یک قطعه ادبی به مادر عزیز خودتان تقدیم کنید

[yad]

مادر ترا ستایش میکنم

بخاطر آن قلب پر احساست که صفای آسمان بهار دارد.

بخاطر آن روح پاک وآسمانیت که شکوه دریای بیکران را بیاد میاورد.

بخاطر فروغ جاویدان مهرت که آفاق زندگانیم را روشنی دل افروزی می بخشد.

تویی که دفتر زندگی را با نقش محبت پر میکنی،تویی که گرایش عاشقانه ای بفرزندانت داری.

صدای تو معنی کامل عاطفه است وزیباترین تجلیات عشق پاک را میتوان در قلب تو جستجو کرد.

آنچه در دیدگانت دیده میشود جلوه شکوه مبهمی از یک روح مقدس آسمانی

است وآنچه در آفاق زندگانی فرزندانت میدرخشد ستاره های مهرت است.

ترا که قلب داغت،سینه بی کینه است،آغوش گرمت،دستهای نوازشگرت،

دیدگان خواب نادیده ات،قصه های شیرینت و سرود لالا ئیت پاسبان ونگهدارم بود.

امید وتکیه گاهم بود وچراغ سعادتم بود می ستایم.

همیشه قلب پر از مهرت ای مادر بهشت جاوید من است. من این بهشت را

دوست دارم زیرا از همه جای آن بوی مهر میاید،صدای وفا بگوش میرسد

،باران محبت میبارد،لاله عشق میدهد،ژاله حسن می چکد،آنجا معبد پرستش من است.

[Leila Aminzadeh]

تقدیم به دو عشق پاک زندگی ام:پدر و مادرم

سوگند به شبنم هایی که پیش از بیدار شدن خورشید به دنیا می آیند و به گلهایی که خوشبوتر از همه خاطره های زمین هستند.

از عشق گفتن و نوشتن آسان نیست.عشق کوچه ای است که آهنگ اشتیاق قلبها را می توان در آن شنید.عشق افقی است آبی که نگاه بارانی عاشقانه به آن دوخته شده است.عشق نفسهای کودکی شادمان است که از غصه های ریز و درشت عالم چیزی نمی داند.تو از عشق چه می دانی؟اولین بار عشق را کجا دیده ای؟چه وقت با او حرف زده ای؟چه کسی به تو گفت عشق چه رنگی است؟عشق گاهی به رنگ آسمان است و گاهی به رنگ پرهای پرستویی که به دنبال آشیان می گردد و گاهی دیگر به رنگ آرزوهایی که در قلبهایمان پنهان کرده ایم.

من از عشق وضو می سازم.من با عشق نماز می خوانم.من در عشق غرق می شوم.من پی عشق در کنج قفسی که میله هایش از حسرت است،می پوسم.من پی عشق می میرم.

عشق را همه جا می توان دید،در دامان سبز مادر،در دستهای خسته پدر.در چشمهای زنی که در باران خیس شده است.در سوت ممتد قطاری که پس فردا از راه می رسد،در هوای ابری امروز.

با عشق می توان حرف زد،راه رفت،با عشق می توان گریه کرد،با غشق می توان همه دیوارها را برداشت و به جای آن پنجره کاشت.

سوگند به چشمهای تو که همیشه بیدارند.
بزرگترین درس هستی جز این دو حرف نیست،

بی عشق نمی توان زیست.

[Leila Aminzadeh]

« باران عشق »

باران شدی و باز هوا ابری ات شده

این باد سرد باعث بی صبری ات شده

چتر محبت تو شده سر پناه من

باران شدی ببار به دشت نگاه من

موسیقی ترنم باران ، صدای عشق

شاعر شدم که پیش روم پابه پای عشق

مادر ببین به عشق تو تصنیف خوان شدم

تو آن الهه ای که برایت بنان شدم

با اشک خود به زندگی ام شور داده ای

بر مثنوی تو جلوه ماهور داده ای

عشق شما خدای نکرده اگر نبود

اصلاً غزل نبود ، سرودن هنر نبود

هر شب سیاه مشق نوشتم برای تو

مانده میان هر غزلم ردّ پای تو

در عکس های کودکی ام پرسه می زنم

تا بشنوم به گوش دلم ، لای لای تو

" خیر از جوانی ات " غزل هر شب تو بود

یادش به خیر، خیر جوانی ، دعای تو

در آخر غزل به خدا می سپارمت

مثل همیشه از ته دل دوست دارمت

منبع : وبلاگ مشق شاعرانه