اشعار زیبا - اشعاری که دوستشان داریم برای تقدیم به عزیزانتان یا برای دل خودتان

[فرگل]

کاش مي دانستي
بعد از آن دعوت زيبا به ملاقات خودت من چه حالي بودم
خبر دعوت ديدار چو از راه رسيد
پلک دل باز پريد
من سراسيمه به دل بانگ زدم:
آفرين قلب صبور،
زود برخيز عزيز،
جامهء تنگ به درآر!

و به چشمم گفتم:
باورت مي شود اي چشم به در ماندهء خيس
که پس از اين همه مدت، زتو دعوت شده است؟
چشم خنديد و به اشک گفت:
برو. بعد از اين دعوت زيبا به ملاقات نگاه، با تو هم کاري نيست.

و به دستان رهايم گفتم:
کف برهم بزنيد هرچه غم بود گذشت.
ديگر انديشه ي لرزش به خودت راه نده.
وقت آن است که آن دست محبت، زتو يادي بکند

خاطرم را گفتم:
زودتر راه بيفت، هرچه باشد بلد راه تويي،
ما که يک عمر بدين خانه نشستيم و تو تنها رفتي!
بغض در راه گلو گفت:
مرحمت کم نشود.
گويا با من بنشسته، دگر کاري نيست.
جاي ماندن چون دگر نيست از اينجا بروم!
پنجه از مو بدر آورده، بدان شانه زدم
و به لبها گفتم:
خنده ات را بردار، دست در دستِ تبسم بگذار!
و نبينم ديگر، که تو ورچيده و خاموش به کنجي باشي
سينه فرياد کشيد:
من نشان خواهم داد قاب نامش را در طاقچه ام
و هواي خوش يادش را، در حافظه ام

مژده دادم به نگاهم، گفتم:
نذر ديدار قبول افتاده ست و مبارک باشد،
وصلت پاک تو با برق نگاه محبوب!

و تپش هاي دلم را گفتم:
اندکي آهسته، آبرويم نبريد!
پايکوبي زچه برپا کرديد؟
پاي بر سينه چنان طبل مکوب!
نفسم را گفتم:
جانِ من تو دگر بند نيا.
اشک شوقي آمد، تاريِ جامِ دو چشمم بگرفت.
و به پلکم فرمود:
همچو دستمالِ حرير، بفشان برق نگاه پاي در راه شدم...

دل به مغزم مي گفت:
من نگفتم به تو آخر که سحر خواهد شد!!!
هي تو انديشيدي که چه بايد بکني؟؟؟!!!

من به تو مي گفتم:
او مرا خواهد خواند، او مرا خواهد ديد

سر به آرامي گفت:
خوب چه مي دانستم.
من گمان مي کردم ديدنش ممکن نيست
و نمي دانستم بين تو با دلِ او حرف صد پيوند است .
من گمان مي کردم....
سينه فرياد کشيد:
خب فراموش کنيم. هرچه بوده ست گذشت.
حرف از غصه و انديشه بس است،
به ملاقات بينديش و نشاط!
آفرين پاي عزيز،
قدمت را قربان،
تندتر راه برو،
طاقتم طاق شده ست!
چشم برق مي زد/ اشک برگونه نوازش مي کرد/
لب به لبخند،تبسم مي کرد/ مرغ قلبم با شوق/
سر به ديوار قفس مي کوبيد/ تاب ماندن به قفس، هيچ نداشت/
دست برهم مي خورد/ نفس از شوق، دم و سينه تعارف مي کرد/
سينه بر طبل خودش مي کوبيد
عقل شرمنده به آرامي گفت:
راه را گم نکنيم!
خاطرم خنده به لب گفت:
نترس، نگران هيچ مباش!
سفر منزل دوست کار هر روزه من است.
چشم برهم بگذار، دل تو را خواهد برد.

سر به پا گفت:
کمي آهسته، بگذاريد که من هم برسم!!!
دل به سر گفت:
شتاب! تو هنوزم عقبي؟
فکر فرياد کشيد:
دست خالي که بد است،
کاشکي....
سينه خنديد و بگفت:
دست خالي زچه روي!
اينهمه هديه، کجا چيزي نيست؟!
چشم را گريهء شوق.
قلب را عشق بزرگ.
سينه، يک سينه سخن.
روح را شوق وصال .
لب پر از ذکر حبيب.
خاطر، آکندهء ياد
کاشکي خاطر محبوب قبولش افتد!
شوق ديدار نباتي آورد. کام جانم شيرين،
پاي و سر همه انديشهء وصل...

وه چه روياي قشنگي ديدم!!! خواب،اين موهبت خالق پاک،
خواب را دريابم که در آن، مي توان با تو نشست،
مي توان با تو سخن گفت و شنيد.
خواب سهم من از تو و ديدار تواست.
خواب دنياي فراموشي هاست!
خواب را دريابم که تو در خواب، مرا خواهي خواست.
که تو در خواب مرا خواهي خواند
و تو در خواب به من خواهي گفت:
تو به ديدار من آي!!!
آه کاش ميدانستي:
بعد از اين دعوت زيبا به ملاقات خودت من چه حالي دارم پلک دل باز پريد. خواب را دريابم
من به ميهمانيِ ديدار تو مي انديشم

[behnam5555]

[hossein]

بیا، که عمر من خاکسار می‌گذرد
مدار منتظرم، روزگار می‌گذرد

[donya elahi]

برای عشق تمنا كن ولی خار نشو. برای عشق قبول كن ولی غرورتت را از دست نده . برای عشق گریه كن ولی به كسی نگو. برای عشق مثل شمع بسوز ولی نگذار پروانه ببینه. برای عشق پیمان ببند ولی پیمان نشكن . برای عشق جون خودتو بده ولی جون كسی رو نگیر . برای عشق وصال كن ولی فرار نكن . برای عشق زندگی كن ولی عاشقونه زندگی كن . برای عشق بمیر ولی كسی رو نكش . برای عشق خودت باش ولی خوب باش

[shokofe]

گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست
بین من و عشق تو ولی فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی که نه باید بروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت
جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست

[آناهیتا الهه آبها]

پيش از اينها فكر ميكردم خدا
خانه اي دارد ميان ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتي از الماس وخشتي از طلا
پايه هاي برجش از عاج وبلور
بر سر تختي نشسته با غرور
ماه برق كوچكي از تاج او
هر ستاره پولكي از تاج او
اطلس پيراهن او آسمان
نقش روي دامن او كهكشان
رعد و برق شب صداي خنده اش
سيل و طوفان نعره توفنده اش
دكمه پيراهن او آفتاب
برق تيغ و خنجر او ماهتاب
هيچكس از جاي او آگاه نيست
هيچكس را در حضورش راه نيست
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا بي رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان دور از زمين
بود اما در ميان ما نبود
مهربان و ساده وزيبا نبود
در دل او دوستي جايي نداشت
مهرباني هيچ معنايي نداشت
هر چه مي پرسيدم از خود از خدا
از زمين، از آسمان،از ابرها
زود مي گفتند اين كار خداست
پرس و جو از كار او كاري خطاست
آب اگر خوردي ، عذابش آتش است
هر چه مي پرسي ،جوابش آتش است
تا ببندي چشم ، كورت مي كند
تا شدي نزديك ،دورت مي كند
كج گشودي دست، سنگت مي كند
كج نهادي پاي، لنگت مي كند
تا خطا كردي عذابت مي كند
در ميان آتش آبت مي كند
با همين قصه دلم مشغول بود
خوابهايم پر ز ديو و غول بود
نيت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه مي كردم همه از ترس بود
مثل از بر كردن يك درس بود
مثل تمرين حساب و هندسه
مثل تنبيه مدير مدرسه
مثل صرف فعل ماضي سخت بود
مثل تكليف رياضي سخت بود
تا كه يكشب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد يك سفر
در ميان راه در يك روستا
خانه اي ديديم خوب و آشنا
زود پرسيدم پدر اينجا كجاست
گفت اينجا خانه خوب خداست!
گفت اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه اي خلوت نمازي ساده خواند
با وضويي دست ورويي تازه كرد
با دل خود گفتگويي تازه كرد
گفتمش پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست اينجا در زمين؟
گفت آري خانه او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان وساده وبي كينه است
مثل نوري در دل آيينه است
مي توان با اين خدا پرواز كرد
سفره دل را برايش باز كرد
مي شود درباره گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد
چكه چكه مثل باران حرف زد.
...
..
.

[gohar]

آدم هـا می آینـد
زنـدگی می کننـد
می میـرنـد و می رونـد ..
امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو
آن هـنگـام آغـاز می شـود کـه
آدمی می رود امــا نـمی میـرد!
مـی مـــانــد
و نبـودنـش در بـودن ِ تـو
چنـان تـه نـشیـن می شـود
کـه تـــو می میـری
در حالـی کـه زنــده ای ..

[mohammad.90]

: سیاوش قمیشی

فرشته، اومدی از دور، چطوره حال و احوالت؟
یکم تن خسته ی راهی، غباره رو پر و بالت!
فرشته ،اومدی از دور، ببین از شوق تابیدم !
می دونستم می آی حالا، تو رو من خواب می دیدم!
چه خوبه اومدی پیشم، تو هستی این یه تسکینه !
چقدر آرامشت خوبه ، چقدر حرفات شیرینه !
فرشته ، آسمون انګار، خلاصه س تو دو تا بالت!
تو می ګی آخرش یک شب ، میان از ماه دنبالت !
میان، می ری ، نمی مونی ، تو مال آسمونایی !
زمین جای قشنګی نیست ، برای تو که زیبایی !
تو می ری...آره می دونم ! نمی ګم که بمون پیشم!
ولی تا لحظه رفتن، یه عالم عاشقت می شم

[mohammad.90]

دست تو رو گرفتن آی چه حال خوبی داره...چه حال خوبی داره
یواشکی بوسیدن آی چه حال خوبی داره...چه حال خوبی داره
پیاده رو ها همشون پشت قباله ی تو
کنار تو ترس من آی چه حال خوبی داره...چه حال خوبی داره
نبض تو رو شمردن، آی چه حال خوبی داره
قفل قفس شکستن، آی چه حال خوبی داره
بذار که از پچ پچ ما خبر چینا کر بشن
رهایی مرد و زن، آی چه حال خوبی داره
لرزش دست منو تو آی که چه حالی داره
بوسه های پیاده رو آی که چه حالی داره
آی چه حال خوبی داره...آی چه حال خوبی داره
از همه ی دار و ندار من مراقبت کن
از این دو چشم مست شب شکن مراقبت کن
از این نگاه سرخ سرخی که آتیش گردونه
از این دو طاق نصرت روشن مراقبت کن
جرم سیاه منو تو رویای رنگی داشتن
چقدر قشنگه بی اجازه مو تو شونه کردن
حبس ابد با تو چه خوبه آی چه عشقی داره
پس تا ابد حرفای شاعرانه بیشتر بزن
لرزش دست منو تو آی که چه حالی داره
بوسه های پیاده رو آی که چه حالی داره
آی چه حال خوبی داره...آی چه حال خوبی داره
متهم ردیف یک منم که از تو مستم
انجا کنار مرده ها منم که زنده هستم
جرم من اینه که چشام سایتو قاب گرفتن
رو پوست شب اسم تو رو خال کوبی کرده دستم

رو پوست شب اسم تو رو خال کوبی کرده دستم

لرزش دست منو تو آی که چه حالی داره
بوسه های پیاده رو آی که چه حالی داره
آی چه حال خوبی داره...آی چه حال خوبی داره
آی چه حال خوبی داره...آی چه حال خوبی داره

[ترنم]

من در این تاریکی
چشم خود را به لب قاصدکی دوخته ام
من در این ظلمت
میل زیادی به شنیدن دارم
دوست دارم سخن قاصدک تنها را گوش کنم.
قاصدک می گوید:
خبری از تو برایم دارد
او تو را در کنار گل مریم دیده
و برای دل من
بوی دل آویز تو را آورده
مژده ام می دهد ای دوست که خواهی آمد
من در این تاریکی منتظرم تا بیایی
و از این پس
تا شکوفایی گلهای بهاری صبر خواهم کرد