کلوپ بچه های استان فارس - شیراز

[mohammad.90]

شیراز یکی از شهرهایی است که به علت لطافت طبع و نکته سنجی ضرب المثل، کنایه و استعاره در محاوره بین افراد به وفور دیده می‌شود و همین عوامل هستند که لفظ را شیرین و شنونده را بیزار نمی کند. گاه انسان پیرمرد و پیرزنانی را می بیند که دلش می خواهد ساعت‌ها پای صحبت آنان بنشیند و از دریای مثل‌ها و متل‌های آنان استفاده کند و خسته هم نشود.

• اُرسی پَسَک پیشک ندار/ رسیده به کفش پاشنه دار/

چه کنم به کار کردگار؟/ خدا دونه خجیجه/ رسیده به ئی دریجه (طعنه به آدم تازه به دوران رسیده ای که کم ظرفیت است)

• بنا به استخاره شد، تز بی ی آقُ پاره شد (کسی که به دلیل ظاهراً موجهی از کاری که از او خواسته شده سرباز زند)
• پاش سریده (عاشق شده)
• ترتیزک کاشتم قَتُقِ نونم بشه، نَم دُنُسّم قاتل جونم میشه (از کسی که به گردنش حق داشتم و منتظر خیر بودم زیان دیدم)
• جود بازی در وردن (مظلوم نمائی کردن)
• چونَش چُیده (جرأت ندارد)
• حیا رِ خورده آبِ رو رِ قی کرده (شرم و آبرو را کنار گذاشته)
• دوره میر جلاله، یه زن دو شوور حلاله (این کنایه در مورد زنی است که هر یک از فاسق هایش را در جاها و موقعیت‌های مختلف شوهر خود معرفی

می کند)

• روغن ریخته رِ نذر شاه چراغ می کنه (چیزی را می بخشد که از ارزش افتاده است)
• زَنگُلی پُی تابوت (فرزند مرد پیر)
• دمت بیگیر بوگو گل پودنک ( حرف اضافی نزن )
• سوادش پورمک زده (نظیر: سوادش نم کشیده)
• شپش از دسّش نمی یفته (خیلی خسیس و ممسک است)
• عامو نادی اسم خودته به ما نهادی؟ (آنچه را به ما نسبت دادی لایق خودت است)
• قِر که بالُی قِر که پنا بر خدا/ قِر بی بی چِندر که پنا بر خدا (طعنه زدن پا به سن گذاشته ای که بیش از حد انتظار به قر و فر خود می پردازد)
• کاشکی بارِش رفته بودی (بار رفتن= مرده به دنیا آمدن، نفرین است)
• گُل هُم هُم (چیز کمیاب)
• مولچه چی چی یه که کله پاچَش چی چی باشه؟! (وقتی کسی از چیزی کم ارزش انتظار زیادی داشته باشد)
• نوکری که داشتی بندره/ از گشنگی سلندره (من نوکر تو نیستم، به من فرمان نده)
• هم نذر حسین، هم شوم شوُ بچا (با یک تیر دو نشان زدن)