متن ترانه های لحظات دلتنگی ما

[forrest]

بچه ماهی به تور می نگریست
راز این پرده مشبک چیست؟
پدر و مادر مرا هم برد
راستی این فرشته ما نیست؟
تا به کی مثل لاک پشتی پیر،
روز و شب یکنواخت باید زیست؟
میروم از حصار این تکرار
تا به آنجا که آسمان آبی ست.
میروم اوج
ولی باید سخت بر حال لاک پشت گریست
ساعتی بعد آنسوی برکه
رقص آتش
غروب یک ماهی است...

لیلا زانا

[ابریشم]

دیشب دلم گرفته بود ، مثل هوای بارونی
دلم هواتو كرده بود
دلم میخواست گریه كنم ، بگم كه سخته تنهایی
ای همصدا ای آشنا
نمی دونم چه حالی و كجایی و چه می كنی
ولی صدات تو گوشمه ، می گی كه اینجا می مونی
رفتم كنار پنجره ، گفتم شاید ببینمت
دیدم محاله دیدنت
رو صندلی نشستمو یهو دیدم
یه قاصدك اومد پیشم
خبر آورد ای آشنا ، یه رازی را بهت بگم ؟
گفتم بگو : آهی كشید، اومد نشست رو شونه هام
یواشكی چشماشو بست ، تا نبینه اشك چشام
می گفت كه تو یه راه دور
یه راه دور و سوت كور
مسافری نشسته بود
مسافره غریب و دلشكسته بود
از تو همش شكوه میكرد
با اشك گرم و دل سرد
می گفت كه یادت نمیاد
اون روزای آخریه
چه قدر دلش می خواست كه تو
نگاش كنی ، صداش كنی
بهش بگی دوسش داری
به شرطی تنهاش نذاری
تا اومدم بهش بگم برو بگو
دوسش دارم ، پاش می شینم
دیدم كه اون رفته بود و
منم دارم خواب می بینم

[ابریشم]

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی
صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی
شدم از درد وتنهایی گلی پژمرده و غمگین
ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی
میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم
چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی
تپشهای دل خستم چه بی تاب و هراسانند
به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی
دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل
درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی
همواره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن
چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

[ابریشم]

به دیدارم بیا هر شب…
در این تنهائی تنها و تاریک ِ خدا مانند،
دلم تنگ است.
بیا ای روشن،ای روشن تر از لبخند.
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها.
دلم تنگ است.
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه،
در این ایوان سرپوشیده،وین تالاب مالامال،
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهی ها.
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.
بیا،ای همگناهِ من
دلم تنگ است…...........

[ابریشم]

این دلم است که تو را بهانه می کند
باور کن ! من نپرسیدم
دلم از دسته پرندگانی که امروز بر فراز پنجره ی اتاق گذشتند تو را پرسید ...
اگر به من باشد که می دانی
هیچ نخواهم گفت
سکوت ..سکوت...سکوت
نه !
قولم را از یاد نبرده ام
گفتی فراموش کنم و سکوت
به خدا حتی چشم به در هم نمی دوزم
مبادا این لنگه ی در از نی نی چشمانم بخواند که منتظرم
اما این دل مرا عاصی کرده
می خواهم زنده به گورش کنم
اما ترسم از این است که زیر سنگ قبر آرزو
باز هم خاطره ی اولین دیدار را برای تمام آرزوهایی که به زحمت خاک کرده ام باز گوید
تو بگو
چه کنم با این دل ...

[SonBol]

چشممان بود به آيينه و آيينه شكست
گفته بودند بزرگان كه حقيقت تلخ است
آدم از تلخي اين تجربه ها مي فهمد
كه به زيبايي آيينه نبايد دل بست
ناگزيرم كه به اين فاجعه اقرار كنم:
خوابهايي كه نديدم، به حقيقت پيوست
كاري از دستِ دلِ سوخته ام ساخته نيست
قسمتم در به دري بود- همين است كه هست-
در دلم هرچه در و پنجره ديدم، بستم
راه را بر همه چيز و همه كس بايد بست
چمدان بسته ام و عازم خلوت شده ام
غزل و خلوت و سيگار و... خدايي هم هست

[shokofe]

اگراز پایان گرفتن غم هایت نا امید شده ای ، به خاطر

بیاور زیباترین صبحی که تا به حال تجربه کرده ای

مدیون صبرت در برابر سیاهترین شبی هست

که هیچ دلیلی برای تمام شدن نمی دیدی

[behnam5555]

دلم گرفته، ای دوست! هوایِ گریه با من؛
گر از قفس گریزم، کجا رَوَم، کجا، من؟
کجا رَوَم؟ که راهی به گلشنی ندانم،
که دیده بَرگشودم به کنجِ تنگنا، من.
نه بَسته ام به کس دل، نه بسته کس به من نیز:
چو تخته پاره بَر موج، رَها، رَها، رَها، من.
زِِ من هَر آن که او دور، چو دل به سینه نزدیک؛
به من هَر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا، من!
نه چشمِ دل به سوئی، نه باده در سبوئی
که تر کنم گلوئی به یادِ آشنا، من.
زِ بودنم چه اَفزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زنده ام چرا من؟
ستاره ها نهفتم در آسمانِ اَبری ...
دلم گرفته، ای دوست! هوای گریه با من ...

سیمین بهبهانی

[behnam5555]

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

[ساقي]

به قلم مي گويم :
- اي همزاد ...
اي همراه ...
اي هم سرنوشت ..!
هردومان حيران بازي هاي دورانهاي زشت ..
شعرهايم را نوشتي ..
دست خوش ، اشک هايم را کجا خواهي نوشت؟


..
..
.