نوروز و بهار در شعر و ادب پارسی

[ساقي]

بگريست ابر تيره به دشت اندر


بگريست ابر تيره به دشت اندر
وز کوه خاست خنده‌ي کبک نر
خورشيد زرد چون کله دارا
ابر سيه چو رايت اسکندر
بر فرق ياسمين، کله خاقان
بر دوش نارون، سلب قيصر
قمري به کام کرده يکي بربط
بلبل به ناي برده يکي مزمر
نسرين به سر ببسته ز نو دستار
لاله به کف نهاده ز نو ساغر
نوروز فر خجسته فراز آمد
در موکبش بهار خوش دلبر
آن يک طراز مجلس و کاخ بزم
اين يک طراز گلشن و دشت و در
آن بزم را طرازد چون کشمير
اين باغ را بسازد چون کشمر
هر بامداد، باد برآيد نرم
وز روي گل به لطف کشد معجر
خوي کرده گل ز شرم همي خندد
چون خوبرو عروس بر شوهر
بر خار بن بخندد و سيصد گل
چون آفتاب سر زند از خاور
مانند کودکان که فرو خندند
آنگه کشان پذيره شود مادر
قارون هر آنچه کرد نهان در خاک
اکنون همي ز خاک برآرد سر
زمرد همي برآيد از هامون
لل همي بغلتد در فرغر
پاسي ز شب چو درگذرد گردد
باغ از شکوفه چون فلک از اختر
برف از ستيغ کوه فرو غلتد
هر صبح کفتاب کشد خنجر





بهار