وصف حال خودتان با زبان شعر

[آريانا]

من توی این حجم کرخت بودن می پوسم
من از این درد از این فاصله می سوزم

من شکل توام پر چرک و خونابم
من تن زخمی یه پلنگی که تو خوابم

.....

تو که شکستی و شکست واسه منم خواب تو
تو و پشت منو و پشت سرهم خنجر نو

بعد شیش سال سگی هنوز زخمت رو قلبه
بعد این همه سالم هنوز اون درد قبله

که مث خوره می خوره روحمو تو تاریکی
مث جغد کوری که تو کوچه باریکی

که تو بن بست تن تو خفه شدم
قاطی بودم و با تو پاتی یک دفعه شدم

مجنونی که گیتارشو با چش تو کوک کرد
چقد شعر شدم برات با ردیف برگرد

چقد ضجه مکیدم تو عالم مستی که
نرم تو خلا یادت و اینکه نیستی که

بشیم نشئه ازهم بزارم سرتو رو سینم
بازم خیس شی با گریه های بی دلیلم

بازم بغض تو گلوم ...بزنه چمبره
بازم بخندی مث همیشه بگی میگذره

مث غزل بشی اشکی بشی تو چشام
دوباره مهدی موسوی بخونی برام

هر دونه دونه خاک تنت واسم عزیز بود
با اینکه رابطمون همیشه تو اوج و حضیض بود

با اینکه تموم ثانیه ها با تو شکنجه
شدم ولی وقتی نیستی این عمق رنجه

که هستن از بار معناییش خالی میشه
سایه ی ثانیه های ساعت سالی میشه

که پنجره ها از زخم تن تو شیکستن
که حنجره ها همه خفه شدن و بستن

من ترسو تنها تورو ترانه کردم
صد بار قسم خوردم برنگردم

ولی مگه میشه نمیشه تو خاکمی
واسه تو دائم الوضوام تو نمازمی

واسه توئه لامصب این پرپر زدن
ببین روزی رو که جنازمو واست آوردن

....
من توی این حجم کرخت بودن می پوسم
من از این درد از این فاصله می سوزم

من شکل توام پر چرک و خونابم
من تن زخمیه پلنگی که تو خوابم

[shokofe]

دل می سپارم
به رقص موزون بادبادک ها
و اوج می گیرم
همراهشان
تا بيکران لاجوردی آسمان

[آريانا]

Sayeh.mp3

تو یه سایه بودی هم قد خواب نیمروز من
تو یه سایه بودی تو ظهر داغ تن سوز من

تو هرم داغ بی رحم آفتاب
تو سایه بودی یه سایه ی ناب

من مسافر تن تشنه ی خواب
حریص فتح یه جرعه ی آب

پای پر تاول من تو بهت راه
تن گرما زده مو نمی کشید

بی رمق بودم و گیج و تب زده
جلو پامو دیگه چشمام نمی دید

تا تو جلوه کردی ای سایه ی خوب
مهربون با یه بغل سبزه و آب

باورم نمی شد این معجزه بود
به گمانم تو سرابی ، یه سراب

[GhaZaL.Mr]

خدا شايد که يادش رفت
عدالـت حکم اون بوده
و سهم من از اين قانون
فقط يک لقمه نون بوده

[ROJINAjoON]

« کوچه - فریدون مشیری »

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم



در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد



يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشاي نگاهت



آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ



يادم آيد : تو به من گفتي :

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!



با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پيش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!



اشكي ازشاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد،

يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم



رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

[shokofe]

حالمان بد نيست غم کم می خوريم کم که نه! هر روز کم کم می خوريم

چند روزی هست حالم ديدنیست حال من از اين و آن پرسيدنيست

[shokofe]

امشب در سر شوری دارم

[SonBol]

غم که می آید در و دیوار شاعر می شود
در تو زندانی ترین رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط کش و نقاله و پرگار شاعر می شود

تا چه حد این حرف ها را می توانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی : چطور این گونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار ! شاعر می شود

گر چه می دانم نمیدانی چه دارم می کشم
از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود

[bigbang]

خداودا اگر روزی رَسَد دستم به آن زنجیرِ دادت،
می شَوَم یک پهلوان پنبه
وآن زنجیرِ را، حلقه حلقه می دِرانم!
تا یکی آید و پُرسَد
هان!
ای دیوانه ی زنجیر گسسته!
در کجا گُم کرده ای زنجیرِ خود؟
ببین!
زنجیرِ ، خود، بر گردنم
با یوق بستندم!
زآنکه داشتم بهرِ این مردُم
که حرف اول دردم
نمودن معنی ی دنیا
و حرف اول رنجم به، رقص!
ای خدا بر دل مگیر دیوانه ام!
خلقِ را بنگر
چگونه گرمِ دانس هستند
و محوِ معرکه!؟
نه!
نفهمیدن که ، رای، رنجم و ، دالی، ز درد!؟
......................
آخ چه تنها مانده ام
آرزو بر دل
نمودم کِز در این بیغوله ی تار!
و التماس
تا گسیل داری برایم جان ستان
من اسیر روزم و هر شب بَرَد کفتار مستی
توله های لاغرم،
...
پس خدایا
نمی خواهی بگیری انتقام
زآنکه پاره کرده ام زنجیر دادت؟
می پذیرم که کریمی و رحیمی و وهاب،
پس بیا در ها همه بسته شدند
یک دری از خاک برایم باز کن،
ای مرادم
تا ابد گردم مریدت
والسلام.

[ROJINAjoON]

بسرای ای دل شیدا بسرای!
این دل افروزترین روز جهان را بنگر
تو دلاویزترین شعر جهان را بسرای
آسمان ، یاس ، سحر ، ماه ، نسیم
"دوستت دارم " را من دلاویزترین شعر جهان یافته ام!
این گل سرخ من است!
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق
که بری خانه دشمن
که فشانی بر دوست
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست!
تو هم ای خوب من!این نکته به تکرار بگو!
این دلاویزترین شعر جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و نه ده بار ، که صد بار بگو!
"دوستم داری" را از من بسیار بپرس،
"دوستت دارم" را با من بسیار بگو!
از دل افروز ترین روز جهان،
خاطره ای با من هست.
به شما ارزانی :
سحری بود و هنوز،
گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود .
گل یاس،
عشق در جان هوا ریخته بود .
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس درآمیخته بود .
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : (( های !
بسرای ای دل شیدا، بسرای .
این دل افروزترین روز جهان را بنگر !
تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !
آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم،
روح درجسم جهان ریخته اند،
شور و شوق تو برانگیخته اند،
تو هم ای مرغک تنها، بسرای !
همه درهای رهائی بسته ست،
تا گشائی به نسیم سخنی، پنجره ای را، بسرای !
بسرای ... ))
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !
در افق، پشت سرا پرده نور
باغ های گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز،
دم به دم از نفس باد سحر؛
غنچه ها می شد باز .
غنچه ها می رسد باز،
باغ های گل سرخ،
باغ های گل سرخ،
یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !
چون گل افشانی لبخند تو،
در لحظه شیرین شکفتن !
خورشید !
چه فروغی به جهان می بخشید !
چه شکوهی ... !
همه عالم به تماشا برخاست !
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !
دو کبوتر در اوج،
بال در بال گذر می کردند .
دو صنوبر در باغ،
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند .
مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور ...
چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق،
در سرا پرده دل
غنچه ای می پرورد،
- هدیه ای می آورد -
برگ هایش کم کم باز شدند !
برگ ها باز شدند :
ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !
با شکوفائی خورشید و ،
گل افشانی لبخند تو،
آراستمش !
تار و پودش را از خوبی و مهر،
خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام :
(( دوستت دارم )) را
من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !

این گل سرخ من است !
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق،
که بری خانه دشمن !
که فشانی بر دوست !
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست !
در دل مردم عالم، به خدا،
نور خواهد پاشید،
روح خواهد بخشید . »
تو هم، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو !
« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !
« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !