در دوران كودكی، منحنی شیوع صرع به اوج خود میرسد و در سالهای بزرگسالی ثابت میماند، سپس مجددا در سنین بالای ۶۵ سال افزایش مییابد. بعد از ۵۰ سالگی به تدریج شیوع تشنجهایی كه برای اولین بار بروز میكنند افزایش یافته و این روند تا سن ۸۰ سالگی ادامه دارد.
صرع میتواند به اشكال بسیار متفاوتی از جمله اختلال هوشیاری، حملات تشنجی و لرزش اندامها خود را نشان دهد. معمولا حملات طولانی مدت نیستند و به طور معمول یك یا دو دقیقه طول كشیده و سپس قطع میشود.
در ۴۴ درصد موارد تشنج در سالمندان از انواع منتشر یا ژنرانیزه است و ۵۶ درصد موارد از انواع آن با شروع كانونی، خصوصا نوع حركتی است. در این موارد احتمال این كه علت خاصی برای تشنج یافت شود بیشتر است.
بر خلاف بالغین جوان كه بیشترین علت تشنج آنها ناشناخته و ایدیوپاتیك است و علت خاصی برای حملات یافت نمیشود (۸۴ درصد)، برای تشنجهایی كه در سنین بالای ۶۵ سال شروع میشود در بیشتر از نصف موارد (۵۲ درصد) علل مشخصی را میتوان برای این عارضه پیدا كرد.
این علل به ترتیب شیوع عبارتند از: ضایعات عروق مغزی (سكته مغزی)، بیماریهای تحلیل برنده مغزی مانند زوال عقل (آلزایمر)، ضربههای مغزی، تومورهای مغزی، عفونتهای مغزی و موارد مادرزادی.
علت این كه تعداد زیادی از سالمندان (۴۸ درصد) دلیل مشخصی برای تشنج نمیتواند پیدا كرد، این احتمال مطرح میشود كه تغییرات وابسته به سن مغز منجر به پایین آمدن آستانه تحریك پذیری برای تشنج میشود.
پزشكان برای درمان صرع داروهای ضد صرع تجویز میكنند. این داروها در پیشگیری یا كاهش فركانس تشنج بسیار موفق هستند ولی به دلیل تغییر در راههای جذب یا میزان انتشار در بافتهای مختلف بدن، میزان اتصال به پروتئینهای سرم، متابولیسم و دفع داروها در سنین سالمندی غالبا مقادیر كمتری از داروها تجویز میشوند.
سالمندان اغلب نیاز به مصرف سایر داروها به دلیل بیماریهای دیگر دارند، لذا لازم است پزشك خود را از تمام داروهایی كه مصرف میكنند مطلع كنند. بعضی داروها حتی داروهای ضد اسید معده، یا مسكن ممكن است با داروهای ضد صرع تداخل منفی داشته باشند و مصرف همزمان بعضی داروها ممكن است منجر به تغییر خلق و خوی و رفتار شود. وقتی یك سالمند به طور ناگهانی دچار افسردگی، فراموشی، اضطراب و احساس خستگی مفرط شود لازم است این مسئله را به پزشك خود اطلاع دهد تا این علائم با تغییر یا تنظیم میزان داروها برطرف شود.
خبرگزارى ايسنا