مشاعره با شعر نو

[ماهین]

دشت هایی چه فراخ !
کوه هایی چه بلند !
در گلستانه چه بوی علفی می آمد !
من در این آبادی ،پی چیزی می گشتم ؛
پی خوابی شاید ،
پی نوری ، ریگی ، لبخندی .

[افسون 13]

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به ره ماند و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

[مستور]

قصه - ابتهاج


دل من باز چو نی می نالد
ای خدا خون کدامین عاشق
باز در چاه چکید

[ماهین]

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز
نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این شب بوست
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطرافت نمی رهاند
و فکر می کنم
که این ترنم موزون حزن تا ابد
شنیده خواهد شد
نگاه مرد مسافری به روی میز افتاد :
چه سیب های قشنگی !

[افسون 13]

یک روز بلند آفتابی
در آبی بیکران دریا
امواج ترا به من رساندند
امواج ترا بار تنها
چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم که ترا در آب دیدم
در غربت آن جهان بی شکل
گویی که ترا بخواب دیدم
از تو تا من سکوت و حیرت
از من تا تو نگاه و تردید ...

[ماهین]

دست درکوچه و بستر
حضور مانوس تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط .
و جهان از هر سلام خالی است .

شاملو

[افسون 13]

تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد؟
کدام فتنه بی رحم عمیق
ذهن تو را تیره می کند از وهم؟
شب آفتاب ندارد
و زندگانی من بی تو
چو جاودانه شبی
جاودانه تاریک است
تو در صبوری من
اشتیاق کشتن خویش
و انهدام وجود مرا نمی بینی
منم که طرح مودت به رنج بی پایان
و شط جاری اندوه بسته ام اما
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد؟

[ماهین]

در نهان خانه ی جانم
گل یاد تو درخشید
باغ صد خاره خندید
عطر صد خاطره پیچید

[افسون 13]

دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به میهمانی گلهای باغ می آورد
و گیسوان بلندش را به بادها می داد
و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

[ماهین]

دیر گاهی است که
چون من همه را
جنبشی نیست در این خاموشی
دست ها ،پاها
در قیر شب است