نقد فیلم به قلم اعضای انجمن پی سی سیتی (تاپیک نقد فیلم های ایران و جهان - اختصاصی پی سی سیتی)

[nae]

کلا فیلمهای ترسناکی که ساخته میشه بالای 99% بسیار ضعیفند از نظر فنی از نظر فیلمنامه از نظر کارگردانی از نظر مفهوم و...

[Piroosh]

سلام ارادت مند شما محمد هستم.
فیلم "paranormal activity" یکی از فیلم های مورد علاقه من در ژانر ترسناک هستش.
این فیلم که کارگردانی و نویسندگیش بر عهده "oren peli "ست از نظره من ترس رو به معنای واقعی به انسان القا می کنه. وقتی برای بار اول جلد dvd رو خوندم که روش نوشته بود Night mares garanted! گفتم این هم یکی از فیلم های ترسناکه آشغالیه که روانه بازار شده ولی وقتی شبه اول اون رو دیدم و ساعت 3 شب از خواب بیدار شدم و اینقدر ترسیده بودم که که به بهانه آب خوردن مدت زیادی رو از اتاق بیرون اومدم، فهمیدم که نه بالاخره ترس رو هم تجربه کردم.
برخلاف اکثر فیلم های ترسناک که در اون ها کارگردان با تلاش بسیار می خواد از شروع فیلم با بستر سازی ها و فضا سازی هاش بیننده رو مجاب به واقعی بودن عامل ترس بکنه، این فیلم به دلیل نوع موضوعیت و به خصوص نوع فیلم برداری در همون لحظات اول شما رو غرق در واقعیت خودش می کنه ، واقعیتی که من ساعت 4 شب اولین شب دیدن فیلم برای فرار از دستش به اینترنت روی آوردم. ...........چت کردن!؟ نه بابا........ search میکردم تا باورم بشه فیلم بوده یه تیکه از واقعیت نبوده که جدا کردن رو dvd کپی کرده باشند!
همون طور که گفتم فیلم بردار، این فیلم رو بر روی دوش خودش گرفته . این نوع فیلمبرداری موسوم به "فیلم برداری بر روی دست" منحصر به ژانر ترسناک نیست و در فیلم های بزرگی از اون استفاده شده( مثل عشق سگی آلخاندرو اناریتو) ولی طی چند سال اخیر در ژانر ترسناک بسیار استفاده میشه. در این نوع، به جز ایجاد هم حسی و واقعیت پذیری ، کارگردان عمدا اون چیزی رو که مخاطب میخواد در بعضی صحنه ها نشون نمیده ویا دیدی که ما به عنوان ناظر کل در خیلی فیلم ها داریم و مثلا این حس بهمون دست میده که الان داریم یک کتاب قصه رو ورق میزنیم و همه چیش نوشته شده. همه رو میشکنه و تو رو مجبور به دیدن فیلم واقعا در قاب یک دوربین دیگه میکنه.
شاید ترسناک ترین اپیزد فیلم بعد از درگیری های نیمه شب ها!!! اون قسمتی باشه که مرد اول فیلم داره دوربینش رو آروم آروم توی اتاق زیر شیروونی میچرخونه و تو آرزو میکردی که بابا میخوام کل زیر شیروونی رو سری نگاه کنم ببینم هیچی نیست دیگه ولی نمیتونی چون تصویر توهمون قاب دوربین او ست.
کوبریک بعد از ساختن فیلم shining میگه همه با تاریکی می ترسونند ، من در اوج روشنایی!!!! اگه شما از نوعی هستید که ترسناک رو این میدونید که دستش رو برید و خون فوران کرد یا یه موجود غول آسا تو غار زندگی میکنه و یه عده جوون می افتن تو غار و اونا رو می خوره و اینا و اینا، خواهش می کنم این فیلم رو نبینید. چون اصلا واسه شما ترسناک نیست.
تا اونجایی که میدونم در ارتباط با صحبت دوستمون که پایان فیلم رو تغییر دادند اگه اشتباه نکنم این فیلم 2تا پایان داره به عبارتی 2 جور تمومش می کنند. که چون پایانه فیلمه قاعدتا معظورم بگم کدوم جور و کدوم جور.
تا دیدار دیگه بای

[natanaeil]

نوشته اصلی توسط piroosh

سلام ارادت مند شما محمد هستم.
فیلم "paranormal activity" یکی از فیلم های مورد علاقه من در ژانر ترسناک هستش.
این فیلم که کارگردانی و نویسندگیش بر عهده "oren peli "ست از نظره من ترس رو به معنای واقعی به انسان القا می کنه. وقتی برای بار اول جلد dvd رو خوندم که روش نوشته بود night mares garanted! گفتم این هم یکی از فیلم های ترسناکه آشغالیه که روانه بازار شده ولی وقتی شبه اول اون رو دیدم و ساعت 3 شب از خواب بیدار شدم و اینقدر ترسیده بودم که که به بهانه آب خوردن مدت زیادی رو از اتاق بیرون اومدم، فهمیدم که نه بالاخره ترس رو هم تجربه کردم.
برخلاف اکثر فیلم های ترسناک که در اون ها کارگردان با تلاش بسیار می خواد از شروع فیلم با بستر سازی ها و فضا سازی هاش بیننده رو مجاب به واقعی بودن عامل ترس بکنه، این فیلم به دلیل نوع موضوعیت و به خصوص نوع فیلم برداری در همون لحظات اول شما رو غرق در واقعیت خودش می کنه ، واقعیتی که من ساعت 4 شب اولین شب دیدن فیلم برای فرار از دستش به اینترنت روی آوردم. ...........چت کردن!؟ نه بابا........ Search میکردم تا باورم بشه فیلم بوده یه تیکه از واقعیت نبوده که جدا کردن رو dvd کپی کرده باشند!
همون طور که گفتم فیلم بردار، این فیلم رو بر روی دوش خودش گرفته . این نوع فیلمبرداری موسوم به "فیلم برداری بر روی دست" منحصر به ژانر ترسناک نیست و در فیلم های بزرگی از اون استفاده شده( مثل عشق سگی آلخاندرو اناریتو) ولی طی چند سال اخیر در ژانر ترسناک بسیار استفاده میشه. در این نوع، به جز ایجاد هم حسی و واقعیت پذیری ، کارگردان عمدا اون چیزی رو که مخاطب میخواد در بعضی صحنه ها نشون نمیده ویا دیدی که ما به عنوان ناظر کل در خیلی فیلم ها داریم و مثلا این حس بهمون دست میده که الان داریم یک کتاب قصه رو ورق میزنیم و همه چیش نوشته شده. همه رو میشکنه و تو رو مجبور به دیدن فیلم واقعا در قاب یک دوربین دیگه میکنه.
شاید ترسناک ترین اپیزد فیلم بعد از درگیری های نیمه شب ها!!! اون قسمتی باشه که مرد اول فیلم داره دوربینش رو آروم آروم توی اتاق زیر شیروونی میچرخونه و تو آرزو میکردی که بابا میخوام کل زیر شیروونی رو سری نگاه کنم ببینم هیچی نیست دیگه ولی نمیتونی چون تصویر توهمون قاب دوربین او ست.
کوبریک بعد از ساختن فیلم shining میگه همه با تاریکی می ترسونند ، من در اوج روشنایی!!!! اگه شما از نوعی هستید که ترسناک رو این میدونید که دستش رو برید و خون فوران کرد یا یه موجود غول آسا تو غار زندگی میکنه و یه عده جوون می افتن تو غار و اونا رو می خوره و اینا و اینا، خواهش می کنم این فیلم رو نبینید. چون اصلا واسه شما ترسناک نیست.
تا اونجایی که میدونم در ارتباط با صحبت دوستمون که پایان فیلم رو تغییر دادند اگه اشتباه نکنم این فیلم 2تا پایان داره به عبارتی 2 جور تمومش می کنند. که چون پایانه فیلمه قاعدتا معظورم بگم کدوم جور و کدوم جور.
تا دیدار دیگه بای

کجای این فیلم ترسناک بود ما که دیدیم و نترسیدیم...
شاید چون با هندی کم گرفتن یه مدل دیگه بوده و اینجور شما ترسناک توصیفش کردین..

[Soheil_SALIB]

نوشته اصلی توسط natanaeil

کجای این فیلم ترسناک بود ما که دیدیم و نترسیدیم...
شاید چون با هندی کم گرفتن یه مدل دیگه بوده و اینجور شما ترسناک توصیفش کردین..

بله خیلی از دوستان من توی محل کارشون فیلم رو دیده بودن و نترسیده بودن .

هر فیلمی یه شرایطی نیاز داره تا به عمقش برید.

این فیلم جزء اون دسته از فیلمها هستش که اثراتش تا هفته ها روی شخص بیننده تاثیرات منفی ترس رو میزاره.

یا شما خیلی شجاعی یا با روحها در ارتباطی

[KHatun]

شکوه علفزار-splendor in the grass

شکوه علفزار از آن فیلم هایِ عاشقانه است که دهه شصتی ها آن را بهتر می شناسند. شاید می شود گفت تایتانیکِ زمانِ ما بود! اما خب از نظرِ محتوا این کجا و آن کجا. الیا کازان، کارگردان، تنها راویِ یک عشق نیست، برایِ او داستانِ عاشقانه بهانه ایست برایِ به چالش کشیدنِ هنجارهایِ اجتماعی و کالبد شکافیِ روانِ فرد در جامعه ای سرکوب گر.به هر حال کم آدمی نیست! یکی از افتخاراتِ هالیوود است و او را به عنوانِ کارگردانی که درون مایه ی اکثرِ کارهایش رئالیسمِ اجتماعیست می شناسند. البته از نظرِ من این کمی کم لطفی در حقِ اوست چون توانائی اش در به تصویر کشیدنِ ابعادِ مختلفِ روانِ شخصیت هایِ به ظاهر معمولی،چیزی کم از شخصیت پردازی هایِ هیچکاکی! ندارد و گنجاندنِ آثارش تنها در زیرمجموعه آثارِ رئالیستی اجتماعی بی انصافی است.

فیلم روایتِ عشقِ دو جوانِ ساده ی آمریکایی است که از طرفی میلِ شدیدی به برقراری رابطه ج.نسی دارند، از طرف دیگر نگرانِ نگاهِ جامعه و خانواده هایشان به رابطه شان هستند. آمریکایِ امروز البته دیگر رابطه ی زن و مرد، خارج از ازدواج، را غیرِاخلاقی و شرم آور نمی داند، اما نکته ی جالب برایِ من شباهتِ آمریکایِ دهه ی30 و جامعه ی امروزِ ایران است. در ابتدایِ فیلم، مادرِ دختر، دینی، که شاهد ابرازِ عشقِ او به پسرِ یکی از خانواده هایِ مرفهِ شهر، باد، است به دختر هشدار می دهد که خودش را تا وقتی ازدواج نکرده تسلیمِ او نکند. یکی از دیالوگ هایِ جالبِ این سکانس وقتی است که دینی ازمادرش سوال می کند که آیا هیچ وقت احساسِ میلِ شدید به پدرش داشته یا نه؟ و مادر در جواب می گوید:" پدرت هیچ وقت به من نزدیک نشد تا اینکه ازدواج کردیم. بعد از آن من تسلیمش شدم چون زن باید تسلیمِ شوهرش شود. زن مثلِ مرد از این چیزها لذت نمی برد. فقط به امیدِ بچه دار شدن اجازه می دهد همسرش با او همبستر شود" شاید این حرفها برایِ ما که در جامعه ای زندگی می کنیم که رابطه ی ج.نسی و لذتِ غریزی هنوز یک تابویِ بزرگ است آشنا باشد. حرفهایی که باعث می شود نسبت به غرایز مان احساسِ گناه کنیم چون برچسبِ "زشت" و "غیراخلاقی" خورده اند. وقتی مادرِ دینی به او می گوید زن مثلِ مرد از این چیزها لذت نمی برد، این باور در او به وجود می آید که چون خودش میلِ شدیدی به باد دارد پس مثلِ بقیه ی زنها نیست وگناهکار است. در حالیکه مادرِ دینی هم خود به دلیلِ سرکوبِ غرایزش در زمانِ جوانی نسبت به رابطه ی ج.نسی ناآگاه و بی میل است و چون این احساس از طرفِ جامعه به او تحمیل شده، آن را به همه ی زنان تعمیم می دهد. آنچه که دینی را به مرزِ جنون می کشاند، علاوه بر آگاه شدن از رابطه ی باد با دختری که حاضر است خودش را تسلیمش کند، عدمِ آگاهیِ او از نیازهایِ زنانه اش است. زمانی که می خواهد خود را تسلیمش کند، باد در جواب می گوید:" نه دینی!تو دخترِ خوبی هستی" و این یعنی حتی پسری که عاشقش است از او انتظارِ "خوب" بودن مطابقِ معیارهایِ جامعه دارد. دو جوان هردو با یک مشکل روبرو هستند اما نمی توانند شرایطِ یک دیگر را درک کنند و یا حداقل تضادهایِ درونی شان باعث می شود اینطور وانمود کنند. جنونِ دینی با گذرِ زمان درمان می شود، اما جوانی اش به او باز نمی گردد. همان طور که در نهایت وقتی باد را در کنارِ خانواده اش خوشبخت می بیند با یادآوریِ شعری از ویلیام وردزورث سرانجامِ این عشقِ پر فراز و نشیب را اینطور بازگو می کند:"

آن فروغ درخشان که زمانی در برابر دیدگانم می درخشید

اکنون برای همیشه از نظرم ناپدید شده است

گرچه هیچ چیز شکوه علفزار و طراوت گل های بهاری را به ما باز نخواهد گرداند

اما غمی نیست

باید قوی بود و به آنچه بر جای مانده امید بست"

[دانه کولانه]

شکوه در علفزار ...با صدای دوبلورهای خاطره انگیز .
نسخه جدید تر هم داره که احتمالا دیدنش خالی از لطف نباشه ..
لااقل این یک فیلم رو پدر و عمو ی من خوب یادشونه که سینما اتلانتیک که اورده بوده شاید ده ها متر صف افراد مشتاق به دیدنش هم دیدنی بوده ..
وارن بیتی رو خوب میشناختن اما هنرپیشه محبوب من ناتالی وود رو نه ..

این فیلم برای خود امریکایی ها هم تکان دهنده و روشن گر بوده فیلم مهم و موثری در روزگار خودش بوده که انگاری یهو خواب رو از چش اونها پرونده
همین مسائلی که خاتون گفت خیلی مورد توجه نقاد ها قرار گرفته ...
هنر سینماگر اینه که بالاتر از سطح فعلی جامعه فکر کنه ببینه و اگاهی بده
حالا خاتون نوشت که کازان افتخار هالیوود
شاید یک زمانی اری اما کازان برای مدت ها منفور هالیوودی ها بوده تا اونجا که وقتی این اواخر (96) میخوان یه اسکار افتخاری بهش بدن خیلی ها یا دست نمیزنن یا سالن رو ترک میکنن تا اینکه دنیرو اینقدر دلقک بازی در میاره روی سن تا یه ذره فضا رو تلطیف کنه .

فیلمی فوق العاده دلچسب با دیالوگ های زیبا و مهم

مثل همینی که خاتون گفت ( تو دختر "خوبی" هستی ) که من یادم نمیاد بهش توجه کرده باشم

شاید برای مای بیننده ایرانی لحظه تکان دهنده ای بود ناتالی رو در میهمانی با اون قیافه دیفیس شده و اون مدل مو میدیدیم.

قطعا برای بیننده امریکایی اون روز فرجام کار ایندو

وجود شخصیتی مثل خواهر وارن بیتی

و حرفهاش در مورد مردها و جوانهای امریکایی در هنگام مستیش خیلی چالش برانگیز و

و زداینده ی غبار غفلت بوده

من فکر نمیکنم کازان با این فیلم فقط خواسته باشه پایبندی به "خوب" بودن رو در نگاه والدین و دختران به چالش بکشه

اوردن سکانسی که باد خواسته و ناخواسته میگه "زانو بزن"

و بعد پیشمون میشه

بدون فکر و برنامه نبوده

این به چالش کشیدن یک سری ناهنجاری های جامعه مردان هم بوده

و چقدر خوبه که کسی با تیغ هنر اینها رو اینطوری جراحی کنه

شاید بیننده به طور آنی و سریع متوجه درد این ناهنجاری نشه اما در پس زمینه ی ذهنیش تا اخر فیلم این نوع رفتار اثار تخریبی خودش رو نمایش خواهد گذاشت .

متاسفانه ما اینقدر عادت به فیلم های شرقی و خوش اخر داریم که سخته اخر این فیلم رو بپذیریم

اما شاید باید پذیرفت که

آن فروغ درخشان که زمانی در برابر دیدگانم می درخشید

اکنون برای همیشه از نظرم ناپدید شده است

گرچه هیچ چیز شکوه علفزار و طراوت گل های بهاری را به ما باز نخواهد گرداند

اما غمی نیست

باید قوی بود و به آنچه بر جای مانده امید بست"


به هوس انداختین ما رو امشب باز هم این فیلم رو ببینم ...