مشاعره با شعر نو

[ماهین]

تو آیینه دار روزگاری ؟
یا در ره عشق پرده داری ؟
ای شب
بنه این شگفت کاری
تا چه کنم به تو نظاره ؟
بگذار به خواب اندر آیم
کز شومی گردش زمانه
یک دم کمتر به یاد آرم
و آزاد شوم ز هر فسانه
بگذار که چشم ها ببندد
کمتر به من این جهان بخندد

[افسون 13]

دشنام میشنود چنارِ پیر
باد ، بادِ بازیگوش میآید و میگذرد

چرا چنار پیر دشنام شنیده است؟
چنار پیر از چه کسی دشنام شنیده است؟

خارپشتِ خسته میگوید :
من میدانم
اما به کسی نخواهم گفت

آیا چلچله ی کور میداند
که فقط سپیده دم وقتِ خواندن است؟

پاره هیزمِ پیر
کنارِ شومینه
از کبریتِ سوخته میپرسد :
پس کی بهار خواهد شد؟

خارپُشتِ خسته ... خَم شد
رخسار خود را در آب دید
و به یاد آورد که نام کوچکش
هرگز گُل ِ نرگس نبوده است

[مستور]

تا نهفته پرده ها در رقص
عطری مست جان گیرند
حوریان چشمه
شویید از نگاهم
نقش جادو را
مو پریشان های باد
برگ های وهم را از شاخه های
من فرو ریزد
حوریان و مو پریشان ها هم آوا
روی خاک لحظه های دور
می بیند گلی همرنگ

[افسون 13]

گیاه تلخ افسونی
شوکران بنفش خورشید را
در جام سپید بیابان ها لحظه لحظه نوشیدم
و در آیینه نفس کشنده سراب
تصویر ترا در هر گام زنده تر یافتم

[ماهین]

من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه ...

[افسون 13]

همیشه باد با حضوری نرم
میان ما ایستاده بود
و حال از جمع ما
تو رفته ای
و باد همچنان می وزد
بر خاطرات ِ بی زوال ...

[مستور]

لب آبی
گیوه ها را کندم
و نشستم پاها در آب
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هشیار است
نکند اندوهی سر رسد از پس کوه
چه کسی پشت درختان است

[افسون 13]

تنگ غروب است
و دلتنگی
بسان حزن گویای حیاط مدرسه ای تعطیل
روح را
به سوی غربت مجهولی می خواند
و هزاران کلام ناگفته
در هجوم یادها
به یک آه ... بدل می شود
تا شمع گونه
از فراز خویش
فرود آید

[مستور]

در مه تصویرها ، قبرها نفس می کشند
لبخند شاسوسا به خاک می ریزد
و انگشتش
جای گمشده ای را نشان می دهد
کتیبه ای
سنگ نوسان می کند
گل اقاقیا در لالایی مادرم می شکفد
ابدیت در شاخه هاست

سهراب سپهری

[افسون 13]

ترانه یادم نمیاد ، تنها بدون دوست دارم
بدون که با نبودنت ، قدم قدم بد میارم
طلسم خوشبختی من چشمای عاشق تو بود
وقتی که بودی میشد از روزای آفتابی سرود