سهراب سپهری

[مستور]

در قیر شب


دیر گاهی است در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح شب است
بانگی از دور مرا می خواند
لیک پاهایم در قیر شب است
نفس آدمها
سر به سر افسرده است
دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد
دست ها ، پا ها در قیر شب است