مشاعره با شعر نو

[افسون 13]

تو مهربان بود ی
ماجرا اما ...
چه سخت تشنه جام محبت بودم
سخن تمام نشد ختم ماجرا پیدا
امید با تو نشستن
تلاش بی ثمری بود !!

[ماهین]

در انتهای هر سفر
در ایینه
دار و ندار خویش را مرور میکنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش تن خسته ام
این سقف کوتاه اسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در اخرین سفر
در ایینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و اسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ،کجا ؟
ندیده ای مرا ؟

[افسون 13]

اگر تو بازنگردی
قناریان قفس قاریان غمگین را
که آب خواهد داد
که دانه خواهد داد؟
اگر تو باز نگردی
بهار رفته در این دشت برنمی گردد ...

[ماهین]

دارم راه می افتم
تا چطور با تو حرف بزنم
که چطور به حرف هایت گوش کنم..
برای به تو رسیدن
یک بار برای همیشه باید راه می افتادم
برای با تو ماندن اما
روزی هزار بار
باید راه افتاد...
...

[افسون 13]

دوباره شب شد و با من
حدیث بیداری
گذشته بود شب از نیمه من ز هشیاری
و پلکهای تو این حاجبان سحر مبین
چو پرده های حریری برآفتاب افتاد ...

[ماهین]

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.
و روی میز، هیاهوی چند میوه نوبر
به سمت مبهم ادراک من جاری بود.
و بوی باغچه را ، باد ، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی میکرد.
و مثل باد بزن،ذهن، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را .

[افسون 13]

ای درخور اوج ! آواز تو در کوه سحر و گیاهی به نماز
غم ها را گل کردم پل زدم از خود تا صخره دوست
من هستم و سفالینه تاریکی و تراویدن راز ازلی
سر بر سنگ و هوایی که خنک و چناری که به فکر
و روانی که پر از ریزش دوست ...

[ماهین]

تو را افسون چشمانم ز ره بردست و می دانم
چرا بیهوده می گویی دل چون آهنی دارم
نمی دانی نمیدانی که من جز چشم افسونگر
در این جام لبالب باده مرد افکنی دارم ...

[افسون 13]

من از کدام دیار آمدم که هر باغش
هزار چلچله راگور گشت و بی گل ماند
من از کدام دیار آمدم که در دشتش
نه باغ بود و نه گل
تیر بود و مردن بود
و در تب تف مرداد
جان سپرد
گذشت تابستان
دگر بهار نیامد
و شهر شهر پریشیده
بی بهاران ماند ...

[ماهین]

در پهنه ساحل
چشمی بر امواج پریشان دوخته ،
_لبریز از خونابه غم_ کام دریا را
با قطره های بی امان اشک، تر می کرد !
جانی ز حیرت سوخته ، شب را و شب های پیاپی را
سحر می کند ...!