زندگینامه ی یوهان ولفگانگ گوته

[behnam5555]

زندگینامه ی یوهان ولفگانگ گوته

یوهان ولفگانگ فون گوته (متولد: ۲۸ اوت ۱۷۴۹ درفرانکفورت؛ درگذشت: ۲۲ مارس ۱۸۳۲ در وایمار)، شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق،انسان‌شناس، فیلسوف و سیاست‌مدار آلمانی بود. او یکی از کلیدهای اصلی ادبیات آلمانی و جنبش وایمار کلاسیک و همچنین رومانتیسیسم به شمارمی‌رود.


زندگی

پدر گوته، یوهان کاسپار گوته (۱۷۱۰-۱۷۸۲) همراه باخانواده‌اش در یک خانه بزرگ در فرانکفورت زندگی می‌کرد، که آن زمان قسمتی ازامپراتوری مقدس روم بود. مادر گوته نیز کاترینا الیزابت گوته (تِکستور سابق) ازخانواده‌های سرشناس فرانکفورتی بود.یوهان ولفگانگ در کنار پدرش و معلم خصوصی‌اش بسیاری از معلومات را، از جمله زبانهای لاتین، یونانی، فرانسوی، انگلیسی وعبری فرا گرفت.او بین سالهای ۱۷۶۵-۱۷۶۸ در لایپزیگ به تحصیل حقوق پرداخت ودر آنجا به اشعار کریستین فورشتگوت گلرت علاقه پیدا کرد.
پس از سال ۱۷۶۸، گوته به زادگاه‌اش بازگشت و مدتی نیز در دارمشتات بود.گوته پس از اینکه تعدادی ازآثار بزرگش را به اتمام رسانید، سال ۱۷۷۵ به وایمار رفت و در آنجا بین سالهای۱۷۷۶-۱۷۸۶ (یعنی حدود ۱۰ سال) وزیر حکومت شد. سپس او تا سال ۱۷۸۸ به ایتالیا رفت ودر آنجا به تحصیل هنر و مجسمه‌سازی باستانی پرداخت.او خود را از جمله با کارهای میکل آنژ و رافائل مشغول کرد.سال ۱۷۸۸، گوته به وایمار بازگشت و تقریباباقی عمرش را در آنجا گذرانید، هرچند که زندگی او در آنجا با جنگ‌های ناپلئونی رو‌به‌رو شد. گوته در وایمار به تحصیل زبانهای فارسی و عربی و همچنین قرآن پرداخت وشیفته اشعار حافظ شد.پس از مرگ همسر گوته کریستیان سال ۱۸۱۶، خود او نیز پساز ۶ سال بر اثر عفونت ریوی در شهر وایمار درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. گفته می‌شود آخرین کلمه شاعر قبل از مرگش، نور بیشتر (آلمانی: Mehr Licht) بود.

آثار

ورترفاوست فاوست شخصیتی در یکی از افسانه‌های قدیمی آلمان است. در این افسانه فاوست روح خود را به شیطان می‌فروشد. آثار ادبی گوناگونی در زمینه این افسانه نوشته شده‌است، از جمله فاوست گوته.اگمونت نغمه‌های رومی دیوان غربی-شرقی (تقدیم به حافظ شیرازی)دیوان غربی-شرقی (آلمانی: West-östlicher Divan) گوته در سال هزار و هشتصد و نوزده منتشر شد. این نسک (کتاب) که گفتارهای گوناگون آن از حافظ و فرهنگ ایرانی الهام گرفته، از یک‌سو بازت اباننده باورها و اندیشه‌های ایرانی و بویژه حافظ است، و از سوی دیگر بازتاب دهنده نگاه منتقدانه گوته به آنهاست.گفته‌ها و پنداره ها، اندیشه ها، شخصیت و نام حافظ در سراسر این دیوان مشاهده می‌گردد؛ گویی، گوته برای سرودن بیشتر چامه‌های دیوان غربی - شرقی از حافظ یاری جسته است.در این دیوان واژگان فارسی و عربی بسیاری یافت می‌شود که به همان وجه به کار رفته‌اند نظیر “الله” بلبل, ساقی, درویش, حوری, ‌مشک,‌ میرزا, مفتی,‌ فتوام‌پنبه وزیر, و ... آشنایی گوته با حافظ و فرهنگ ایرانی را باید گونه‌ای خوش‌اختری معنوی - تاریخی برای هردو فرهنگ خاورزمین و باخترزمین تلقی کرد، که خود به آفرینش تعداد بیشماری از آثار ادبی در سده‌های نوزده و بیست انجامید. دیوان غربی - شرقی جزء واپسین آفریده‌های گوته بشمار می‌رود که او آن رادر جایی به عنوان «برآیند زندگی خود» معرفی می‌کند.دیوان غربی-شرقی گوته برای بار اول از سوی شجاع‌الدین شفا به صورتی آزاد و حتی با اقتباس ترجمه شد، وبرای بار دوم از سوی کورش صفوی به فارسی ترچمه و توسط انتشارات هرمس منتشر شده است. این دیوان ۱۲ گفتار دارد به نامهای زیر: نواگر نامه(مغنی نامه)، حافظ نامه،مهرنامه، اندیشه نامه، رنج نامه، اندرز نامه، ‌تیمورنامه، زلیخانامه،‌ ساقی نامه،زبانزد نامه، پارسی نامه، - نامه سفرنامه ایتالیاتئوری رنگ‌ها (علوم طبیعی)