ريزه ميزه، شعر نو

[behnam5555]

تنها نمی‌توا ن گذشت
بر خطبه‌های زمستانی
شما هم/ خوش آمدید
نگاه کن
بر شانه‌های قلب تو می‌رویم
با چشم خاورانی سبز و
بر صف تشنگانی از همین باران
واژه‌های نخوانده را چه می‌کنی
این خا ک و
این زمان/ از ما چگونه می‌رود
جهان/ به سطری کودکانه
نمی‌بخشد ترا
آشفته‌تر از توفانی و
شبیه دستی بر سر زانویت
با دل درختان و/ همسفران باد
گویی/ هنوز ضیافت دریاست و
تکانه‌ی آشوبی/ از پی خاطره‌هایت
نام نامی عشق و/ تصویر خیابانی که
از سهم تو می‌‌نوشد
سلام
آسمان تهران
تازه نمی‌شود
مگر به رنگین‌کمان دست‌هایت
چقدر/ دل‌ام از پس تیغه‌های تو
می‌جوشد
هزاره‌ی صنوبران
رویای چه جنگلی به سر دارد؟
یادمان باشد
تنها نمی‌توان گذشت

محمود معتقدی