مشاعره با شعر نو

[ماهین]

تا کی در این بیابان سر زیر پر نهم ؟
با خود مرا ببر به چمنزار های دور
شاید به یک درخت رسم نغمه سر دهم .
من بی قرار و تشنه پروازم
تا خود کجا رسم به هر آوازم ...

[افسون 13]

می بینم صورتمو تو آینه
با لبی خسته می پرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی می خواد؟
اون به من یا من به اون خیره شدم
باورم نمی شه ، هر چی می بینم
چشامو یه لحظه رو هم می ذارم
به خودم می گم که این صورتکه
می تونم از صورتم ورش دارم
می کشم دستمو روی صورتم
هر چی باید بدونم دستم میگه
منو توی آینه نشون می ده
می گه این تویی نه هیچ کس دیگه

[ماهین]

هرگز شب را باور نکردم
چرا که
در فراسوی دهلیزش
به امید دریچه ای
دل بسته بودم ...

[افسون 13]

من و تو با همیم اما دلامون خیلی دوره
همیشه بین ما دیوار صد رنگ غروره
نداریم هیچ کدوم حرفی که باز هم تازه باشه
چراغ خنده هامون خیلی وقته سوت و کوره

[ماهین]

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ...آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم،من ، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم،من ، سنگ تیپا خورده رنجور
منم، دشنام پست آفرینش ، نغمه ناجور

[افسون 13]

روزگاری رفت و مردی برنخاست
زین خراب آباد گردی برنخاست
دشمنان را دشمنی پیدا نشد
دوستان را هم نبردی برنخاست
هر که چون من گرمخویی پیشه کرد
از دلش جز آه سردی برنخاست
صد ندا دادیم دشمن سر رسید
از میان جمع فردی برنخاست
درد از درمان گذشت و هیچ کس
از پی درمان دردی برنخاست

[مستور]

تو در راهی
من رسیده ام
اندوهی در چشمانت نشست
رهرو نازک دل
میان ما راه درازی نیست
لرزش یک برگ

سهراب سپهری

[افسون 13]

گرچه می دانم که چشمی راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش
آتشی روشن درون شب

[مستور]

باغ در ته چشمانش بود
و جا پای صدا همراه تپش هایش
زندگی اش آهسته بود
وجودش بی خبری شفافم را آشفته بود
وزشی برخاست
دریچه ای بر خیرگی ام گشود
روشنی تندی به باغ آمد
باغ می پژمرد
و من به درون دریچه رها میشدم

[افسون 13]

معصومانه در باور رستگاری
نماز صبر می خوانم
بر سجاده ی روزها
و تمنای آفتابگردان را می بافم
بر گیسوی بلند شبها
خواب دیده ام
مسیح دیگری در راه است
تا کوله بار آدمیان را
از آلاله ها و عدالت پر کند