مولانا : خاموش پرگفتار ، اشعار مولانا ، اشعار حضرت مولوی

[yad]

مطربا این پرده زن کان یار ما مست آمدست
گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست
جمع باشید ای حریفان زانک وقت خواب نیست
چشمه​ای خواهم که از وی جمله را افزایش است
عشق اندر فضل و علم و دفتر و اوراق نیست
در ره معشوق ما ترسندگان را کار نیست
آفتاب امروز بر شکل دگر تابان شدست
از سقاهم ربهم بین جمله ابرار مست
آخر ای دلبر نه وقت عشرت انگیزی شدست
چون نظر کردن همه اوصاف خوب اندر دلست
اندرآ ای مه که بی​تو ماه را استاره نیست
نقش بند جان که جان​ها جانب او مایلست
گر تو پنداری به حسن تو نگاری هست نیست
هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت
به خدا کت نگذارم که روی راه سلامت
چند گویی که چه چاره​ست و مرا درمان چیست
چشم پرنور که مست نظر جانانست
آن شنیدی که خضر تخته کشتی بشکست
تا نلغزی که ز خون راه پس و پیش​ترست
دوش آمد بر من آنک شب افروز منست
عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست
آنک بی​باده کند جان مرا مست کجاست
من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست
روز و شب خدمت تو بی​سر و بی​پا چه خوشست
تشنه بر لب جو بین که چه در خواب شدست
مطرب و نوحه گر عاشق و شوریده خوش است
من پری زاده​ام و خواب ندانم که کجا است
سر مپیچان و مجنبان که کنون نوبت تو است
بوسه​ای داد مرا دلبر عیار و برفت
ذوق روی ترشش بین که ز صد قند گذشت