.:: مناظره های عاشقانه، ادیبانه، شاعرانه ::.

[آیـدا]

غزل حضرت مولانا

عاشقی بر من پریشانت کنم نیکو شنو
کم عمارت کن که ویرانت کنم نیکو شنو
گر دو صد خانه کنی زنبوروار و مو
بی کس و بی خان و بی مانت کنم نیکو شنو
تو بر آنک خلق مست تو شوند از مرد و زن
من بر آنک مست و حیرانت کنم نیکو شنو
چون خلیلی هیچ از آتش مترس ایمن برو
من ز آتش صد گلستانت کنم نیکو شنو
گر که قافی تو را چون آسیای تیزگرد
آورم در چرخ و گردانت کنم نیکو شنو
ور تو افلاطون و لقمانی به علم و کر و فر
من به یک دیدار نادانت کنم نیکو شنو
تو به دست من چو مرغی مرده ای وقت شکار
من صیادم دام مرغانت کنم نیکو شنو
بر سر گنجی چو ماری خفته ای ای پاسبان
همچو مار خسته بیجانت کنم نیکو شنو
ای صدف چون آمدی در بحر ما غمگین مباش
چون صدف ها گوهر افشانت کنم نیکو شنو
بر گلویت تیغ ها را دست نی و زخم نی
گر چو اسماعیل قربانت کنم نیکو شنو
دامن ما گیر اگر تردامنی تردامنی
تا چو مه از نور دامانت کنم نیکو شنو
من همایم سایه کردم بر سرت از فضل خود
تا که افریدون و سلطانت کنم نیکو شنو
هین قرائت کم کن و خاموش باش و صبر کن
تا بخوانم عین قرآنت کنم نیکو شنو

در جواب

عاشقم ،زارم بین دیوانه ام،این خود شنو
من عمارت کی کنم؟ویرانه ام،این خود شنو
گر توام ویران کنی ،بی کس کنی،بی خانمان
چون تو اینها می کنی،سامانه ام،این خود شنو
دیگران از مرد و زن سرگرم مستی منند
من تو را حیران و سرمستانه ام،این خود شنو
من خلیلم ترس از آتش ندارم ،جان من
آتشت را هیزم جانانه ام ، این خود شنو
همچو چرخ آسیا افتاده ام بر پای تو
سر به دور قاف تو گردانه ام،این خود شنو
من نه افلاطون و لقمانم نمی دانی مگر؟
همچو شاگردان به مکتب خانه ام ،این خود شنو
من که بی جانم چو صیدی گشته در دامت اسیر
اینک این من،مرغک بی دانه ام ،این خود شنو
بر گلویم تیغ و تیر و ریسمانت ،ای عزیز
در چنین حالت تو را پروانه ام،این خود شنو
سایه ات گر چون همایی بر سرم سایه کند
تاج شاهی؟ سایه ات شکرانه ام،این خود شنو
من خود ازآغازخاموشم ولیکن صبر نیست
همچو قرآنت بخوان افسانه ام،این خود شنو