بیوگرافی هنرمندان

[shabhaye_mahtabi]

آمادئو مودیلیانی

Amedeo Modigliani

تولد 12 ژوئیه 1884 ایتالیا - لیورنو، توسکاری. وفات 24 ژانویه 1920 (سن 35 سالگی) پاریس، فرانسه ملیت ایتالیایی، زمینه فعالیت: نقاشی، تحصیلات: آکادمی هنرهای زیبای فلورانس، سبک: هنر بدوی.
آمادئو کلمنته مودیلیانی نقاش و مجسمه ساز ایتالیایی است که بیشتر زندگی هنری اش را در پاریس گذراند. مودیلیانی در لیوُرنو در مرکز ایتالیا به دنیا آمد و تحصیلات هنری اش را در ایتالیا(قبل از مهاجرت به پاریس در سال ۱۹۰۶) شروع کرد و از هنرمندان سبک‌ها و جنبش‌های مختلف هنری زمانش تأثیر گرفت. او بر اثر بیماری سل که به خاطر فقر، کارزیاد، مصرف زیاد الکل و مواد مخدر تشدید شده بود، در سن ۳۵ سالگی در پاریس درگذشت.

او گردن سوژه‌هایش را بلند و چشمان آنها را بادامی و بسیار ریز می‌کشید که سبک مخصوص او و مشخصه آثارش است.
درسال ۲۰۰۴ فیلمی به نام مودیلیانی براساس زندگی او توسط میک دیویس وبا بازی اندی گارسیا (مودیلیانی) و امید جلیلی پابلو پیکاسو ساخته شد.

«ژان ابوترن با شال قرمز» (همسر مودیلیانی)

ازدواج

چانا اُرلوف، مجسمه ساز روس، ، مودیلیانی را با دختر ۱۹ساله زیبایی به نام ژان ابوترن، آشنا کرد که دانشجوی هنر و مدل تسوگوهارو فوجیتا بود. ژان به خاطر رابطه اش با مودیلیانی که از نظر خانواده مسیحی و مذهبی ژان رابطه‌ای نامشروع بود، تحت فشار بود.با این که خانواده ژان مخالف رابطه آنها بودند خیلی زود مودیلیانی و ژان زندگی شان را با هم شروع کردند. پس از مهاجرت آن دو به نیس در فرانسه، ژان در ۲۹ نوامبر ۱۹۱۸ دختری به دنیا آورد که اسمش را ژان(۱۹۸۴-۱۹۱۸) گذاشتند. بعداز مرگ مودیلیانی، پدرومادر ژان اورا به خانه خودشان بردند.دو روز پس از مرگ مودیلیانی، ژان خودش و کودکی را که در شکم داشت، با پریدن از پنجرهٔ طبقه پنجم ساختمان کشت.

نگاره

«ژان ابوترن با کلاه»

«النا پاولفسکی (۱۹۱۷)»

با تشکر فریبا

[shabhaye_mahtabi]

زنان غمزده روی بوم نقاشی

آثار نقاشي فرناز ضابطيان اين بار چهره‌هاي کاریکاتور گونه‌اي از زناني است غمزده با حالتی دفرمه كه بینی بیش از اندازه بزرگ و رنگ رخساره‌‌اي زرد دارند.
زن سوژه بیشتر آثار نقاشی فرناز ضابطیان است. او 111 تابلو دارد که همه تصویر زن است. او در مورد اين زنان مي‌گويد: برخی آشنایند برخی غریبه، یکی مشهور است و دیگری را هیچ کسی نمی شناسد. اما همه این زنان یک موضوع مشترک دارند ؛ آنها زنانی مقاوم‌اند در برابر ناملايمات زندگي. هرچه زنانگی‌شان بیشتر باشد برایم جذاب ترند. این زن‌ها دغدغه‌هایی مشترک دارند.
او مي‌گويد: من در واقع خودم را می‌کشم خودم را در آدم‌های دیگر دغدغه‌ها، حس‌ها و تنهایی‌هایی که من را درگیر می کند، نگاه خودم به آدم‌ها و نگاه آنها را به خودم! موضوعات دیگری را هم نقاشی کرده‌ام اما هیچ گاه از آنها نمایشگاه نگذاشتم، حتی روی خیلی از آنها را رنگ زده ام.

فرناز ضابطيان در مورد انتخاب زنان به عنوان سوژه نقاشي‌هايش مي‌گويد: قبلا هم زن کار می‌کردم اما دلیل این کار را نمی دانستم، پس از آنکه تحقیق کردم متوجه شدم آنچه که بیشتر می‌شناسم و با روحیه‌ام سازگاز است همین سوژه زن است. من بیشتر موضوعاتی را کار می کنم که بتوانم حسشان کنم، با دنیای زن ها بیشتر آشنا هستم به همین دلیل بیشتر تابلوهایم زن هستند.
او قرار بود وقتي بزرگ شد شغل مادري را انتخاب كند سال‌ها از آن آرزو مي‌گذرد حالا كه بزرگ شده‌است با داشتن باران دختر 5 ساله‌اش شغل مناسبي براي خود دست و پا كرده است. در كنار شغل مادري هم نقاشي مي‌كند و هم آموزش مي‌دهد.
ضابطیان نقاشی را به صورت جدی از هنرستان دنبال کرده، بعد از ورود به دانشگاه هنر و معماری آزاد هنر و رنگ و بوم را جدی تر گرفته است او مي‌گويد: 4 سالی که در دانشگاه درس خواندم به اندازه 10 سال نقاشی کردم، بعد از ظهرها به کارگاه استاد‌های مختلف می‌رفتم، خیلی از اوقات با هم کلاس‌ها جمع می‌شدیم تا نقاشی کنیم، دوره فوق لیسانس به اندازه لیسانس نقاشی نمی‌کردم، آن دوره را بیشتر با خواندن و رفتن به نمایشگاه گذراندم، دوست نداشتم نقاشی‌هایم به نحوی باشد که مشخص شود پیش چه کسی نقاشی را یاد گرفته‌ام و با چه استادی کار کرده‌ام، می‌خواستم خلاق باشم، به همین دلیل بیشتر دوست داشتم ببینم.
یکی دیگر وجوه اشتراک تابلو های ضابطیان در بی‌امضایی آنهاست، می گوید که لوگوی خاصی را به عنوان امضا انتخاب کرده و هرگاه تابلوهایی را بفروشد لوگو را روی آن مهر می‌زند بقیه را امضا نمی‌کند تا بتواند هرگاه که خواست روی اثر فروخته نشده رنگ بگذارد.
او در این نمایشگاه که در نگارخانه والی برپا است 10 تابلو با ابعاد 85 در 125، 65 در 125و 75 در 125 سانتی متری را با قیمت‌هایی بین 450 تا 800 هزار تومان به نمایش گذاشته است.
فرناز ضابطیان سال 1355 در تهران متولد شده، سال 1373 از هنرستان آزادگان دیپلم گرفته است تا سال 1378 در دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد درس خوانده و در سال 1380 از همین دانشگاه فارغ التحصیل شده است. او تا کنون پنج نمایشگاه انفرادی برگزار کرده است.
با تشکر فریبا

[shabhaye_mahtabi]

گابریل گارسیا مارکز ۸۰ ساله شد

رمان صد سال تنهایی مارکز امسال چهل ساله می شودگابریل گارسیا مارکز- نویسنده ای که خیال پردازی هایش را جادوی بزرگ ادبیات معاصر جهان خوانده اند - ۸۰ ساله شد.
خالق صد سال تنهایی در حالی روز تولدش را جشن می گیرد که مدتها است 'یک خط هم ننوشته است'.
امسال اما مناسبت خاصی هم برای مارکز دارد؛ زیرا رمان صد سال تنهایی او چهل ساله خواهد شد.
آثار مارکز خوانندگان بسیاری در سراسر جهان دارد و رئالیسم جادویی در آثار او چنان واقعیت و خیال را با هم درمی آمیزد که مرزی برای تشخیص آن باقی نمی گذارد.
بی سبب نبود که مارکز شهری خیالی با نام ماکوندو را در آثارش خلق کرد؛ شهری که تا حد زیادی الهام گرفته از دهکده آرکاتاکا یعنی محل گذران دوران کودکی او در شمال کلمبیا بود.
ماکوندو در صد سال تنهایی و آثار دیگر مارکز، شهری از 'تخیلات واقعی و واقعیات تخیلی' است و مارکز در این رمان چنان جزییات دقیقی از آن به دست می دهد که نمی توان باور کرد چنین شهری وجود ندارد.
مارکز با این ترتیب در 'شکستن خطوط مشخص بین واقعیت و خیال' کاملاً موفق عمل کرده است.
مارکز خود نیز اذعان می کند که این روش روایت داستان، الهام گرفته از نحوه قصه گویی مادربزرگ مادری اش است:"مادربزرگ چیزهایی تعریف می کرد که فراطبیعی و فانتزی به نظر می رسیدند اما او آنها را با لحنی کاملاً طبیعی تعریف می کرد."
مارکز که در سال ۱۹۸۲ میلادی جایزه نوبل ادبیات را نیز از آن خود کرد، به 'رویا پردازی' و چگونگی به یاد آوردن و روایت وقایعی که در زندگی اتفاق می افتد علاقه زیادی دارد و بارها تأکید کرده که 'قسمت های عجیب رمانهایش همه واقعیت دارند'.
مارکز ادبیات را به نجاری تشبیه می کند و می گوید:"در هردو، شما با یک واقعیت سر و کار دارید که مثل چوب، سخت است."
اما مارکز که بین طرفدارانش به گابو شهرت دارد، به قدرت کلمات هم ایمان دارد و نحوه استفاده از آنها را وجه تمایز نویسندگان مختلف می داند و به همین جهت هم هست که جستجوی همیشگی اش برای یافتن لغات جدید را پنهان نکرده است.
مارکز که به همراه ماریو بارگاس یوسا و کارلوس فوئنتس از ستون های اصلی اوج گیری ادبیات آمریکای لاتین به شمار می آید، نخستین داستانش را زمانی منتشر کرد که در کالج درس می خواند و پس از آن به روزنامه نگاری روی آورد و مدتی را به عنوان خبرنگار در شهرهای اروپایی از جمله رم، پاریس و بارسلون سپری کرد.
آسمان نوشته های گابو با انتشار صد سال تنهایی درخشان شد. مارکز خود نقطه جرقه زدن نگارش آن را سال ۱۹۶۵ میلادی و هنگامی می داند که مشغول رانندگی بود اما ناگهان ایده نگارش صد سال تنهایی باعث شد مسیرش را عوض کند؛ به خانه برگردد؛ و به مدت ۱۸ ماه 'فقط بنویسد'.
صد سال تنهایی در سال ۱۹۶۷ میلادی منتشر شد؛ یعنی زمانی که مارکز ۳۹ سال داشت.
نویسنده بزرگ آمریکای لاتین که در ۶ مارس ۱۹۲۸ میلادی به دنیا آمده ، در سال ۱۹۹۹ از مبتلا شدنش به سرطان آگاه شد و از آن زمان، روایت زندگی خود را در قالب کتاب هایش مورد توجه قرار داده است.
در سال ۲۰۰۲ میلادی، اتوبیوگرافی مارکز با عنوان زنده ام که روایت کنم منتشر شد.
در سال ۲۰۰۴ میلادی نیز آخرین رمان او خاطرات روسپیان محزون من منتشر شد و مارکز پس از انتشار آن تأکید کرد این تنها یک پنجم از کتابی بوده که می خواسته بنویسد.

80 سالگی مارکز
مارکز بیش از هر چیز دیگر، تحت تأثیر دوران کودکی و گوش سپردن به قصه های پدربزرگ و مادربزرگش است

از میان دیگر آثار بزرگ گابریل گارسیا مارکز می توان به در ساعت شیطان (۱۹۶۲)، پاییز پدرسالار( ۱۹۷۵)، وقایع نگاری یک مرگ از پیش تعیین شده (۱۹۸۱)، عشق در زمان وبا (۱۹۸۵)، ژنرال در هزار توهای خود (۱۹۸۹)، از عشق و شیاطین دیگر (۱۹۹۴)، هیچ کس به سرهنگ نامه نمی نویسد (۱۹۶۸) ، طوفان برگ (۱۹۷۲) و زائران غریب (۱۹۹۲) اشاره کرد.
مارکز خود گفته که ارنست همینگوی، فرانتس کافکا و فیدل کاسترو از قهرمانان زندگی اش هستند و این در حالی است که بسیاری از صاحبنظران، نزدیکی دیدگاه های مارکز با ویلیام فاکنر نویسنده آمریکایی را نیز مورد توجه قرار داده اند.
گابو اما بیش از هر چیز دیگر، همچنان تحت تأثیر دوران کودکی و گوش سپردن به قصه های پدربزرگ و مادربزرگش است و آنها هنوز جای خود را در ذهن او نگاه داشته اند.
مارکز به یاد می آورد که پدربزرگش روزی میان کوچه ایستاد و به او – که کودکی پنج ساله بیش نبود- گفت:"سنگینی مرگ را حس نمی کنی؟"
شاید هم علت کم کاری گابو در سال های اخیر همین باشد که سنگینی مرگ را احساس می کند.
با این وجود، اکنون که مارکز ۸۰ ساله شده و چهار دهه نیز از انتشار صد سال تنهایی می گذرد، فرصتی هست که 'قصه بگوییم'؛ از گابو و از دیگران.
همه زنده ایم تا روایت کنیم.
با تشکر فریبا