|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
#1
04-24-2008
|
||||
|
||||
دوباره به آفتاب سلامی دوباره دادم!
سلام می کنم به باد، به بادبادک و بوسه، به سکوت و سوال و به گلدانی، که خواب ِ گل ِ همیشه بهار می بیند! سلام می کنم به چراغ، به «چرا» های کودکی، به چالهای مهربان ِ گونه ی تو! سلام می کنم به پائیز ِ پسین ِ پروانه، به مسیر ِ مدرسه، به بالش ِ نمنک، به نامه های نرسیده! سلام می کنم به تصویر ِ زنی نِی زن، به نِی زنی تنها، به آفتاب و آرزوی آمدنت! سلام می کنم به کوچه، به کلمه، به چلچله های بی چهچه، به همین سر به هوایی ِ ساده! سلام می کنم به بی صبری، به بغض، به باران، به بیم ِ باز نیامدن ِ نگاه ِ تو... باورکن من به یک پاسخ کوتاه، به یک سلام ِ سر سری راضیم! آخر چرا سکوت می کنی؟
__________________
|
|
#2
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
از دل برود هر آنکه از...
اگر سکوت ِ این گستره ی بی ستاره مجالی دهد، می خواهم بگویم : سلام! اگر دلواپسی ِ آن همه ترانه ی بی تعبیر مهلتی دهد، می خواهم از بی پناهی ِ پروانه ها برایت بگویم! از کوچه های بی چراغ! از این حصار ِ هر ور ِ دیوار! از این ترانه ی تار... مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت! کم کم این حکایت ِ دیده و دل، که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است، باورم شده بود! باورم شده بود، که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید! راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟ کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید، به گوشت نمی رسید؟ تمام دامنه ی دریا را گشتم تا پیدایت کردم! آخر این رسم و روال ِ رفاقت است، که دی نیمه راه ِ رؤیا رهایم کنی؟ می دانم! تمام اهالی این حوالی گهگاه عاشق می شوند! اما شمار ِ آنهایی که عاشق می مانند، از انگشتان ِ دستم بیشتر نیست! یکیشان همان شاعری که گمان می کرد، در دوردست ِ دریا امیدی نیست! می ترسیدم - خدای نکرده ! - آنقدر در غربت ِ گریه هایم بمانی، تا از سکوی سرودن ِ تصویرت سقوط کنم! اما آمدی! بانوی همیشه ی نجات و نجابت! حالا دستهایت را به عنوان امانت به من بده! این دل ِ بی درمان را که در شمار ِ عاشقان ِهمیشه می گنجانم، انگشتانم، برای شمردنشان کم می اید
__________________
|
|
#3
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
حالا خودم برایت می نویسم
یادم نرفته است! گفتی : از هراس ِ باز نگشتن، پشتِ سرم خکاب نکن! گفتی : پیش از غروب ِ بادبادکها برخواهم گشت! گفتی: طلسم ِ تنهای ِ تو را، با وِردی از اُراد ِ آسمان خواهم شکست! ولی باز نگشتی و ابر ِ بی باران این بغضهای پیاپی با من ماند! تکرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند! بی مرزی ِ این همه انتظار با من ماند! بی تو، من ماندم و الهه ی شعری که می گویند شعر تمام شعران را انشاء می کند! هر شب می اید چشمان ِ منتظرم را خیس ِ گریه می کند و می رود! امشب، اما در ِ اتاق را بسته ام! تمام پنجره ها را بسته ام! حتا گوشهایم را به پنبه پوشانده ام، تا صدای هیچ ساحره ای را نشنوم! بگذار الهه ی شعر، به سروقت ِ شاعران ِدیگر ِ این دشت برود! می می خواهم خودم برایت بنویسم! می بینی؟ بی بی ِ دریا! دیگر کارم به جوانب ِ جنون رسیده است! می ترسم وقتی که - گوش ِ شیطان کر! - از این هجرت ِ بی حدود برگردی، دیگر نه شعری مانده باشد، نه شاعری! کم کم یاد گرفته ام به جای تو فکر کنم، به جای تو دلواپس شوم، حتا به جای تو بترسم! چون همیشه کنار ِ منی! کنارمی، اما... صد داد از این «اما»
__________________
|
|
#4
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
فقط فرض کن!
فرض کن پک کنی برداشتم و نام تو را از سر نویس ِ تمام نامه ها و از تارک ِ تمام ترانه ها پک کردم! فرض کن با قلمم جناق شکستم! به پرسش و پروانه پشت کردم و چشمهایم را به روی رویش ِ رؤیا و روشنی بستم! فرض کن دیگر آوازی از آسمان ِ بی ستاره نخواندم، حجره ی حنجره ام از تکلم ترانه تهی شد و دیگر شبگرد ِ کوچه ی شما، صدای آواز های مرا نشنید! بگو آنوقت، با عطر ِ آشنای این همه آرزو چه کنم؟ با التماس این دل ِ در به در! با بی قراری ٍ ابرهای بارانی... باور کن به دیدار ِ اینه هم که می روم، خیال ِ تو از انتهای سیاهی ِ چشمهایم سوسو می زند! موضوع دوری ِ دستها و دیدارها مطرح نیست! همنشین ِ نفسهای من شده ای! خاتون! با دلتنگی ِ دیدگانم یکی شده ای
__________________
|
|
#5
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
خواهش می کنم!
آنقدر بی خیال از بازنگشتنت گفتی، که گمان کردم سر به سر ِ این دل ِساده می گذاری! به خودم گفتم این هم یکی از شوخی های شاد کننده ی توست! ولی آغاز ِ آواز ِ بغض ِ گرفته ی من، در کوچه های بی دارو درخت ِ خاطره بود! هاشور ِ اشک بر نقاشی ِ چهره ام و عذاب ِ شاعر شدن در آوار هر چه واژه ی بی چراغ! دیروز از پی ِ گناهی سنگین، گذشته را مرور کردم! از پی ِ تقلبی بزرگ، دفاترِ دبستان را ورق زدم! باید می فهمیدم چرا مجازاتم کرده ای! شاید قتل ِ مورچه هایی که در خیابان به کف ِ کفش ِ من می چسبیدند، این تبعید ناتمام را معنا کند! ا شیشه ای که با توپ ِ سه رنگ ِ من، در بعدازظهر تابستان ِ هشت سالگی شکست! یا سنگی که با دست ِ من کلاغ ِ حیاط ِ خانه ی مادربزرگ را فراری داد! یا نفری ِ ناگفته ی گدایی، که من با سکه ی نصیب نشده ی او برای خودم بستنی خریم! وگرنه من که به هلال ابروی تو، در بالای آن چشمهای جادویی جسارتی نکرده ام! امروز هم به جای خونبهای آن مورچه ها، ده حبه قند در مسیر ِ مورچه های حیاطمان گذاشتم! برای آن پنجره ی قدیمی شیشه ی رنگی خریدم! یک سیر پنیر به کلاغ خانه ی مادربزرگ و یک اسکناس ِ سبز به گدای در به در ِ خیابان دادم! پس تو را به جان ِ جریمه ی این همه ترانه، دیگر نگو بر نمی گردی
__________________
|
|
#6
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
پیش از پریروز شدن ِ امروز
دیگر ساعی بر دست ِ من نخواهی دید! من بعد عبور ِ ریز ِ عقربه ها را مرور نخواهم کرد! وقتی قراری ما بین ِ نگاه ِ من و بی اعتنایی نگاه ِ تو نیست، ساعت به چه کار ِ من می اید؟ می خواهم به سرعت ِ پروانه ها پیر شوم! مثل ِ همین گل ِ سرخ ِ لیوان نشین، که پیش از پریروز شدن ِ امروز می پژمرد! دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم، بعد بیایم و با عصایی در دست، کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم، تا تو بیایی، مرا نشناسی، ولی دستم را بگیری و از ازدحام ِ خیابان عبورم دهی! حالا می روم که بخوابم! خدا را چه دیده ای! شاید فردا به هیئت پیرمردی برخواستم! تو هم از فردا، دست ِ تمام پیرمردان ِ وامانده در کنار ِ خیابان را بگیر! دلواپس نباش! آشنایی نخواهم داد! قول می دهم آنقدر پیر شده باشم، که از نگاه کردن به چشمهایم نیز، مرا نشناسی! شب بخیر
__________________
|
|
#7
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
نامت را نبویسم؟
دستم نه، اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو می لرزد! نمی دانم چرا وقتی به عکس ِ سیاه و سفید این قاب ِ طاقچه نشین نگاه می کنم، پرده ی لرزانی از باران و نمک چهره ی تو را هاشور می زند! همخانه ها می پرسند: این عکس کوچک ِ کدام کبوتر است، که در بام تمام ترانه های تو رد ِ پای پریدنش پیداست؟ من نگاهشان می کنم، لبخند می زنم و می بارم! حالا از خودت می پرسم! عسلبانو! ایا به یادت مانده آنچه خک ِ پُشت ِ پای تو را در درگاه ِ بازنگشتن گِل کرد، آب ِ سرد ِ کاسه ی سفال بود، یا شوآبه ی گرم ِ نگاهی نگران؟ پاسخ ِ این سؤال ِ ساده، بعد از عبور ِ این همه حادثه در یاد مانده است؟ کبوتر ِ باز برده ی من
__________________
|
|
#8
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
اصلا ً این بازی یک نفره نیست!
گفتم : کبوتر ِ بوسه! گفتی : پَر! گفتم : گنجشک ِ آن همه آسودگی! گفتی : پَر! گفتم : پروانه پرسه های بی پایان! گفتی : پَر! گفتم : التماس ِ علاقه، بیتابی ِ ترانه، بیداری ِ بی حساب! نگاهم کردی! نه انگشتت از زمین ِ زندگی ام بلند شد، نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید! سکوت کردی که چشمه ی شبنم، از شنزار ِ انتظار من بجوشد! عاشقم کردی! همبازی ِ ناماندگار ِ این همه گریه! و آخرین نگاه تو، هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است! حالا - بدون ِ تو!- رو به روی اینه می ایستم! می گویم: زنبور ِ گزنده ی این همه انتظار، کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه! و کسی در جواب ِ گفته های من «پر!» نمی گوید! تکرار ِ آن بازی، بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست! پس به پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی، باز هم می نویسم: برگرد!?
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 12:17 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.