياها!
__________________
|
|
#3
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
شعرِناتمام خُرد و خراب و خسته جواني‌ي ِ خود را پُشت ِ سر نهاده‌ام
با عصاي ِ پيران و وحشت از فردا و نفرت از شما . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . □ اکنون من در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام آن‌جا که ستاره‌ئي نگاه ِ مشتاق ِ مرا انتظار مي‌کشد... در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام، سخني بگو با من ــ زودآشناي ِ دير يافته! ــ تا آن ستاره اگر توئي، سپيده‌دمان را من به دوري و ديري نفرين کنم. □ با تو آفتاب در واپسين لحظات ِ روز ِ يگانه به ابديت لب‌خند مي‌زند. با تو يک علف و همه جنگل‌ها با تو يک گام و راهي به ابديت. اي آفريده‌ي ِ دستان ِ واپسين! با تو يک سکوت و هزاران فرياد. دستان ِ من از نگاه ِ تو سرشار است. چراغ ِ ره‌گذري شب ِ تنبل را از خواب ِ غليظ ِ سياه‌اش بيدار مي‌کند و باران جوي‌بار ِ خشکيده را در چمن ِ سبز سفر مي‌دهد...
__________________
|
|
#4
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
حريقِ سرد وقتي که شعله‌ي ِ ظلم
غنچه‌ي ِ لب‌هاي ِ تو را سوخت چشمان ِ سرد ِ من درهاي ِ کور و فروبسته‌ي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد بود. بايد مي‌گذاشتند خاکستر ِ فرياد ِمان را بر همه‌جا بپاشيم بايد مي‌گذاشتند غنچه‌ي ِ قلب ِمان را بر شاخه‌هاي ِ انگشت ِ عشقي بزرگ‌تر بشکوفانيم بايد مي‌گذاشتند سرماهاي ِ اندوه ِ من آتش ِ سوزان ِ لبان ِ تو را فرونشاند تا چشمان ِ شعله‌وار ِ تو قنديل ِ خاموش ِ شبستان ِ مرا برافروزد... اما ظلم ِ مشتعل غنچه‌ي ِ لبان‌ات را سوزاند و چشمان ِ سرد ِ من درهاي ِ کور و فروبسته‌ي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد ماند...
__________________
|
|
#5
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
براي ِ سياووش کوچک نه به خاطر ِ آفتاب نه به خاطر ِ حماسه به خاطر ِ سايه‌ي ِ بام ِ کوچک‌اش به خاطر ِ ترانه‌ئي کوچک‌تر از دست‌هاي ِ تو نه به خاطر ِ جنگل‌ها نه به خاطر ِ دريا به خاطر ِ يک برگ به خاطر ِ يک قطره روشن‌تر از چشم‌هاي ِ تو نه به خاطر ِ ديوارها ــ به خاطر ِ يک چپر نه به خاطر ِ همه انسان‌ها ــ به خاطر ِ نوزاد ِ دشمن‌اش شايد نه به خاطر ِ دنيا ــ به خاطر ِ خانه‌ي ِ تو به خاطر ِ يقين ِ کوچک‌ات که انسان دنيائي‌ست به خاطر ِ آرزوي ِ يک لحظه‌ي ِ من که پيش ِ تو باشم به خاطر ِ دست‌هاي ِ کوچک‌ات در دست‌هاي ِ بزرگ ِ من و لب‌هاي ِ بزرگ ِ من بر گونه‌هاي ِ بي‌گناه ِ تو به خاطر ِ پرستوئي در باد، هنگامي که تو هلهله مي‌کني به خاطر ِ شب‌نمي بر برگ، هنگامي که تو خفته‌اي به خاطر ِ يک لب‌خند هنگامي که مرا در کنار ِ خود ببيني به خاطر ِ يک سرود به خاطر ِ يک قصه در سردترين ِ شب‌ها تاريک‌ترين ِ شب‌ها به خاطر ِ عروسک‌هاي ِ تو، نه به خاطر ِ انسان‌هاي ِ بزرگ به خاطر ِ سنگ‌فرشي که مرا به تو مي‌رساند، نه به خاطر ِ شاه‌راه‌هاي ِ دوردست به خاطر ِ ناودان، هنگامي که مي‌بارد به خاطر ِ کندوها و زنبورهاي ِ کوچک به خاطر ِ جار ِ سپيد ِ ابر در آسمان ِ بزرگ ِ آرام به خاطر ِ تو به خاطر ِ هر چيز ِ کوچک هر چيز ِ پاک برخاک‌افتادند به ياد آر عموهاي‌ات را مي‌گويم از مرتضا سخن مي‌گويم.
__________________
|
|
#6
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
بدرود براي ِ زيستن دو قلب لازم است
قلبي که دوست بدارد، قلبي که دوست‌اش بدارند قلبي که هديه کند، قلبي که بپذيرد قلبي که بگويد، قلبي که جواب بگويد قلبي براي ِ من، قلبي براي ِ انساني که من مي‌خواهم تا انسان را در کنار ِ خود حس کنم. □ درياهاي ِ چشم ِ تو خشکيدني‌ست من چشمه‌ئي زاينده مي‌خواهم. پستان‌هاي‌ات ستاره‌هاي ِ کوچک است آن سوي ِ ستاره من انساني مي‌خواهم: انساني که مرا بگزيند انساني که من او را بگزينم، انساني که به دست‌هاي ِ من نگاه کند انساني که به دست‌هاي‌اش نگاه کنم، انساني در کنار ِ من تا به دست‌هاي ِ انسان‌ها نگاه کنيم، انساني در کنارم، آينه‌ئي در کنارم تا در او بخندم، تا در او بگريم... □ خدايان نجات‌ام نمي‌دادند پيوند ِ تُرد ِ تو نيز نجات‌ام نداد نه پيوند ِ تُرد ِ تو نه چشم‌ها و نه پستان‌هاي‌ات نه دست‌هاي‌ات کنار ِ من قلب‌ات آينه‌ئي نبود کنار ِ من قلب‌ات بشري نبود...
__________________
|
|
#7
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
به توگويم ديگر جا نيست
قلب‌ات پُراز اندوه است آسمان‌هاي ِ تو آبي‌رنگي‌ي ِ گرماي‌اش را از دست داده است زير ِ آسماني بي‌رنگ و بي‌جلا زنده‌گي مي‌کني بر زمين ِ تو، باران، چهره‌ي ِ عشق‌هاي‌ات را پُرآبله مي‌کند پرنده‌گان‌ات همه مرده‌اند در صحرائي بي‌سايه و بي‌پرنده زنده‌گي مي‌کني آن‌جا که هر گياه در انتظار ِ سرود ِ مرغي خاکستر مي‌شود. □ ديگر جا نيست قلب‌ات پُراز اندوه است خدايان ِ همه آسمان‌هاي‌ات بر خاک افتاده‌اند چون کودکي بي‌پناه و تنها مانده‌اي از وحشت مي‌خندي و غروري کودن از گريستن پرهيزت مي‌دهد. اين است انساني که از خود ساخته‌اي از انساني که من دوست مي‌داشتم که من دوست مي‌دارم. □ دوشادوش ِ زنده‌گي در همه نبردها جنگيده‌بودي نفرين ِ خدايان در تو کارگر نبود و اکنون ناتوان و سرد مرا در برابر ِ تنهائي به زانو در مي‌آوري. آيا تو جلوه‌ي ِ روشني از تقدير ِ مصنوع ِ انسان‌هاي ِ قرن ِ مائي؟ ــ انسان‌هائي که من دوست مي‌داشتم که من دوست مي‌دارم؟ □ ديگر جا نيست قلب‌ات پُراز اندوه است. مي‌ترسي ــ به تو بگويم ــ تو از زنده‌گي مي‌ترسي از مرگ بيش از زنده‌گي از عشق بيش از هر دو مي‌ترسي. به تاريکي نگاه مي‌کني از وحشت مي‌لرزي و مرا در کنار ِ خود از ياد مي‌بري.
__________________
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
| ابزارهای موضوع | |
| نحوه نمایش | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 02:41 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.