|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
02-09-2010
|
||||
|
||||
می رسد روزی
عاقبت صید سفر شد یار ما یادش به خیر نازنینی بود و از ما شد جدا یادش به خیر با فراقش یاد من تا عهد دیرین پر گرفت گفتم ای دل سالهای جانفزا یادش به خیر آن لب خندان که شب های غم و صبح نشاط بوسه می زد همچو گل بر روی ما یادش به خیر با همه بیگانه ماندم تا که از من دل برید صحبت آن دلنواز آشنا یادش به خیر روز شیدایی دلم رقصد که سامان زنده باد شام تنهایی به خود گویم سها یادش به خیر آن زمانها کز گل دیدار فرزندان خویش داشتم گلخانه در باغ صبا یادش به خیر من جوان بودم میان کودکان گرمخوی روزگار الفت و عهد وفا یادش به خیر شب که از ره می رسیدم خانه شور انگیز بود ای خدا آن گیر و دار بچه ها یادش به خیر شیون سامان به کیوان بود از جور سهیل زان میان اشک سها وان ماجرا یادش به خیر تار گیسوی سهیلا بود در چنگش سروش قیل و قال دخترم در سرسرا یادش به خیر قصه می گفتم برای کودکان چون شهرزاد داستان دزد و نارنج طلا یادش به خیر سالهای عشرت ما بود و فرزندان چو ماه ای دریغ ان سالها وان ماهها یادش به خیر یار رفت و عمر رفت و جمع ما پاشیده شد راستی خوش عشرتی بود ای خدا یادش به خیر می رسد روزی که از من هم نماند غیر یاد آن زمان بر تربتم گویی که ها یادش به خیر مهدي سهيلي
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن 
|
|
#2
02-09-2010
|
||||
|
||||
|
و این ابیات را هم از حکیم طوس بسیار دوست می دارم بسیار. آنجا که سهراب در حالیکه بخون خود می غلطد پدر را ناشناخته خطاب می کند و به تهدید به او می گوید:
کنون گر تو در آب ماهی شوی و یا چون شب اندر سیاهی شوی و یا چون ستاره شوی بر سپهر ببری ز روی زمین پاک مهر از این نامداران و گردنکشان کسی هم برد سوی رستم نشان بخواهد هم از تو پدر کین من چو بیند که خشت است بالین من چو بشنید رستم سرش خیره گشت جهان پیش چشم اندرش تیره گشت بگفتا چه داری ز رستم نشان که گم باد نامش ز گردنکشان...
|
|
#3
02-09-2010
|
||||
|
||||
|
کسی نمی‌آید...
کسی نمی‌آید از این نزدیکی‌ها که دیگر این چشم‌ها به دوردست دراز نشوند کسی شبیه این کاج ِ جوان این پنجره‌ی پرنور این صبح بارانی شبیه ِ قلمی که روی میز است کسی نمی‌آید کسی که مثل این رگ‌های متورم خون بجوشد در خود گرم باشد مثل تن این ِ فنچ‌ها یا مثل برگ ساده باشد کسی که در نوع خودش بی‌نظیر باشد کسی نمی‌آید شبیه کارت تبریک‌های عید که نوشته‌شده باشد: به جان مادرم تند تند نوشتم کسی که اتصال بدهد گنگی نماز صبح را به رخوت عشا کسی که تا دلت تنگ شد آدرسی باشد که بروی و بنشینی برابر سفره‌ای پهن کسی که پرده را کنار بزند و نور توزیع کند برای ملحفه‌های چروک برای خمیازه و نیمه‌عریانی ِ پاهای عابران شب کسی نمی‌آید آخر کسی نمی‌آید که مثل موسیقی ِ دریاش در حنجره باشد یا صدای تبری که می‌خورد به درخت و کوبش ِ دارکوب ِ جستجوگر کرم بر بلندای توسکا با همین پرستوهایی که آمده‌اند برمی‌گردیم خانه‌مان را به دوش می‌گیریم و برمی‌گردیم
__________________
از جور قد بلند و موی پستت از سرکشی نرگس بی می مستت ترسم به کلیسای رومم بینی ناقوس به دستی و به دستی دستت...
|
|
#4
02-10-2010
|
||||
|
||||
|
گفت و گو از پاک و ناپاک است
هستن گفت و گو از پاک و ناپاک است وز کم وبیش زلال آب و ایینه وز سبوی گرم و پر خونی که هر ناپاک یا هر پاک دارد اندر پستوی سینه هر کسی پیمانه ای دارد که پرسد چند و چون از وی گوید این ناپاک و آن پاک است این بسان شبنم خورشید وان بسان لیسکی لولنده در خاک است نیز من پیمانه ای دارم با سبوی خویش ، کز آن می تراود زهر گفت و گو از دردناک افسانه ای دارم ما اگر چون شبنم از پاکان یا اگر چون لیسکان ناپاک گر نگین تاج خورشیدیم ورنگون ژرفنای خاک هرچه این ، آلوده ایم ، آلوده ایم ، ای مرد آه ، می فهمی چه می گویم ؟ ما به هست آلوده ایم ، آری همچنان هستان هست و بودگان بوده ایم ، ای مرد نه چو آن هستان اینک جاودانی نیست افسری زروش هلال آسا ، به سر هامان ز افتخار مرگ پاکی ، در طریق پوک در جوار رحمت ناراستین آسمان بغنوده ایم ، ای مرد که دگر یادی از آنان نیست ور بود ، جز در فریب شوم دیگر پاکجانان نیست گفت و گو از پاک و ناپاک است ما به هست آلوده ایم ، ای پاک! و ای ناپاک پست و ناپاکیم ما هستان گر همه غمگین ، اگر بی غم پاک می دانی کیان بودند ؟ آن کبوترها که زد در خونشان پرپر سربی سرد سپیده دم بی جدال و جنگ ای به خون خویشتن آغشتگان کوچیده زین تنگ آشیان ننگ ای کبوترها کاشکی پر می زد آنجا مرغ دردم ، ای کبوترها که من ارمستم ، اگر هوشیار گر چه می دانم به هست آلوده مردم ، ای کبوترها در سکوت برج بی کس مانده تان هموار نیز در برج سکوت و عصمت غمگینتان جاوید های پاکان ! های پاکان ! گوی می خروشم زار ....... ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#6
02-12-2010
|
||||
|
||||
|
کودکانه بوي عيدي بوي توپ بوي كاغذرنگي بوي تندماهي دودي وسط سفره ي نو بوي ياس جانمازترمه ي مادربزرگ بااينا زمستون وسر مي كنم بااينا خستگي مودرمي كنم شادي شكستن قلك پول وحشت كم شدن سكه ي عيدي از شمردن زياد بوي اسكناس تا نخورده ي لاي كتاب بااينا زمستون وسر مي كنم بااينا خستگي مودرمي كنم فكرقاشق زدن دخترناز چشم سياه شوق يك خيز بلنداز روي بته هاي نور برق كفش جفت شده تو گنجه ها بااينا زمستون وسر مي كنم بااينا خستگي مودرمي كنم عشق يك ستاره ساختن با دولك ترس ناتموم گذاشتن جريمه هاي عيدمدرسه بوي گل محمدي كه خشك شده لاي كتاب بااينا زمستون وسر مي كنم بااينا خستگي مودرمي كنم بوي باغچه بوي حوض عطرخوب نذري شب جمعه پي فانوس توي كوچه گم شدن توي جوي لاجوردي هوس يه آب تني بااينا زمستون وسر مي كنم بااينا خستگي مودرمي كنم .. .. .
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#8
02-12-2010
|
||||
|
||||
|
نیمه شب آواره و بی حس و حال در سرم سودای جامی بی زوال
پرسه ای آغاز كردیم در خیال دل به یاد آورد ایام وصال از جدایی یك دو سالی می گذشت یك دو سال از عمررفت و بر نگشت دل به یاد آورد اول بار را خاطرات اولین دیدار را آن نظر بازی آن اسرار را آن دو چشم مست آهو وار را همچو رازی مبهم و سر بسته بود چون من از تكرار او هم خسته بود آمد و هم آشیان شد با من او همنشین و هم زبان شد با من او خسته جان بودم كه جان شد با من او ناتوان بود و توان شد با من او دامنش شد خوابگاه خستگی اینچنین آغاز شد دلبستگی وای از آن شب زنده داری تا سحر وای از آن عمری كه با او شد بسر مست او بودم ز دنیا بی خبر دم به دم این عشق می شد بیشتر آمد و در خلوتم دمساز شد گفتگوها بین ما آغاز شد گفتمش در عشق پا بر جاست دل گر گشایی چشم دل زیباست دل گر تو زورق بان شوی دریاست دل بی تو شام بی فرداست دل دل ز عشق روی تو حیران شده در پی عشق تو سر گردان شده گفت در عشقت وفادارم بدان من تو را بس دوست می دارم بدان شوق وصلت را بسر دارم بدان چون تویی مخمور خمارم بدان با تو شادی می شود غم های من با تو زیبا می شود فردای من گفتمش عشقت به دل افزون شده دل ز جادوی رخت افسون شده جز تو هر یادی به دل مدفون شده عالم از زیباییت مجنون شده بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش در سرم جز عشق او سودا نبود بهر كس جز او در این دل جا نبود دیده جز بر روی او بینا نبود همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود خوبی او شهره ی آفاق بود در نجابت در نكویی طاق بود روزگار اما وفا با ما نداشت طاقت خوشبختی ما را نداشت پیش پای عشق ما سنگی گذاشت بی گمان از مرگ ما پروا نداشت آخر این قصه هجران بود و بس حسرت و رنج فراوان بود و بس یار ما را از جدایی غم نبود در غمش مجنون و عاشق كم نبود بر سر پیمان خود محكم نبود سهم من از عشق جز ماتم نبود با من دیوانه پیمان ساده بست ساده هم آن عهد و پیمان را شكست بی خبر پیمان یاری را گسست این خبر ناگاه پشتم را شكست آن كبوتر عاقبت از بند رست رفت و با دلدار دیگر عهد بست با كه گویم او كه هم خون من است خصم جان و تشنه ی خون من است بخت بد بین وصل او قسمت نشد این گدا مشمول آن رحمت نشد آن طلا حاصل به این قیمت نشد عاشقان را خوشدلی تقدیر نیست با چنین تقدیر بد تدبیر نیست از غمش با دود و دم همدم شدم باده نوش غصه ی او من شدم مست و مخمور و خراب از غم شدم ذره ذره آب گشتم كم شدم آخر آتش زد دل دیوانه را سوخت بی پروا پر پروانه را عشق من از من گذشتی خوش گذر بعد از این حتی تو اسمم را نبر خاطراتم را تو بیرون كن ز سر دیشب از كف رفت فردا را نگر آخر این یكبار از من بشنو پند بر من و بر روزگارم دل مبند عاشقی را دیر فهمیدی چه سود عشق دیرین گسسته تار و پود گرچه آب رفته باز آید به رود ماهی بیچاره اما مرده بود بعد از این هم آشیانت هر كس است باش با او یاد تو ما را بس است
|
|
#9
02-12-2010
|
||||
|
||||
|
هنوز غرق هزاران گناه پنهان است
همان كسي كه نگاهش شريك شيطان است دوباره بوي زليخا درون من پيچيد و باز يوسف روحم اسير زندان است كوير مي چكد از آسمان چشمانت ببين كه فكر نگاهم نماز باران است هزار دختر كولي هنوز مي رقصند و باز فكر پسر هاي ده پريشان است صداي پاي خدا روي بام ها گم شد دوباره سجده انسان به سوي شيطان است
|
|
#10
02-13-2010
|
||||
|
||||
|
نقش خدا
دردمندان را دوايي نيست در ميخانه ها ساده دل آنكس كه پيمان بست با پيمانه ها مست توحيدم نه مست باده انديشه سوز سر خوشي ها را نجويم از در ميخانه ها عكس روي باغبان پيداست در هر برگ گل سير كن نقش خدا را در پروانه ها داستان اهل دنيا را به دنيا دار گوي گوش من آزرده شد از جور اين افسانه ها گر كه جويي روشني، در خاطر بشكسته جوي رونق مهتاب باشد در دل ويرانه ها سر بپاي بينوايان منهم تا زنده ام چون خدا را ديده ام در كنج محنت خانه ها مهدی سهیلی
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 05:49 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.