داستان عشق استاد شهریار

[ساقي]

فتنه ننشسته در ایام تو ، از نو برخاست
نه عجب از تو که خود، فتنه ی نو خاسته ای

عذر رسوایی خود خواهم اگر بار دهی
گر چه صد بار تو خود عذر مرا خواسته ای



با وجود تمام بی مهری های دلبر
که موجب آزردگی دل شاعر جوان شده بود
او هنوز در بند عشق پری است
و نمی تواند به ندای عقلش که او را از این عشق برحذر می دارد
گوش فرا دهد
او هنوز امیدوار است که روزی این آهوی گریز پا باز خواهد آمد
و خود را دلداری می دهد که روزی این قصه به پایان می رسد
و پری باز می گردد...




خدا ترا ز رقیبان جدا نگهدارد
تو خود نگاه نداری، خدا نگهدارد!

کجا کشانمت ای گل، به مفلسی مانم
که جُسته گنج و نداند کجا نگهدارد

بیا به سایه ی سیمرغ قاف بگریزیم
که بال عُزلتمان از بلا نگهدارد

گذشته ی من و جانان به سینما ماند
خدا ستاره ی آن سینما نگهدارد

غمی نرفت که صد جانشین نداشت به دل
حبیب! با غم خود گو ...کجا نگهدارد

ترانه ی غزل «شهریار» از آن شیواست
که حقِ صحبت سازِ صبا نگهدارد


...
..
.