خالکوبی در ایران و جهان "تتو" Tattoo

[ساقي]

خالکوبی اسیران



در طول تاریخ، در کشورهای گوناگون اسیران جنگی و زندانیان خطرناک خالکوبی می‌شدند که در موارد زیادی، شماره یا نشانی که برای زندانی در نظر گرفته شده بود، با آهن گذاخته بر پوست او حک می‌شد.
نازی‌ها از پاییز ۱۹۴۱ بر ساعد چپ زندانیان ارودگاه کار اجباری آشویتس شماره‌ای خالکوبی ‌می‌کردند. پیش از آن، شماره‌ها را بر اونیفورم زندانیان می‌دوختند، اما زمانی که تعداد زندانیان بسیار زیاد شد، خالکوبی را رایج کردند.


خالکوبی در ایران

خالکوبی در ایران از زمان باستان رایج بوده است. بر بعضی از تندیس‌هایی که از دوره‌ی هخامنشی به جا مانده، آثار خالکوبی به‌چشم می‌خورد. مولوی هم در مثنوی معنوی، در داستان پهلوان قزوینی به "کبودی زدن" که همان خالکوبی است، اشاره می‌کند.


خالکوبی هنوز هم در میان زنان برخی قبایل رایج است. در جنوب ایران زنانی هستند که بر زنخذان، پیشانی یا دست آنان نقش‌ و نگار خالکوبی‌شده به چشم می‌خورد.


از زمان‌های دور برای اکثر ایرانیان، به‌ویژه شهرنشنینان، خالکوبی عمل ناخوشایندی به‌شمار می‌رفت و بیشتر در میان پهلوانان و "کلاه‌مخملی‌ها" رایج بود. اما امروزه بسیاری از جوانان ایرانی، به تقلید از غربی‌ها خالکوبی می‌کنند و آن را نشانه‌ی "مدرن‌بودن" یا به قول بعضی‌ها "کول‌ بودن" (cool) می‌دانند.


کارشناسان و دولتمردان نسبت به رشد این پدیده‌ی اجتماعی در میان جوانان هشدار می‌دهند. مقامات دولتی آن را "خلاف اخلاق" می‌دانند و سعی می‌کنند با تنبیه، از گسترش آن جلوگیری کنند. کارشناسان اجتماعی و پزشکان اما نسبت به گسترش بیمار‌های هپاتیت‌ وایدز و نیز خطرات دیگر ناشی از خالکوبی هشدار می‌دهند و معتقدند که باید در این زمینه روشنگری شود.




...