|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
#1
04-24-2008
|
||||
|
||||
حالا خودم برایت می نویسم
یادم نرفته است! گفتی : از هراس ِ باز نگشتن، پشتِ سرم خکاب نکن! گفتی : پیش از غروب ِ بادبادکها برخواهم گشت! گفتی: طلسم ِ تنهای ِ تو را، با وِردی از اُراد ِ آسمان خواهم شکست! ولی باز نگشتی و ابر ِ بی باران این بغضهای پیاپی با من ماند! تکرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند! بی مرزی ِ این همه انتظار با من ماند! بی تو، من ماندم و الهه ی شعری که می گویند شعر تمام شعران را انشاء می کند! هر شب می اید چشمان ِ منتظرم را خیس ِ گریه می کند و می رود! امشب، اما در ِ اتاق را بسته ام! تمام پنجره ها را بسته ام! حتا گوشهایم را به پنبه پوشانده ام، تا صدای هیچ ساحره ای را نشنوم! بگذار الهه ی شعر، به سروقت ِ شاعران ِ‌دیگر ِ این دشت برود! می می خواهم خودم برایت بنویسم! می بینی؟ بی بی ِ دریا! دیگر کارم به جوانب ِ جنون رسیده است! می ترسم وقتی که - گوش ِ شیطان کر! - از این هجرت ِ بی حدود برگردی، دیگر نه شعری مانده باشد، نه شاعری! کم کم یاد گرفته ام به جای تو فکر کنم، به جای تو دلواپس شوم، حتا به جای تو بترسم! چون همیشه کنار ِ منی! کنارمی، اما... صد داد از این «اما»
__________________
|
|
#2
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
فقط فرض کن!
فرض کن پک کنی برداشتم و نام تو را از سر نویس ِ تمام نامه ها و از تارک ِ تمام ترانه ها پک کردم! فرض کن با قلمم جناق شکستم! به پرسش و پروانه پشت کردم و چشمهایم را به روی رویش ِ رؤیا و روشنی بستم! فرض کن دیگر آوازی از آسمان ِ بی ستاره نخواندم، حجره ی حنجره ام از تکلم ترانه تهی شد و دیگر شبگرد ِ کوچه ی شما، صدای آواز های مرا نشنید! بگو آنوقت، با عطر ِ آشنای این همه آرزو چه کنم؟ با التماس این دل ِ در به در! با بی قراری ٍ ابرهای بارانی... باور کن به دیدار ِ اینه هم که می روم، خیال ِ تو از انتهای سیاهی ِ چشمهایم سوسو می زند! موضوع دوری ِ دستها و دیدارها مطرح نیست! همنشین ِ نفسهای من شده ای! خاتون! با دلتنگی ِ دیدگانم یکی شده ای
__________________
|
|
#3
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
خواهش می کنم!
آنقدر بی خیال از بازنگشتنت گفتی، که گمان کردم سر به سر ِ این دل ِ‌ساده می گذاری! به خودم گفتم این هم یکی از شوخی های شاد کننده ی توست! ولی آغاز ِ آواز ِ بغض ِ گرفته ی من، در کوچه های بی دارو درخت ِ خاطره بود! هاشور ِ اشک بر نقاشی ِ چهره ام و عذاب ِ شاعر شدن در آوار هر چه واژه ی بی چراغ! دیروز از پی ِ گناهی سنگین، گذشته را مرور کردم! از پی ِ تقلبی بزرگ، دفاترِ دبستان را ورق زدم! باید می فهمیدم چرا مجازاتم کرده ای! شاید قتل ِ مورچه هایی که در خیابان به کف ِ کفش ِ من می چسبیدند، این تبعید ناتمام را معنا کند! ا شیشه ای که با توپ ِ سه رنگ ِ من، در بعدازظهر تابستان ِ هشت سالگی شکست! یا سنگی که با دست ِ من کلاغ ِ حیاط ِ خانه ی مادربزرگ را فراری داد! یا نفری ِ ناگفته ی گدایی، که من با سکه ی نصیب نشده ی او برای خودم بستنی خریم! وگرنه من که به هلال ابروی تو، در بالای آن چشمهای جادویی جسارتی نکرده ام! امروز هم به جای خونبهای آن مورچه ها، ده حبه قند در مسیر ِ مورچه های حیاطمان گذاشتم! برای آن پنجره ی قدیمی شیشه ی رنگی خریدم! یک سیر پنیر به کلاغ خانه ی مادربزرگ و یک اسکناس ِ سبز به گدای در به در ِ خیابان دادم! پس تو را به جان ِ جریمه ی این همه ترانه، دیگر نگو بر نمی گردی
__________________
|
|
#4
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
پیش از پریروز شدن ِ امروز
دیگر ساعی بر دست ِ من نخواهی دید! من بعد عبور ِ ریز ِ عقربه ها را مرور نخواهم کرد! وقتی قراری ما بین ِ نگاه ِ من و بی اعتنایی نگاه ِ تو نیست، ساعت به چه کار ِ من می اید؟ می خواهم به سرعت ِ پروانه ها پیر شوم! مثل ِ همین گل ِ سرخ ِ لیوان نشین، که پیش از پریروز شدن ِ امروز می پژمرد! دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم، بعد بیایم و با عصایی در دست، کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم، تا تو بیایی، مرا نشناسی، ولی دستم را بگیری و از ازدحام ِ خیابان عبورم دهی! حالا می روم که بخوابم! خدا را چه دیده ای! شاید فردا به هیئت پیرمردی برخواستم! تو هم از فردا، دست ِ تمام پیرمردان ِ وامانده در کنار ِ خیابان را بگیر! دلواپس نباش! آشنایی نخواهم داد! قول می دهم آنقدر پیر شده باشم، که از نگاه کردن به چشمهایم نیز، مرا نشناسی! شب بخیر
__________________
|
|
#5
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
نامت را نبویسم؟
دستم نه، اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو می لرزد! نمی دانم چرا وقتی به عکس ِ سیاه و سفید این قاب ِ طاقچه نشین نگاه می کنم، پرده ی لرزانی از باران و نمک چهره ی تو را هاشور می زند! همخانه ها می پرسند: این عکس کوچک ِ کدام کبوتر است، که در بام تمام ترانه های تو رد ِ پای پریدنش پیداست؟ من نگاهشان می کنم، لبخند می زنم و می بارم! حالا از خودت می پرسم! عسلبانو! ایا به یادت مانده آنچه خک ِ پُشت ِ پای تو را در درگاه ِ بازنگشتن گِل کرد، آب ِ سرد ِ کاسه ی سفال بود، یا شوآبه ی گرم ِ نگاهی نگران؟ پاسخ ِ این سؤال ِ ساده، بعد از عبور ِ این همه حادثه در یاد مانده است؟ کبوتر ِ باز برده ی من
__________________
|
|
#6
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
انگار یکی از آخرین تلفن ها بود!
گفتی : سالهای سرسبزی ِ صنوبر را، فدای فصل ِ سرد ِ فاصله مان نکن! من سکوت کردم! گفتی : یک پلک نزده، پرنده ی پندارم از بام ِ خیال تو خواهد پرید! من سکوت کردم! گفتی : هیچ ستاره ای، دستاویز ِ تو در این سقوط ِ بی سرانجامم نخواهد شد! من سکوت کردم! گفتی: دوری ِ دستها و همکناری ِ دلها، تنها راه ِ رها شدن است! من سکوت کردم! گفتی : قول می دهم هر از گاهی، چراغ ِ یاد ِ تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله روشن کنم! من سکوت کردم! سکوت کردم ، اما دیگر نگو که هق هق ِ ناغافلم را از آنسوی صراحت ِ سیم و ستاره نشنیدی
__________________
|
|
#7
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
قول می دهم!
به نقطه ای نامعلوم که خیره می شوی، تمام ش ستاره های آسمان بر سرم شهاب می شوند! بیا لحظه ای به طعم ِ شیر ِ مادرانمان بیندیشیم! به سر براهی ِ سایه های همسایه! به کوچ ِ کبوتر، به فشفشه های خاموش، به ونگ ونگ ِ نخست و بنگ بنگ ِ آخرین... هر دو سوی ِ چوب ِ زندگی خیس ِ گریه است! فرقی میان زادن ِ نوزاد و پاره کردن ِ پیله و رسیدن سیبها نیست! کسی صدای پروان ها را نمی شنود، وقتی با سوزن ِ ته گرد به صلیبشان می کشند! کسی گریه درخت را به وقت ِ چیدن ِ سیبهایش نمی بیند! ولی یک روز، یک روز ِ خدا چشمها بیدار و گوشها شنوا می شوند، هیچ دستی برای شکار پروانه ها تور نمی بافد، سیبهای رسیده از درخت می افتند و تو دیگر، به آن نقطه تار ِ نامعلوم، خیره نمی شوی
__________________
|
|
#8
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
اصلا ً این بازی یک نفره نیست!
گفتم : کبوتر ِ بوسه! گفتی : پَر! گفتم : گنجشک ِ آن همه آسودگی! گفتی : پَر! گفتم : پروانه پرسه های بی پایان! گفتی : پَر! گفتم : التماس ِ علاقه، بیتابی ِ ترانه، بیداری ِ بی حساب! نگاهم کردی! نه انگشتت از زمین ِ زندگی ام بلند شد، نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید! سکوت کردی که چشمه ی شبنم، از شنزار ِ انتظار من بجوشد! عاشقم کردی! همبازی ِ ناماندگار ِ این همه گریه! و آخرین نگاه تو، هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است! حالا - بدون ِ تو!- رو به روی اینه می ایستم! می گویم: زنبور ِ گزنده ی این همه انتظار، کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه! و کسی در جواب ِ گفته های من «پر!» نمی گوید! تکرار ِ آن بازی، بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست! پس به پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی، باز هم می نویسم: برگرد!?
__________________
|
|
#9
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
توقع زیادی بود؟
منتظر نباش که شبی بشنوی، از این دلبستگی های ساده دل بدیده ام! که روسری تو را، در آن جامه دان ِ قدیمی جا گذاشته ام! یا در آسمان، به ستاره ی دیگری سلام کرده ام! توقعی از تو ندارم! اگر دوست نداری، در همان دامنه دور ِ دریا بمان! هر جور تو راحتی! بی بی باران! همین سوسوی تو از آنسوی پرده دوری، برای روشن کردن ِ اتاق تنهائیم کافی ست! من که اینجا کاری نمی کنم! فقط, گهکاه گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم! همین! این کار هم که نور نمی خواهد! می دانم که مثل ِ همیشه، به این حرفهای من می خندی! با چالهای مهربان ِ گونه ات... حالا، هنوز هم وقتی به آن روزیهای زلالمان نزدیک می شوم، باران می اید! صدای باران را می شنوی؟?
__________________
|
|
#10
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
رسیدن به این سایه سار ساده نبود!
روزگاری رازِ زیبایی زنبق ها را نمی دانستم! دستم به دستگیره ی دل سپردن نمی رسید! چشم چکامه هایم ضعیف بود! پس با عینک ِ عشق به آسمان نگاه کردم! به باغ و بلوغ ِ بوسه و بی حصاری ِ آواز! به پولک ِ سرخ ماهی تنگ! به جهره ام در اینه ترک دار! نگاه کردم و دانستم! دانستم که جهان، کوچکتر از کره در س جغرافی دبستان است! دانستم که کلید ِ تمام قفلهای ناگشوده ی دنیا، همه این سالها در جیب من بود و بی خبر بودم! دانستم که می شود با یک چوب کبریت، خورشید ِ عظیمی را در آسمان روشن کرد! دانستم که گذشتن از گناه ِ روزگار آسان است! بخشیدن ِ خشم ِ شعله بر پرِ پروانه و آمرزش ِ زنبورهای گزنده ی عسل آسان است! حالا از پس همین عینک به زندگی نگاه می کنم! در پس همین عینک چشم به راه تو می مانم! در پس ِ همین عینک می گریم و روزی، در پس ِ همین عینک خواهم مرد! ای! قاریان ِ خاموش ِ گریه های من! دیگر از دوری ِ دستهای و ستاره ها زاری نکنید! من در تاب و تاب این ترانه های تنهایی، به جای تمام شما گریه کرده ام!?
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 07:53 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.