خورخه بوکای و کتاب قصه های برای دمیان و دیگر آثار بی نظیرش

[GolBarg]

خوب با توجه به همراهی یه دوست خوبم غزل شروع میکنم

واسه اینکه حق نشر هم رعایت کرده باشم بصورت خلاصه وار می نویسم...

دوستان همانطور که گفتم اسم کتاب هست قصه های برای دمیان - داستان هایی که روانشناسم می گفت.
نویسنده ش خورخه بوکای هست.ترجمه رضا اسکندری و مونا محمد پور

دمیان اسم پسرش هست و فردی که به مشاوره خورخه می رود...


اولین داستانش تقریبا همه ما رو درگیر خودش میکنه.... پس گوش کنید

****************
فیل در زنجیر

به او گفتم: نمی تونم ، نمی تونم
چاقالو پرسید:جدا؟

-آره هیچ خواسته ی بزرگتر از این ندارم که بتونم جلوش بشینم و از احساسم بهش بگم...ولی مساله اینجاست که نمی تونم.

چاقالو لبخندی زد و گفت اجازه میدی برات یه قصه تعریف کنم....

-بله

خورخه شروع کرد به تعریف کردن:
بچه که بودم عاشق سیرک بودم و حیوانات سیر نظر منو به خودشون جلب میکردند.و از میان اینها ..فیل از همه بیشتر...

زمان اجرای برنامه آن حیوان غول پیکر نمایشی از خودش نشان میداد.
اما پس از پایان برنامه تنها با کمک زنجیری و میخ کوچک یکی از پاهایش را می بستند.

میدانستم که فیل با آن عظمتش می تواند به راحتی آن میخ را بیرون آورد و فرار کند.
صورت مسئله روشن است
پس چه چیزی فیل را نگه می دارد؟

وقتی پنج شش سال بودم...هنوز دانش کافی نداشتم..از بزگترهایم می پرسیدم و آنها در جواب می گفتند:
فیل تربیت شده است و فرار نمی کند.

و من می پرسیدم اگر تربیت شده است چرا آن را می بندند؟
یادم نمی آید کسی جواب قانع کننده ی به من داده باشد.

به مرور داستان فیل را فراموش کردم....
تا اینکه چند سال بعد از یک فرد دانایی سوالمو پرسیدم و او در جواب گفت:

-فیل سیرک فرار نمیکنه چون از وقتی یه فیل خیلی خیلی کوچولو بوده همیشه به یه همچین میخی بسته بودنش...
چشمانمو بستم و فیل کوچولو را مجسم کردم...

مطمئنم یک وقت هایی بچه فیل سعی خودشو کرده،زنجیر کشیده و بخاطر این تلاش ها عرق ریخته تا خود را آزاد کند اما علی رغم تمام تلاش هایش موفق نشده است...
میخ چوبی حتما برایش بسیار محکم بوده است...
یقین دارم که خسته از این تلاش به خواب می رفته و روز بعد به تلاش خود ادامه می داده است و همین طور روز بعد بعدتر.

تا اینکه دست آخر...یــــــــــــــک روز،یک روز وحشتناک در داستان زندگی اش،
ناتوانی خود را قبول می کند و تسلیم سرنوشت می شود...

این فیل بزرگ وقوی که در سیرک می بینیم به این دلیل فرار نمی کند که بیچاره باور کرده نمی تواند.

او این احساس ناتوانی را در خاطره خود ثبت و ضبط کرده است.احساسی که کمی پس از تولد حس کرده است.

بدترین قسمت ماجرا هم این است که او حتی یک بار دیگر در این خاطره ثبت شده تردید نکرده است ،هیچوقت.

هیچ وقت ...هیچ وقت ..تلاش نمی کند یک بار دیگر نیرویش را امتحان کند....

- قضیه همینه دمیان. همه ما یک جورایی مثل همون فیل سیرک هستیم، در این دنیا زندگی می کنیم در حالیکه به صدها میخ چوبی بسته شدیم که آزادی ما رو از بین می برن....

با این باور زندگی می کنیم که خیلی از کارها را نمی توانیم انجام بدیم فقط بخاطر اینکه زمانی توی بچگی یک بار امتحانش کردیم و از پسش بر نیامدیم.

نمی توانم....نمی توانم و هیچوقت هم نخواهم توانست...

این اتفاقیه که برای تو افتاده دمیان...تو با خاطره ای از دمیان شرطی شدی که ناتوان بود اما حالا دیگه وجود نداره....تنها راهی که برای دونستن این مساله داری اینه که دوباره تلاش کنی تلاشی که با تمام قلبت انجامش بدی

.....با تمام قلبت

[GolBarg]

بچه ها من بعضی جمله هاشو بصورت کامل نوشتم... دوست ندارم حقوق ناشر از بین برده باشم..

چون این کتاب نوبت چاپ اولش هم هست و قیمتش هم با اینکه کتاب کوچکی هست هفت هزار تومانه...
دوستان اگه نظری دارن ممنونم میشم بهم بگن....

*************
اول بگم وای چقدر سخته تایپ کردن
دوم سخت تر خلاصه کردن و قسمت های مهم یه مطلب گفتن(البته من تقریبا کاملا نوشتم )

سوم خودم و این داستان....
خیلی جاها گفتم نمی تونم..من که شرایط خوبی ندارم ..من که این رشته تحصیلیم نیست ..من که حامی که بخوام ندارم...وووو

و اینم زنجیره

ولی بعضی جاها شکوندمش..خیلی میخ کوچولو هست ..باید نترسی و خودرت رها کنی

[GhaZaL.Mr]

میناااااااااااا ..........
فوق العاده بود ........
چه کردی با این تاپیکت ....
داستانو همشو خودت تایپ کردی ؟؟
واقعا دستت درد نکنه .. ارزش تایپ کردن تو و خوندن مارو داشت ...
خیلییییییییییییییییییییییییلیی زحمت کشیدی عزیزم

نوشته اصلی توسط Mina110

خوب با توجه به همراهی یه دوست خوبم غزل شروع میکنم

یا ابلفضل ... منو میگه ؟؟
آخ آخ معلومه بدجوری روم حساب کرده !

نوشته اصلی توسط Mina110

-آره هیچ خواسته ی بزرگتر از این ندارم که بتونم جلوش بشینم و از احساسم بهش بگم...ولی مساله اینجاست که نمی تونم.

خیلی خوشحالم که بر عکس دمیان خیلی وقتا
به خودم جرئت حرف زدن دادم
و باید ها رو گفتم ....

نوشته اصلی توسط Mina110

این فیل بزرگ وقوی که در سیرک می بینیم به این دلیل فرار نمی کند که بیچاره باور کرده نمی تواند.

بدترین قسمت ماجرا هم این است که او حتی یک بار دیگر در این خاطره ثبت شده تردید نکرده است ،هیچوقت.

وای اینی که نقل قول کردم یه نکته طلاییه !
یاد اون درس مورچه دوران مدرسمون افتادم.
همون مورچه که 37 بار دونه رو بلند کرد و بلاخره با تلاش تونست به مقصدش برسونه...
ماها یاد گرفتیم با شنیدن اولین "نه" و یا دیدن اولین "ناملایمتی" دست از تلاش برداریم ....
درحالی که "نتونستن" باورمون میشه !
و این خیلی بده . چون بعد ها قبولوندن این که "می تونی" به ناخودآگاه خیلی سخته !

نوشته اصلی توسط ترنم

وا ترنم ؟ تو و مینا چرا شکلک ناراحتی میذارین
حس بدی رو بهم انتقال می ده !
این داستان پر از نکته های زیبا بود نه ناراحت کننده
بنظرم که فوق العاده بود !!

مینا بازم مچکرم ....

[GolBarg]

از بچه هایی که اومدن خوندن و نظر دادن و... ممنونم...

غزل یه سپاس ویژه هم واسه تو...با حوصله ی که به خرج میدی و رنگ بندی هایی که واسه نوشته هات میزاری..من واقعا لذت میبرم وقتی میبینم اینقدر جذاب و با دقت نوشتی

من از داستان ناراحت نیستم....به این فکر میکنم آگاهی که الان داشتم اگر چند سال پیش داشته م الان شرایط خیلی بهتری داشتم..ولی بازهم خدا رو شکر...هنوز هم دیر نیست..

ترنم هیچ میخ بزرگی نیست..این ترس و احساسی که داری باعث میشه فکر کنی یه میخ خیلی بزرگ هست....

اولش واقعا سخته...عادت کردیم ..شرطی شدیم...
من خودم خیلی جاها ضعیف عمل کردم...دوست داشتم قویتر از این حرفا باشم

بعضی وقت ها که قفل شکوندیم باید خیلی مواظب باشیم که دوباره اسیرش نشیم..فکر نکنیم طلسمو شکستیم دیگه رها شدیم...هر لحظه با توجه به محیطی که در آن هستیم و عادت هایمان برگشت وجود داره...

میدنین بچه ها دمیان هفته ی یک بار پیش خورخه میره و خورخه هر بار یک داستان واسش تعریف میکنه و دمیان یک هفته درگیر این داستان هست...

من نظرم اینه خودم و شماها مثل دمیان این یک هفته را روی داستان و مسائلی از زندگیمون که مرتبط به اون هست فکر کنیم تا هفته ی بعد داستان بعدیشو بنویسم... البته دعامم کنید حسش باشه ..وجود شماها بهم نیرو میده

[GhaZaL.Mr]

نوشته اصلی توسط Mina110

غزل یه سپاس ویژه هم واسه تو...با حوصله ی که به خرج میدی و رنگ بندی هایی که واسه نوشته هات میزاری..من واقعا لذت میبرم وقتی میبینم اینقدر جذاب و با دقت نوشتی

به دست و پنجول شما تو تایپ کردن که نمی رسه بانو

نوشته اصلی توسط Mina110

من نظرم اینه خودم و شماها مثل دمیان این یک هفته را روی داستان و مسائلی از زندگیمون که مرتبط به اون هست فکر کنیم تا هفته ی بعد داستان بعدیشو بنویسم... البته دعامم کنید حسش باشه ..وجود شماها بهم نیرو میده

مینا چطوره ما بیایم چیزایی که در این رابطه برامون اتفاق افتاده رو بنویسم
همش نمیشه که تو تایپ کنی ما فقط یه تشکر خشک و خالی بزنیم برات ..
اگه کتابشو گرفتم توی تایپ بهت کمک می کنم (به این میگن همکاری )

پی نوشت :
بازم مچکرررررررم میـــــنا

[GolBarg]

غزل مرسی ...وجودت احساس خیلی خوبی بهم میده...نیمه گمشده منی تو آیــــــــــــــــــــــا؟

با اینکه بیشتر شب ها بی حسم و یه که شرایط خوبی ندارم ولی اینجا و وجود و تو بقیه بچه ها بهم امید میده

غزل موافقم با نظرت ... فقط یک نکته بگم
خودت هم با محیط نت اشناییت داری..و اینجا یه تاپیک بازی هست..
دوست دارم اگر خودم یا تویی یا بقیه دوستان یه وقتی از خودمون نوشتیم بعد از مدتی احسلس بدی بهمون نده...

یه نمونه ش هم ازت دارم میدونی کدومو میگم...هیچ پستی بعدش نمیزارم پاک بشه

نه اینکه بچه ها بترسونمتون بگم ننویسین..اتفاقا من احساس میکنم یخ خیلی از دوستان آب نشده ...

دیگه به خودتون بر میگرده....من همکاری شما رو دوست دارم و
تا توانم همراه تان هستم...

غزل امیدوارم و از خدا میخواهم این حس خوبی که به من میدی خودت هم تجربه کنی..اینو از صمیم قلبم میگم....

خیلی خوبه بچه ها کتابشو تهیه کنید..من امروز تمومش کردم..موفق باشین