مشاعره با شعر نو

[ماهین]

می خواستم به دامن این دشت ،چون درخت
بی وحشت از تبر
در دامن نسیم سحر غنچه وا کنم
با دست های بر شده تا اسمان پاک
خورشید و خاک و اب و هوا را دعا کنم
گنجشک ها ره شانه ی من نغمه سر دهند
سر سبز و استوار، گل افشان و سر بلند
این دشت خشک غمزده را با صفا کنم ...

[مستور]

مرگی در دامنه ها
ابری سر کوه
مرغان لب زیست
می خواندیم
بی تو دری بودم به برون
و نگاهی به کران
و صدایی به کویر
میرفتیم
خاک از ما می ترسید
و زمان بر سر ما می بارید

[افسون 13]

در شب بیداد من فرهاد می گرید
و چه بی فریاد
جهان پیر است و بی بنیاد
می گرید در شب بیداد
در فروبستم
و فروماندم در آن خاموش گم فریاد
تا نگرید در شب بیداد من فرهاد
نشنوم دیگر
های های زاری خاموش وارش را
و سکوت سوگوارش را
باز می گرید
در شب بیداد من فرهاد و چه بی فریاد

[مستور]

دیدم درخت هست
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود
باید بود و رد روایت را
تا متن سپید
دنبال کرد
اما
ای یاس ملون

[افسون 13]

نه اهل روزگارم نه همنشین سایه
بزن به سیم آواز تا آخر گلایه
رو سرزمین بی سر یه سرو سربلندم
به شاخ و برگ سبز خودم دخیل می بندم

[مستور]

مادری دارم
بهتر از برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که در این نزدیکی است
لای این شب بوها
پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب
روی قانون گیاه

[افسون 13]

هنگام انتحار
هنگامه ی خزانست
هنگام انتحار گل سرخ
در کوچه های سنگی
هنگامه ی طلوع شب از شب
و رود را ببین که چه هرزابی ست
عشقی نمانده است و نمیدانی دیگر
عشقی نمانده است
نامش فراموش است از یادم ...

[yad]

می دانی؟

یک وقت هایی باید

رویِ یک تکه کاغذ بنویسی

تعطیل است

و بچسبانی پشتِ شیشه‌یِ افکارت

... ... باید به خودت استراحت بدهی

دراز بکشی

دست هایت را زیر سرت بگذاری

به آسمان خیره شوی

و بی خیال سوت بزنی

در دلت بخندی به تمام افکاری که

پشت شیشه‌یِ ذهنت صف کشیده اند

آن وقت با خودت بگویی:

بگذار منتظر بمانند.

حسين پناهي

[مستور]

در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می لولد
مغرب جان می کند
می میرذ
گیاه نارنجی خورشید
در مرداب به اتاقم می روید کم کم
بیذارم
نپنداریدم در خواب
سایه ی شاخه ای بشکسته
آهسته خوابم کرد
اکنون دارم میشنوم
آهنگ مرغ مهتاب
و گل های چشم پشیمانی را پرپر می کنم

سهراب سپهری

[افسون 13]

من گیاهی ریشه در خویشم
من سکون آبشاران بلورین زمستانم
من شکوه پرنیان روشن دریای خاموشم
من سرود تشنه ی بیمار خیزان بهارانم