مشاعره واژه ای

[abadani]

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر


زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر


سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر


دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

دیگری گو برو و نام من از یاد ببر...

[deltang]

سينه خواهم شرجه شرحه از فراغ

تا بگويم شرح درد اشتياق

[بابا علی]

که را گویم که با این درد جان سوز

طبیبم قصد جان ناتوان کرد

[mary.f]

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی
تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

[ساقي]

من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم
قصد جان است طمع در لب جانان کردن
تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم
من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم
هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم
حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش
این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم
هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا
فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم

[abadani]

دل شير دارد تن ژنده پيل
نهنگان بر آرد ز درياي نيل

[ساقي]

بی قراران تا بگیرند الفتی با یکدگر
چون سر زلفت دل ما را پریشان کرده اند

نقش با لعل لبش بستند نقاشان صنع
ای بسا خون در دل لعل بدخشان کرده اند

بیخود و مست و خرابم کرد یار از جرعه ای
تا چه افیون باز اندر باده یاران کرده اند

[deltang]

دل ميرود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا

[mary.f]

دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت
باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود

[abadani]

دل من همي داد گفتي گوايي
كه باشد مرا از تو روزي جدايي