ترانه جوانبخت (شاعر معاصر)

[افسون 13]

گفتم

گفتم كه در اين عالم تنهاست دلم اينک
گفتي كه چه باشد غم ؟ چون هست دلت با من
گفتم كه دلت هرگز غمخوار نبود اما
گفتي كه تويي شبها زين عشق چنين ايمن
گفتم كه تو آن نوري در سايه ي ترديدم
گفتي كه شدي آخر شيداي چنين مأمن
گفتم كه چه باک از عشق ؟ اي شعله در اين خرمن
گفتي كه روا باشد در خلوت خود بودن
گفتم كه چرا با من صد جور و جفا داري ؟
گفتي كه چنين باشد حسن رخ گل ديدن
گفتم كه مرا درياب اي از همگان بهتر
گفتي كه به غم سر كن دوران خوشت با من

[افسون 13]

حسرت دیدار

مغرورم از حماسه ي ايثارت اي وطن
پرشورم از حكايت فردايت اي وطن
در آسمان عاطفه ات چون طلسم عشق
ناگفته ام در اين غم هجرانت اي وطن
با چشم واله چون نظر اندازمت بدان
در اوج باورم شده ايمانت اي وطن
پيمانه مي دهد گل محفل به دست ما
در سينه مي تپد دل بيمارت اي وطن
اينک فضاي دل شده در اين خزان هجر
محنت سراي حسرت ديدارت اي وطن
امشب فروغ ديده به ميخانه مي رود
آنگه كه عاشقم به تمنايت اي وطن

[افسون 13]

نامی پُرشوکت

يک شب از دنياي ديگر آمدن اين آوا بگوش
كاي در اين غفلت شده لختي در اين حسرت بمان
كاين قد رعناي دلبر در وراي چشم توست
تا تواني در طلسم يار با عزت بمان
مام ميهن پر گشود اين جلوه گاه زندگي
در بر اين آسمان آبي غيرت بمان
نام اين معبود را ياران مزين كرده اند
در صفاي كعبه ي خوش صورت و سيرت بمان
در كجا خواهي تو پيدا كردن اين عشق عظيم؟
تا ابد در سوز اين نامي پر شوكت بمان
گر شوي در آسمان اعتلايش اختري
همچو اشک اندر دل درياي بي قيمت بمان

[افسون 13]

قصه ی ما و شما

امشب از فاصه ما و شما مي گذرم
اين دلم ، راه مرا مي نگرد
قاصد صبح سپيد
آنكه در آينه اين شب مهتابي من مي گريد
از غزلخانه عشق ِ قصه ما و شما
اندر اين آينه رنگ زده جيوه اندود به بيرنگي خود
مي شود جلوه هستي ره فردا پيدا
من در آن قرمز مستي
سينه جنگ سراب سبزي
خاطره عاطفه را مي بينم
زردي نفرت يک قرن
فراق قصه ما و شما
ناگهان از گذر سرد زمان
در شب مستي اين بي خبري
غم همدردي ياران در دل برف سپيد
رنگ خاكستري فاصله را مي گيرد
او كه زد رنگ به اين بي رنگي
چونكه از جور خزان گذرش
اين سپيدي همه جا زرد نمود

[افسون 13]

فاصله ها

جلوه مهر زمين گشته وطن
همچو درياي خزر آبي مهر عميق
سفر سبز مراد با غم فاصله ها مي كند با دل من صحبت
از اين بي خبري نفس باور عشق همدم اين دل شيداي اميد
با غم فاصله ها كم كم از عمق دلم زمزمه اي مي آيد
نغمه خوان خبر مستي فرداي دگر
مژده ي دور شدن از تب اين بي رنگي
با غم فاصله ها

[افسون 13]

آغوش کمان

شده در اين دل من جلوه ي رنگي پيدا
نفسم از اثر خاطره اش حبس شده
من در آغوش كماني كه مرا در نگهش كرده طلسم
بازي پرتوي خورشيد و غم اشک سپهر
گذر هفت جدا رنگ دل گمشده را مي بينم
بغض من در خوش جشن شب سي گل عشق
كودكان چون شده قرباني اين شهر كبود
كشته از موشک نابودگر جغد ستم
تا به ابد بشكسته رنگ اين تيرگي جور زمان
نيست در آغوش كمان فقط اين هفت جدا رنگ شب نور سپيد
بازي پرتوي خورشيد و غم اشک سپهر است
كه در اين دل خود مي بينم

[افسون 13]

عاشقی ، نصیب من

در سراي عاطفه مي كند مرا صدا
يک جوان فراتر از قصه هاي آشنا
گويدم تو اي سحر از اسارتم نويس
زخم درد اين دلم زهر تلخ باطنم
گشته ام در اين ديار همنواي درد
هجر آشناي آفتاب
عاشقي ، نصيب من
خسته از غبار زرد گشته ام
نثار شب در اسارتي كه شد اين حصار قامتم
قصه ام شبانه در اين كتاب خود نگار
از جفاي اين خزان تا غبار حسرتم
ماند از تو يادگار

[افسون 13]

موج شوم

قطره هاي حادثه در خيال موج شوم
دست به دست هم عازم رها شدن
از غبار رخت تن
در نگاه آسمان صحنه هاي دلخراش دستها
به رنگ خون ارزش حيات ما گشته
برگ سرنگون حاصلش هجوم مرگ كشتزار
بي حصار قطره هاي موج شوم
غافل از حصار شب رفته ازحضور
ياد كشتگان حادثه زهر تلخ عصر ما
در خيال رفتنم من ز درد عاشقي
چون پرنده گفتن از آشيانه مي كنم

[افسون 13]

کوه یخی

يک شب از فرط غم خاطره ها
دست كولاک مرا برد به دنياي شب بي خبري
دل من همگذر باد به درياي شب حادثه شد
نفسم قصد جدايي بنمود از بدنم
چونكه ديدم ثمر راغب خون رحمت همياري نيست
اثر كوه يخي در قدم سرد زمستان نظر مرده ي يخ
تن زيباي شقايق را بي دغدغه در خاک نهاد

[افسون 13]

گوهر مستی

دل من با نفس گرم صدف چند صباحي ست كه اميد به فردا دارد
وطنم در غم درياي سفر گوهر مستي مرا مي خواند
من در اين آبي هجران زده ام نغمه آزادي يک چلچله را مي شنوم
كه در اين بستر خونين افق جز به ره عشق ندارد پرواز
غم اين مرغ مهاجر به يقين از دل تار من و توست
كه بر اين شام صدا ضربه زند پيک سحر