"پروین اعتصامی"

[رزیتا]

ای مرغك!

ای مرغك خرد، ز آشیانه پرواز كن و پریدن آموز
تا كی حركات كودكانه در باغ و چمن چمیدن آموز
رام تو نمی‌شود زمانه رام از چه شدی رمیدن آموز
مندیش كه دام هست یا نه بر مردم چشم، دیدن آموز
شو روز به فكر آب و دانه هنگام شب آرمیدن آموز

از لانه برون مخسب زنهار

این لانه ایمنی كه داری دانی كه چسان شدست آباد
كردند هزار استواری تا گشت چنین بلند بنیاد
دادند به اوستاد كاری دوریش ز دستبرد صیاد
تا عمر تو با خوشی گذاری وز عهد گذشتگان كنی یاد
یك روز، تو هم پدید آری آسایش كودكان نوزاد

گه دایه شوی گهی پرستار

این خانه پاك پیش از این بود آرامگه دو مرغ خرسند
كرده به گل آشیانه اندود یك دل شده از دو عهد و پیوند
یك رنگ چه در زیان چه در سود هم رنجبر و هم آرزومند
از گردش روزگار خشنود آورده پدید بیضه‌ای چند
آن یك پدر هزار مقصود وین مادر پس نهفته فرزند

بس رنج كشید و خورد تیمار

گاهی نگران به بام و روزن بنشست برای پاسبانی
روزی بپرید سوی گلشن در فكرت قوت زندگانی
خاشاك بسی ز كوی و برزن آورد برای سایبانی
یك چند به لانه كرد مسكن آموخت حدیث مهربانی
آن قدر پرش بریخت از تن آن قدر نمود جانفشانی

تا راز نهفته شد پدیدار

آن بیضه به هم شكست و مادر در دامن مهر پروراندت
چون دید تو را ضعیف و بی‌پر زیر پر خویشتن نشاندت
بس رفت به كوه و دشت و كهسر تا دانه و میوه‌ای رساندت
چون گشت هوای دهر خوشتر بر بامك آشیانه خواندت
بسیار پرید تا كه آخر از شاخه به شاخه‌ای پراندت

آموخت بسیت رسم و رفتار

داد آگهیت چنان كه دانی از زحمت حبس و فتنه دام
آموخت همی كه تا توانی بیگاه مپر به برزن و بام
هنگام بهار زندگانی سرمست به راغ و باغ مخرام
كوشید بسی كه درنمانی روز عمل و زمان آرام
برد این همه رنج رایگانی چون تجربه یافتی سرانجام

رفت و به تو واگذاشت این كار

پروین اعتصامی