سبک استریم لاینینگ

[رزیتا]

سبک استریم لاینینگ در تولید هواپیما

نوآوری در زمینه تکنولوژی فلزات، فنون ساخت و مطالعات علمی ، در طراحی هواپیما انقلابی ایجاد کرد. بدنه های جعبه مانند و پیچیده و بالهای متصل شده جای خود را به ساختارهای یکدست و یکپارچه با شکل های آیرودینامیک و استریم لاینی دادند.
اولین هواپیمای مسافربری تجاری که در آن از این دستاوردها استفاده شده بود ، بویینگ 247 ساخت سال 1933 بود که با ایجاد تغییراتی در بمب افکن نظامی ساخته شده بود. در همان سال هواپیمای داگلاس دی سی 1 Douglas DC1 ساخته شد که اختصاصاً برای اهداف تجاری طراحی شده بود. این هواپیما دارای ساختاری تمام فلزی و بال و بدنه یکپارچه و پوششی آلومینیومی بود و مجموعاً شکلی یکپارچه ، درخشان و چشمیگر داشت.

در سال بعد ، یک هواپیمای بویینگ و یک هواپمای داگلاس با ابعاد بزرگتر به نام دی سی 2در مسابقه هوایی لندن و ملبورن شرکت داده شدند که بعد از یک هواپیمای مسابقه ای بریتانیایی به نام کامت دی اچ 88 که مخصوصاً برای این مسابقه ساخته شده بود ، به ترتیب مقاوم های سوم و دوم را کسب کردند. این دو هواپیمای امریکایی غوغایی به پا کردند.

کار گروه طراحی داگلاس در سال 1935، با ساخت هواپیمای دی سی 3 به نقطه اوج خود رسید. دی سی 3 مطابق طرح هواپیمای دی سی 2 ساخته شده بود ولی با ابعاد بزرگتر. این هواپیما در حمل و نقل هوایی انقلابی ایجاد کرد و در نهایت حدود سی هزار فروند از این مدل ساخته شد. این هواپیما به نماد عصر و یکی از موضوعات اصلی زیبایی شناسی فنی تبدیل شد و حتی از آن به عنوان نمونه ای از کارهای هنری یاد می کردند. با وجود این علت اساسی موفقیتش عملکرد آن بود. زمانی که آن را برای اهداف نظامی ، در جنگ جهانی دوم تغییر دادند، به دلیل قابل اعتماد بودن و استقامتش در بدترین اوضاع ، شهرتی افسانه ای پیدا کرد.


حمل ونقل هوایی در دهه 1930 هنوز تجملی بود و این موضوع در طرح ها و تبلیغات آن زمان بخوبی مشاهده می شود. قسمت داخلی هواپیماها، بخصوص هواپیماهای غول پیکر رایج آن زمان مثل هواپیمای چاینا کلیپر China Cliper ، از نوع مارتین ام 130 متعلق به شرکت هواپیمایی پان امریکن ، که به چین سفر می کرد و هواپیماهای شورت امپایر، متعلق به شرکت هواپیمایی امپریال، دارای سالن های مبلمان شده برای استراحت، سالن های غذاخوری وسیع و راحت مجهز به آشپزخانه و حتی گردشگاهی کوچک بود.
با گسترش مسافرت هوایی بعد از سال 1945، ظاهر تجملی فضای داخلی هواپیما از بین رفت و هواپیما به وسیله ای عمومی برای حمل ونقل تبدیل شد. هزینه سرسام آور ساخت هواپیماهای جدید برای این منظور، طراحان را با فشارهای غالباً متناقض مواجه می ساخت. ضرورت ایجاد محیطی ایمن و راحت برای مسافران با فشارهای اقتصادی و جادادن مسافران بیشتر در فضایی محدود، تناقض داشت. هنری دریفوس در طراحی فضای داخلی برای شرکت های لاکهید Lockheed و الکترا Electra تحقیقات قابل توجهی در مورد ارگونومی صندلی هایی که در فضایی محدود حداکثر راحتی را فراهم کنند، انجام داد.

دقت و وسواسی که قبل از تولید برای اطمینان از ایمنی طرح صورت می گرفت به ایجاد نوعی مدل سازی آزمایشی جدید منجر شد؛ برای مثال هنگامی که تیگ در اوایل دهه 1950 روی طرح بویینگ 707 کار می کرد، ماکتی کاملاً مشابه فضای داخلی هواپیما ساخت ، مجهز به جلوه های نور و صدا که دقیقاً مشابه فضای داخلی هواپیمای در حالت پرواز بود؛ مسافران در این ماکت به مدت سفرهای احتمالی آینده می نشستند و خدمه پرواز با تشریفات کامل از آنها پذیرایی می کردند. این آزمایش نیم میلیون دلار هزینه در برداشت، اما باعث شد تا بسیاری از جزئیات اصلاح شود و خریداران احتمالی هواپیما فرصت پیدا کردند که از عملی بودن طرح هواپیما مطمئن شوند. طرح تیگ اساس ساخت هواپیماهای مدرنی قرار گرفت که مجهز به صندلی های چند نفره پشت بلند و ردیفی بودند.
تیگ تلاش می کرد با پرهیز از جزئیات ظاهری غیرضروری از شلوغی بیش از حد بکاهد. چراغها تو رفته بودند و محفظه بار دستی و روشنایی مسافران و تهویه و لوازم موقعیت های اضطراری همگی در قاب بندی های یکسره سقف جا داده شده بودند. قاب بندی های پلاستیکی ، روکش صندلی ها و کف پوش ها رنگ های ملایمی داشتند. در مجموع رویکردهای ساده اتخاذ شده بود و سعی بر این بود که طرح بیشتر آرامش بخش باشد تا تحریک کننده.