|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
10-02-2011
|
||||
|
||||
تولدی دیگر
.
. همه هستی من آیه تاریكی ست كه ترا در خود تكرار كنان به سحرگاه شكفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد من در این آیه ترا آه كشیدم آه من در این آیه ترا به درخت و آب و آتش پیوند زدم . . فروغ
__________________
آدمی شده ام ک شب ها لواشک به دست بی هدف خیابان های شهرش را راه می رود؛ گاهی می ایستد. به آدم ها .. دیوار ها .. خیابان ها .. خیره می شود وُ دوباره راه می رود وَ نمی داند چرا راه می رود! غزل/. 
|
| کاربران زیر از GhaZaL.Mr به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#2
10-02-2011
|
||||
|
||||
|
نگاه کن غم درون دیدهام
چگونه قطره قطره آب می شود چگونه سایه ی سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب می شود نگاه کن تمام هستی ام خراب می شود شراره ای مرا به کام می کشد مرا به اوج می برد مرا به دام می کشد نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب می شود تو آمدی ز دورها و دورها ز سرزمین عطرها و نورها نشانده ای مرا کنون به زورقی ز عاجها، ز ابرها، بلورها مرا ببر امید دلنواز من ببر به شهر شعرها وشورها به راه پر ستاره می کشانی ام فراتر از ستاره می نشانی ام نگاه کن من از ستاره سوختم لبالب از ستارگان تب شدم چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل ستاره چین برکه های شب شدم چه دور بود پیش از این زمین ما به این کبود غرفه های آسمان کنون به گوش من دوباره می رسد صدای تو صدای بال برفی فرشتگان نگاه کن که من کجا رسیده ام به کهکشان، به بیکران،به جاودان کنون که آمدیم تا به اوجها مرا بشوی با شراب موجها مرا بپیچ در حریر بوسه ات مرا بخواه در شبان دیرپا مرا دگر رها مکن مرا از این ستاره ها جدا مکن نگاه کن موم شب به راه ما چگونه قطره قطره آب میشود صراحی دیدگان من به لای لای گرم تو لبالب از شراب خواب می شود به روی گاهواره های شعر من نگاه کن تو می دمی و آفتاب می شود.
__________________
|
|
#3
10-06-2011
|
||||
|
||||
|
پیراهنــی از آســـمان
تـــن کن و تقـــاصِ ِ تمـــام عشـــق های نیمـــه تمـــام تـــاریخ را یکجـــا بر تنــــم بریز ...و لبـــــ تر کن تا جــهان برگـــردد به سده ی ١٩ و ما پرتـــــ شویم پشتـــــ ِ میز کافــه ای چـــوبی وسط پاریـــس و ایــن بار مـــن امپـــرسیونیســـم را ابـــداع کنم به عشــق کشیدنِ لبخنـــدهای تو در آفتاب ... (مهدیه لطیفی) . 
__________________
. . . . .
|
|
#4
10-06-2011
|
||||
|
||||
|
تو رفتی و نماندی که ببینی
در سفره هایمان کاسه ی داغ محبتــــ سرد شده است و قـــارچ های غربتـــــ تمام زنــدگی مان را فرا گرفتـــه استـــ دیگر کسی در تپـــش باغ ، خــدا را نمی بینـــد که پیغـــام ماهـــی ها را برساند! همه از هم می پرسند: خانه ی دوستــــ کجاست؟! نشـــانی را گم کرده ایم! ای کـــاش کاش بودی و دل های مان را با عشـــق گره می زدی ! زندگی دیگر ، تر شدن پی در پی نیست تا دلت بخواهد ، زیر باران ، چتــر می بینی! وای بیا بیا برایتـــ بگوییم برای خوردن یک سیبــــ چه قدر تنها مانده ایم... . 
__________________
. . . . .
|
|
#5
10-07-2011
|
|||
|
|||
|
گر حال تو همچون من آشفته خراب است
گر خواهش دلهای من و تو بی حساب است ای وای به حال هر دوی ما ای وای به حال هر دوی ما ....
__________________
|
| کاربران زیر از GolBarg به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#6
10-14-2011
|
||||
|
||||
|
ای مسافـر غریب در دیـار خویشتن
با تو آشنا شدم , با تو در همین مسیر از کویر سوت و کور , تا مرا صدا زدی دیدمت ولی چه دور , دیدمت ولی چه دیر ! این تویی در آن طرف , پشت میله ها رها این منم در این طرف , پشت میله ها اسیر دست خسته ی مرا , مثل کودکی بگیر با خودت مرا ببر , خسته ام از این کویر .. . . قیصر
__________________
آدمی شده ام ک شب ها لواشک به دست بی هدف خیابان های شهرش را راه می رود؛ گاهی می ایستد. به آدم ها .. دیوار ها .. خیابان ها .. خیره می شود وُ دوباره راه می رود وَ نمی داند چرا راه می رود! غزل/.
|
| کاربران زیر از GhaZaL.Mr به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#7
10-14-2011
|
||||
|
||||
|
خدا عالم است
مادرم میگويد. پشتِ اين آسمانِ بلند آسمانِ بلندِ ديگریست ... باز هم پر از ستاره! بعد، پشتِ آن آسمانِ بلند باز آسمانِ بلند ديگریست پر از واژه و پَری! و همين طور ترانه که هی ناتمام ... چقدر خوب است که ما شاعريم سادهايم، باورمان میشود، و حيرت میکنيم وقتی که آفتاب بالا میآيد گاهی هنوز ماه ... آن گوشهی آسمان میخندد! زبانِ بینهايت همين اختلاطِ اشاره و لبخند است! سیدعلی صالحی
__________________
که ای بلندنظر! شاهباز سدره نشین
نشیمنِ تو نه این کنج محنت آباد است
|
| کاربران زیر از KHatun به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#8
10-14-2011
|
||||
|
||||
|
چون دشت،
آب، نور چون عطر پونه بودم؛ در ژرفناي شب . آمد نسيم و رايحه ام را برد تا ساحل سپيده صبح ستاره سوز . تا آستان روز . *** چون راز سر به مهر نهان دارم آن شور بخش واژه نامت را من دره عميق غمم، در من پرواز ده طنين كلامت را *** من پرواز كرده ام . از بامهاي دنيا، تا دامهاي دنيا .
__________________
|
| کاربران زیر از hossein به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#9
10-14-2011
|
||||
|
||||
|
سرود سبز علفها
نسيم سرد سحرگاه صفاي صبح بهاران ميان برگ درختان و خاك و نم نم باران - و عطر پاك خاك و عطر خاك رها روي شاخه نمناك و قطره قطره باران بود به روي گونه من - خيس بودم از باران - كه مي شكفت گل صداقت صبح از ميان نيزاران تمام باغ و فضا سبز - دست و دريا سبز *** در آن دقايق غربت - ميان بيم و اميد حرير صبح مرا لحظه لحظه مي پوشيد در آن تجلي روح نگاه مي كردم به آن گذشته دردآلود به آن گذشته خوش آغاز به آن گذشته بد فرجام به قلب سنگي آن مرمر بلند اندام
|
| کاربران زیر از hossein به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#10
10-14-2011
|
||||
|
||||
|
اي مهربانتر از من،
- با من . در دستهاي تو، آيا كدام رمز بشارت نهفته بود ؟ كز من دريغ كردي . تنها تويي، مثل پرنده هاي بهاري در آفتاب مثل زلال قطره باران صبحدم مثل نسيم سرد سحر، - مثل سحر آب آواز مهرباني تو با من، در كوچه باغهاي محبت، مثل شكوفه هاي سپيد سيب، ايثار سادگي ست . افسوس ! آيا چه كس تو را، از مهربان شدن با من، مايوس مي كند ؟
|
| کاربران زیر از hossein به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 09:00 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.