مولانا جلال الدين بلخي به روايت مولانا شمس الدين تبريزي

[ساقي]

خواه عشق اين جهان خواه آن جهان
آنچه معشوق است صورت نيست آن

چون برون شد جان چرايش هشته‌اي
اي كه بر صورت تو عاشق گشته‌اي

عاشقا واجو كه معشوق تو كيست؟
صورتش برجاست اين سيري ز چيست

عاشقستي هر كه او را حس هست
آنچه محسوس است اگر معشوقه است

تابش عاريتي ديوار يافت
پرتو خورشيد بر ديوار تافت

واطلب اصلي كه تابد او مقيم
بر كلوخي دل چه بندي اي سليم




مثنوي دفتر دوم (709- 703)





در اين زندگي خاكي وقتي عاشق به معشوق و محب به محبوب عشق مي‌ورزد كه معشوق زنده باشد. هيچ كسي عاشق معشوقي كه مرده و تن او در گور افسرده است نيست و اگر هم باشد عاشق جان اوست...
پس اين سخن بر اين دلالت دارد كه عاشقي و معشوقي وصف جان است و نه تن و تن و جان هر دو در انسان امري است عاريتي...

آنچه زيبندة عشق است آن جمال باقي سرمدي است و آن زنده‌اي است جاويدان كه هرگز مرگ و نيستي را به درگه او راه نيست.