|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع
|
نحوه نمایش
|
|
|
|
#1
12-25-2007
|
||||
|
||||
مرثيه براي نوروزعلي غنچه
راه در سکوت ِ خشم به جلو خزيد و در قلب ِ هر رهگذر غنچه‌ي پژمرده‌يي شکفت: «ـ برادرهاي يک بطن! يک آفتاب ِديگر را پيش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش خاموش کرده‌اند!» و لالاي مادران بر گاه‌واره‌هاي جنبان ِ افسانه پَرپَر شد: «ـ ده سال شکفت و باغ‌اش باز غنچه بود. پايش را چون نهالي در باغ‌هاي آهن ِ يک کُند کاشتند. مانند ِ دانه‌يي به زندان ِ گُل‌خانه‌يي قلب ِ سُرخ ِ ستاره‌يي‌اش را محبوس داشتند. و از غنچه‌ي او خورشيدي شکفت تا طلوع نکرده بخُسبد چرا که ستاره‌ي بنفشي طالع مي‌شد از خورشيد ِ هزاران هزار غنچه چُنُو. و سرود ِ مادران را شنيد که بر گهواره‌هاي جنبان دعا مي‌خوانند و کودکان را بيدار مي‌کنند تا به ستاره‌يي که طالع مي‌شود و مزرعه‌ي برده‌گان را روشن مي‌کند سلام بگويند. و دعا و درود را شنيد از مادران و از شيرخواره‌گان; و ناشکفته در جامه‌ي غنچه‌ي خود غروب کرد تا خون ِ آفتاب‌هاي قلب ِ ده‌ساله‌اش ستاره‌ي ارغواني را پُرنورتر کند.» وقتي که نخستين باران ِ پاييز عطش ِ زمين ِ خاکستر را نوشيد و پنجره‌ي بزرگ ِ آفتاب ِارغواني به مزرعه‌ي برده‌گان گشود تا آفتاب‌گردان‌هاي پيش‌رس به‌پاخيزند، برادرهاي هم‌تصوير! براي يک آفتاب ِ ديگر پيش از طلوع ِ روز ِ بزرگ‌اش گريستيم.
__________________
|
|
#2
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
برای خون وماتيک گر تو شاه دختراني، من خداي شاعرانم
مهدي حميدي ـ «اين بازوان ِ اوست با داغ‌هاي بوسه‌ي بسيارها گناه‌اش وينک خليج ِ ژرف ِ نگاه‌اش کاندر کبود ِ مردمک ِ بي‌حياي آن فانوس ِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتني ــ با شعله‌ي لجاج و شکيبائي مي‌سوزد. وين، چشمه‌سار ِ جادويي تشنه‌گي‌فزاست اين چشمه‌ي عطش که بر او هر دَم حرص ِ تلاش ِ گرم ِ هم‌آغوشي تب‌خاله‌هاي رسوايي مي‌آورد به بار. شور ِ هزار مستي ناسيراب مهتاب‌هاي گرم ِ شراب‌آلود آوازهاي مي‌زده‌ي بي‌رنگ با گونه‌هاي اوست، رقص ِ هزار عشوه‌ي دردانگيز با ساق‌هاي زنده‌ي مرمرتراش ِ او. گنج ِ عظيم ِ هستي و لذت را پنهان به زير ِ دامن ِ خود دارد و اژدهاي شرم را افسون ِ اشتها و عطش از گنج ِ بي‌دريغ‌اش مي‌راند...» بگذار اين‌چنين بشناسد مرد در روزگار ِ ما آهنگ و رنگ را زيبایي و شُکوه و فريبنده‌گي را زنده‌گي را. حال آن‌که رنگ را در گونه‌هاي زرد ِ تو مي‌بايد جويد، برادرم! در گونه‌هاي زرد ِ تو وندر اين شانه‌ي برهنه‌ي خون‌مُرده، از همچو خود ضعيفي مضراب ِتازيانه به تن خورده، بار ِ گران ِ خفّت ِ روح‌اش را بر شانه‌هاي زخم ِ تن‌اش بُرده! حال آن‌که بي‌گمان در زخم‌هاي گرم ِ بخارآلود سرخي شکفته‌تر به نظر مي‌زند ز سُرخي لب‌ها و بر سفيدناکي اين کاغذ رنگ ِ سياه ِ زنده‌گي دردناک ِ ما برجسته‌تر به چشم ِ خدايان تصوير مي‌شود... □ هي! شاعر! هي! سُرخي، سُرخي‌ست: لب‌ها و زخم‌ها! ليکن لبان ِ يار ِ تو را خنده هر زمان دندان‌نما کند، زان پيش‌تر که بيند آن را چشم ِ عليل ِ تو چون «رشته‌يي ز لولو ِ تر، بر گُل ِ انار» ـ آيد يکي جراحت ِ خونين مرا به چشم کاندر ميان ِ آن پيداست استخوان; زيرا که دوستان ِ مرا زان پيش‌تر که هيتلر ــ قصاب ِ«آوش ويتس» در کوره‌هاي مرگ بسوزاند، هم‌گام ِ ديگرش بسيار شيشه‌ها از صَمغ ِ سُرخ ِ خون ِ سياهان سرشار کرده بود در هارلم و برانکس انبار کرده بود کُنَد تا ماتيک از آن مهيا لابد براي يار ِ تو، لب‌هاي يار ِ تو! □ بگذار عشق ِ تو در شعر ِ تو بگريد... بگذار درد ِ من در شعر ِ من بخندد... بگذار سُرخ خواهر ِ هم‌زاد ِ زخم‌ها و لبان باد! زيرا لبان ِ سُرخ، سرانجام پوسيده خواهد آمد چون زخم‌هاي ِ سُرخ وين زخم‌هاي سُرخ، سرانجام افسرده خواهد آمد چونان لبان ِ سُرخ; وندر لجاج ِ ظلمت ِ اين تابوت تابد به‌ناگزير درخشان و تاب‌ناک چشمان ِ زنده‌يي چون زُهره‌ئي به تارک ِ تاريک ِ گرگ و ميش چون گرم‌ْساز اميدي در نغمه‌هاي من! □ بگذار عشق ِ اين‌سان مُردارْوار در دل ِ تابوت ِ شعر ِ تو ـ تقليدکار ِ دلقک ِ قاآني ــ گندد هنوز و باز خود را تو لاف‌زن بي‌شرم‌تر خداي همه شاعران بدان! ليکن من (اين حرام، اين ظلم‌زاده، عمر به ظلمت نهاده، اين بُرده از سياهي و غم نام) بر پاي تو فريب بي‌هيچ ادعا زنجير مي‌نهم! فرمان به پاره کردن ِ اين تومار مي‌دهم! گوري ز شعر ِ خويش کندن خواهم وين مسخره‌خدا را با سر درون ِ آن فکندن خواهم و ريخت خواهم‌اش به سر خاکستر ِ سياه ِ فراموشي... □ بگذار شعر ِ ما و تو باشد تصويرکار ِ چهره‌ي پايان‌پذيرها: تصويرکار ِ سُرخي لب‌هاي دختران تصويرکار ِ سُرخي زخم ِ برادران! و نيز شعر ِ من يک‌بار لااقل تصويرکار ِ واقعي چهره‌ي شما دلقکان دريوزه‌گان "شاعران!"
__________________
|
|
#3
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
مرغِ دریا خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برج ِ فار، مرغک ِ دريا، باز چون مادري به مرگ ِ پسر، ناليد. گريد به زير ِ چادر ِ شب، خسته دريا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته. □ سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است. از تيره آب ـ در افق ِ تاريک ـ با قارقار ِ وحشي ِ اردک‌ها آهنگ ِ شب به گوش ِ من آيد; ليک در ظلمت ِ عبوس ِ لطيف ِ شب من در پي ِ نواي گُمي هستم. زين‌رو، به ساحلي که غم‌افزاي است از نغمه‌هاي ديگر سرمست‌ام. □ مي‌گيرَدَم ز زمزمه‌ي تو، دل. دريا! خموش باش دگر! دريا، با نوحه‌هاي زير ِ لبي، امشب خون مي‌کني مرا به جگر... دريا! خاموش باش! من ز تو بيزارم وز آه‌هاي سرد ِ شبان‌گاه‌ات وز حمله‌هاي موج ِ کف‌آلودت وز موج‌هاي تيره‌ي جان‌کاه‌ات... □ اي ديده‌ي دريده‌ي سبز ِ سرد! شب‌هاي مه‌گرفته‌ي دم‌کرده، ارواح ِ دورمانده‌ي مغروقین با جثه‌ي ِ کبود ِ ورم‌کرده بر سطح ِ موج‌دار ِ تو مي‌رقصند... با ناله‌هاي مرغ ِ حزين ِ شب اين رقص ِ مرگ، وحشي و جان‌فرساست از لرزه‌هاي خسته‌ي اين ارواح عصيان و سرکشي و غضب پيداست. ناشادمان به‌شادي محکوم‌اند. بيزار و بي‌اراده و رُخ‌درهم يک‌ريز مي‌کشند ز دل فرياد يک‌ريز مي‌زنند دو کف بر هم: ليکن ز چشم، نفرت ِشان پيداست از نغمه‌هاي ِشان غم و کين ريزد رقص و نشاط ِشان همه در خاطر جاي طرب عذاب برانگيزد. با چهره‌هاي گريان مي‌خندند، وين خنده‌هاي شکلک نابينا بر چهره‌هاي ماتم ِشان نقش است چون چهره‌ي جذامي، وحشت‌زا. خندند مسخ‌گشته و گيج و منگ، مانند ِ مادري که به امر ِ خان بر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خندد سايد ولي به دندان‌ها، دندان! □ خاموش باش، مرغک ِ دريايي! بگذار در سکوت بماند شب بگذار در سکوت بميرد شب بگذار در سکوت سرآيد شب. بگذار در سکوت به گوش آيد در نور ِ رنگ‌رفته و سرد ِ ماه فريادهاي ذلّه‌ي محبوسان از محبس ِ سياه... □ خاموش باش، مرغ! دمي بگذار امواج ِ سرگران‌شده بر آب، کاين خفته‌گان ِ مُرده، مگر روزي فرياد ِشان برآورد از خواب. □ خاموش باش، مرغک ِ دريايي! بگذار در سکوت بماند شب بگذار در سکوت بجنبد موج شايد که در سکوت سرآيد تب! □ خاموش شو، خموش! که در ظلمت اجساد رفته‌رفته به جان آيند وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آيند. بگذار تا ز نور ِ سياه ِ شب شمشيرهاي آخته ندرخشد. خاموش شو! که در دل ِ خاموشي آواز ِشان سرور به دل بخشد. خاموش باش، مرغک ِ دريايي! بگذار در سکوت بجنبد مرگ...
__________________
|
|
#4
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
بدن ِ لخت ِ خيابان
به بغل ِ شهر افتاده بود و قطره‌هاي بلوغ از لمبرهاي راه بالا مي‌کشيد و تابستان ِ گرم ِ نفس‌ها که از روياي جگن‌هاي باران‌خورده سرمست بود در تپش ِ قلب ِ عشق مي‌چکيد خيابان ِ برهنه با سنگ‌فرش ِ دندان‌هاي صدف‌اش دهان گشود تا دردهاي لذت ِ يک عشق زهر ِ کام‌اش را بمکد. و شهر بر او پيچيد و او را تنگ‌تر فشرد در بازوهاي پُرتحريک ِ آغوش‌اش. و تاريخ ِ سربه‌مهر ِ يک عشق که تن ِ داغ ِ دختري‌اش را به اجتماع ِ يک بلوغ واداده بود بستر ِ شهري بي‌سرگذشت را خونين کرد. جوانه‌ي زنده‌گي‌بخش ِ مرگ بر رنگ‌پريده‌گي شيارهاي پيشاني شهر دويد، خيابان ِ برهنه در اشتياق ِ خواهش ِ بزرگ ِ آخرين‌اش لب گزيد، نطفه‌هاي خون‌آلود که عرق ِ مرگ بر چهره‌ي پدر ِشان قطره بسته بود رَحِم ِ آماده‌ي مادر را از زنده‌گي انباشت، و انبان‌هاي تاريک ِ يک آسمان از ستاره‌هاي بزرگ ِ قرباني پُر شد: ـ يک ستاره جنبيد صد ستاره، ستاره‌ي صد هزار خورشيد، از افق ِ مرگ ِ پُرحاصل در آسمان درخشيد، مرگ ِ متکبر! اما دختري که پا نداشته باشد بر خاک ِ دندان‌کروچه‌ي دشمن به زانو درنمي‌آيد. و من چون شيپوري عشق‌ام را مي‌ترکانم چون گل ِ سُرخي قلب‌ام را پَرپَر مي‌کنم چون کبوتري روح‌ام را پرواز مي‌دهم چون دشنه‌يي صدايم را به بلور ِ آسمان مي‌کشم: «ـ هي! چه‌کنم‌هاي سربه‌هواي دستان ِ بي‌تدبير ِ تقدير! پشت ِ ميله‌ها و مليله‌هاي اشرافيت پشت ِ سکوت و پشت ِ دارها پشت ِ افتراها، پشت ِ ديوارها پشت ِ امروز و روز ِ ميلاد ـ با قاب ِ سياه ِ شکسته‌اش ـ پشت ِ رنج، پشت ِ نه، پشت ِ ظلمت پشت ِ پافشاري، پشت ِ ضخامت پشت ِ نوميدي سمج ِ خداوندان ِ شما و حتا و حتا پشت ِ پوست ِ نازک ِ دل ِ عاشق ِ من، زيبايي يک تاريخ تسليم مي‌کند بهشت ِ سرخ ِ گوشت ِ تن‌اش را به مرداني که استخوان‌هاشان آجر ِ يک بناست بوسه‌شان کوره است و صداشان طبل و پولاد ِ بالش ِ بسترشان يک پُتک است.» لب‌هاي خون! لب‌هاي خون! اگر خنجر ِ اميد ِ دشمن کوتاه نبود دندان‌هاي صدف ِ خيابان باز هم مي‌توانست شما را ببوسد... و تو از جانب ِ من به آن کسان که به زياني معتادند و اگر زياني نَبَرند که با خویشان بيگانه بُوَد مي‌پندارند که سودي برده‌اند، و به آن ديگرکسان که سودشان يک‌سر از زيان ِ ديگران است و اگر سودي بر کف نشمارند در حساب ِ زيان ِ خويش نقطه مي‌گذارند بگو: «ـ دل ِتان را بکنيد! بيگانه‌هاي من دل ِتان را بکنيد! دعايي که شما زمزمه مي‌کنيد تاريخ ِ زنده‌گاني‌ست که مرده‌اند و هنگامي نيز که زنده بوده‌اند خروس ِ هيچ زنده‌گي در قلب ِ دهکده‌شان آواز نداده بود... دل ِتان را بکنيد، که در سينه‌ی تاريخ ِ ما پروانه‌ی پاهای بي‌پيکر ِ يک دختر به جای قلب ِ همه‌ی شما خواهد زد پَرپَر! و اين است، اين است دنيايي که وسعت ِ آن شما را در تنگي‌ِ خود چون دانه‌ی انگوري به سرکه مبدل خواهد کرد. برای برق انداختن به پوتين ِ گشاد و پُرميخ ِ يکي من!» اما تو! تو قلب‌ات را بشوي در بي‌غشي‌ِ جام ِ بلور ِ يک باران، تا بداني چه‌گونه آنان بر گورها که زير ِ هر انگشت ِ پای‌شان گشوده بود دهان در انفجار بلوغ ِشان رقصيدند، چه‌گونه بر سنگ‌فرش ِ لج پا کوبيدند و اشتهای شجاعت ِشان چه‌گونه در ضيافت ِ مرگي از پيش آگاه کباب ِ گلوله‌ها را داغاداغ با دندان ِ دنده‌هاشان بلعيدند... قلب‌ات را چون گوشي آماده کن تا من سرودم را بخوانم: ـ سرود ِ جگرهای نارنج را که چليده شد در هوای مرطوب ِ زندان... در هوای سوزان ِ شکنجه... در هوای خفقانی دار، و نام‌های خونين را نکرد استفراغ در تب ِ دردآلود ِ اقرار سرود ِ فرزندان ِ دريا را که در سواحل ِ برخورد به زانو درآمدند بي که به زانو درآيند و مردند بي که بميرند! اما شما ـ اي نفس‌های گرم ِ زمين که بذر ِ فردا را در خاک ِ ديروز مي‌پزيد! اگر بادبان ِ اميد ِ دشمن از هم نمي‌دريد تاريخ ِ واژگونه‌ی قايق‌اش را بر خاک کشانده بوديد! ۲ با شما که با خون ِ عشق‌ها، ايمان‌ها با خون ِ شباهت‌های بزرگ با خون ِ کله‌های گچ در کلاه‌های پولاد با خون ِ چشمه‌های يک دريا با خون ِ چه‌کنم‌های يک دست با خون ِ آنها که انسانيت را مي‌جويند با خون ِ آنها که انسانيت را مي‌جوند در ميدان ِ بزرگ امضا کرديد ديباچه‌ی تاريخ ِمان را، خون ِمان را قاتي مي‌کنيم فردا در ميعاد تا جامي از شراب ِ مرگ به دشمن بنوشانيم به سلامت ِ بلوغي که بالا کشيد از لمبرهای راه برای انباشتن ِ مادر ِ تاريخ ِ يک رَحِم از ستاره‌های بزرگ ِ قرباني، روز بيست و سه تير روز بيست و سه...
__________________
|
|
#5
12-25-2007
|
||||
|
||||
 سرود ِ بزرگ به شن‌ـ‌چو، رفيق ِ ناشناس ِ کُره‌يی شن ــ چو! کجاست جنگ؟ در خانه‌ي تو در کُره در آسياي دور؟ اما تو شن برادرک ِ زردْپوست‌ام! هرگز جدا مدان زان کلبه‌ي حصير ِ سفالين‌بام بام و سراي من. پيداست شن که دشمن ِ تو دشمن ِ من است وان اجنبي که خوردن ِ خون ِ توراست مست از خون ِ تيره‌ي پسران ِ من باري به ميل ِ خويش نَشويَد دست! □ ني‌زارهاي درهم ِ آن سوي رود ِ هان؟ مرداب‌هاي ساحل ِ مرموز ِ رود ِ زرد؟ شن ـ چو! کجاست جاي تو پس، سنگر ِ تو پس در مزرع ِ نبرد؟ کوه ِ بلند ِ اين طرف ِ جن‌سان شن‌زارهاي پُرخطر ِ چوـ‌زن يا حفظِ شهر ِ ساقطِ سوـ‌وان؟ در کشت‌ْزار خواهي جنگيد يا زير ِ بام‌هاي سفالين که گوشه‌هاش مانند ِ چشم ِ تازه‌عروس‌ات مورب است؟ يا زير ِ آفتاب ِدرخشان؟ يا صبح‌دَم که مرغک ِ باران بر شاخ ِ دارچين ِ کهن‌سال فرياد مي‌زند؟ يا نيمه‌شب که در دل ِ آتش درخت ِ شونگ در جنگل ِ هه‌ـ‌اي‌ـ‌جو دَرانَد شکوفه‌هاش؟ هر جا که پيکر ِ تو پناه است صلح را با توست قلب ِ ما. آن دَم که همچو پارچه‌سنگي به آسمان از انفجار ِ بمب پرتاب مي‌شوي، وان‌گه که چون زباله به دريا مي‌افکني بيگانه‌ي پليد ِ بشرخوار ِ پست را، با توست قلب ِ ما. □ ليکن رفيق! شن ــ چو! هرگز مبر ز ياد و بخوان در فتح و در شکست هر جا که دست داد سرود ِ بزرگ را: آهنگ ِ زنده‌يی که رفيقان ِ ناشناس ياران ِ روسپيد و دلير ِ فرانسه اِستاده مقابلِ جوخه‌ي آتش سروده‌اند ــ آهنگ ِ زنده‌يی که جوانان ِ آتني با ضرب ِتازيانه‌ي دژخيم قصاب ِمُرده‌خوار، گريدي خواندند پُرطنين ــ آهنگ ِ زنده‌يی که به زندان‌ها زندانيان ِ پُردل و آزاده‌ي جنوب با تارهاي قلب ِ پُراميد و پُرتپش پُرشور مي‌نوازند ــ آهنگ ِ زنده‌يی کان در شکست و فتح بايست خواند و رفت بايست خواند و ماند! □ شن ــ چو بخوان! بخوان! آواز ِ آن بزرگْ‌دليران را آواز ِ کارهاي گِران را آواز ِ کارهاي مربوط با بشر، مخصوص با بشر آواز ِ صلح را آواز ِ دوستان ِ فراوان ِ گم‌شده آوازهاي فاجعه‌ي بلزن و داخاو آوازهاي فاجعه‌ي وي‌يون آوازهاي فاجعه‌ي مون واله ري‌ين آواز ِ مغزها که آدولف هيتلر بر مارهاي شانه‌ي فاشيسم مي‌نهاد، آواز ِ نيروي بشر ِ پاسدار ِ صلح کز مغزهاي سرکش ِ داونينگ استريت حلواي مرگ ِ بَرده‌فروشان ِ قرن ِ ما را آماده مي‌کنند، آواز ِ حرف ِ آخر را ناديده دوست‌ام شن ــ چو بخوان برادرک ِ زردْپوست‌ام!
__________________
|
|
#6
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
سرود ِ مردی که خودش را کُشته است نه آب‌اش دادم
نه دعايی خواندم، خنجر به گلوي‌اش نهادم و در احتضاري طولاني او را کُشتم. به او گفتم: «ــ به زبان ِ دشمن سخن مي‌گويی!» و او را کُشتم! □ نام ِ مرا داشت و هيچ‌کس همچُنُو به من نزديک نبود، و مرا بيگانه کرد با شما، با شما که حسرت ِ نان پا مي‌کوبد در هر رگ ِ بي‌تاب ِتان. و مرا بيگانه کرد با خويشتن‌ام که تن‌ْپوش‌اش حسرت ِ يک پيراهن است. و خواست در خلوت ِ خود به چارميخ‌ام بکشد. من اما مجال‌اش ندادم و خنجر به گلوي‌اش نهادم. آهنگي فراموش شده را در تنبوشه‌ي گلوي‌اش قرقره کرد و در احتضاري طولاني شد سَرد و خوني از گلوي‌اش چکيد به زمين، يک قطره همين! خون ِ آهنگ‌هاي فراموش‌شده نه خون ِ «نه!»، خون ِ قاديکلا نه خون ِ «نمي‌خواهم!»، خون ِ «پادشاهي که چِل‌تا پسر داشت» نه خون ِ «ملتي که ريخت و تاج ِ ظالمو از سرش ورداشت»، خون ِ کلپتر يک قطره. خون ِ شانه بالا انداختن، سر به زير افکندن، خون ِ نظامي‌ها ــ وقتي که منتظر ِ فرمان ِ آتش‌اند ــ ، خون ِ ديروز خون ِ خواستني به رنگ ِ ندانستن به رنگ ِ خون ِ پدران ِ داروين به رنگ ِ خون ِ ايمان ِ گوسفند ِ قرباني به رنگ ِ خون ِ سرتيپ زنگنه و نه به رنگ ِ خون ِ نخستين ماه ِ مه و نه به رنگ ِ خون ِ شما همه که عشق ِتان را نسنجيده بودم! □ به زبان ِ دشمن سخن مي‌گفت اگرچه نگاه‌اش دوستانه بود، و همين مرا به کشتن ِ او واداشت... □ در روياي خود بود... به من گفت او: «لرزشي باشيم در پرچم، پرچم ِ نظامي‌هاي اروميه!» بدو گفتم من: «نه! خنجري باشيم بر حنجره‌شان!» به من گفت او: «بايد به دار ِشان آويزيم!» بدو گفتم من: «بگذار از دار به زيرِمان آرند!» به من گفت او: « لبي بايد بوسيد.» بدو گفتم من: « لب ِ مار ِ شکست را، رسوايی را!»... لرزيد و از رويايش به درآمد. من خنديدم او رنجيد و پُشت‌اش را به من کرد... فرانکو را نشان‌اش دادم و تابوت ِ لورکا را و خون ِ تنتور ِ او را بر زخم ِ ميدان ِ گاوبازي. و او به روياي خود شده بود و به آهنگي مي‌خواند که ديگر هيچ‌گاه به خاطره‌ام بازنيامد. آن وقت، ناگهان خاموش ماند چرا که از بيگانه‌گي‌ِ صداي خود که طنين‌اش به صداي زنجير ِ برده‌گان مي‌مانِست به شک افتاده بود. و من در سکوت او را کُشتم. آب‌اش نداده، دعايی نخوانده خنجر به گلويش نهادم و در احتضاري طولاني او را کُشتم ــ خودم را ــ و در آهنگ ِ فراموش شده‌اش کفن‌اش کردم، در زيرزمين ِ خاطره‌ام دفن‌اش کردم. □ او مُرد مُرد مُرد... و اکنون اين من‌ام پرستنده‌ي شما اي خداوندان ِ اساطير ِ من! اکنون اين من‌ام، اي سرهاي نابه‌سامان! نغمه‌پرداز ِ سرود و درود ِتان. اکنون اين من‌ام من بستريِ تخت‌خواب ِبي‌خوابي‌ِ شما و شمايید شما رقاص ِ شعله‌يی بر فانوس ِ آرزوي من. اکنون اين من‌ام و شما... و خون ِ اصفهان خون ِ آبادان در قلب ِ من مي‌زند تنبور، و نَفَس ِ گرم و شور ِ مردان ِ بندر ِ معشور در احساس ِ خشمگين‌ام مي‌کشد شيپور. اکنون اين من‌ام و شما ــ مردان ِ اصفهان! ــ که خون ِتان را در سُرخيِ گونه‌ي دختر ِ پادشاه بر پرده‌ي قلم‌کار ِ اتاق‌ام پاشيده‌ايد. اکنون اين من‌ام و شما ــ بيماران ِ کار! ــ که زهر ِ سُرخ ِ اعتصاب را جانشين ِ داروي مزد ِ خود مي‌کنيد به‌ناچار. اکنون اين من‌ام و شما ــ ياران ِ آغاجاري! ــ که جوانه مي‌زند عرق ِ فقر بر پيشانيتان در فروکش ِ تب ِ سنگين ِ بي‌کاري. □ اکنون اين من‌ام با گوري در زيرزمين ِ خاطرم که اجنبيِ خويشتن‌ام را در آن به خاک سپرده‌ام در تابوت ِ آهنگ‌هاي فراموش شده‌اش... اجنبيِ خويشتني که من خنجر به گلويش نهاده‌ام و او را کشته‌ام در احتضاري طولاني، و در آن هنگام نه آب‌اش داده‌ام نه دعايی خوانده‌ام! اکنون اين من‌ام!
__________________
|
|
#7
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
قصيده برای انسانِ ماهِ بهمن تو نمي‌داني غريو ِ يک عظمت
وقتي که در شکنجه‌ي يک شکست نمي‌نالد چه کوهي‌ست! تو نمي‌داني نگاه ِ بي‌مژه‌ي محکوم ِ يک اطمينان وقتي که در چشم ِ حاکم ِ يک هراس خيره مي‌شود چه دريایِی‌ست! تو نمي‌داني مُردن وقتي که انسان مرگ را شکست داده است چه زنده‌گي‌ست! تو نمي‌داني زنده‌گي چيست، فتح چيست تو نمي‌داني اراني کيست و نمي‌داني هنگامي که گور ِ او را از پوست ِ خاک و استخوان ِ آجُر انباشتي و لبان‌ات به لبخند ِ آرامش شکفت و گلوي‌ات به انفجار ِ خنده‌يی ترکيد، و هنگامي که پنداشتي گوشت ِ زنده‌گیِ او را از استخوان‌هاي پيکرش جدا کرده‌اي چه‌گونه او طبل ِ سُرخ ِ زنده‌گي‌اش را به نوا درآورد در نبض ِ زيراب در قلب ِ آبادان، و حماسه‌ي توفانیِ شعرش را آغاز کرد با سه دهان صد دهان هزار دهان با سيصد هزار دهان با قافيه‌ي خون با کلمه‌ي انسان، با کلمه‌ي انسان کلمه‌ي حرکت کلمه‌ي شتاب با مارش ِ فردا که راه مي‌رود مي‌افتد برمي‌خيزد برمي‌خيزد برمي‌خيزد مي‌افتد برمي‌خيزد برمي‌خيزد و به‌سرعت ِ انفجار ِ خون در نبض گام برمي‌دارد و راه مي‌رود بر تاريخ، بر چين بر ايران و يونان انسان انسان انسان انسان... انسان‌ها... و که مي‌دود چون خون، شتابان در رگ ِ تاريخ، در رگ ِ ويت‌نام، در رگ ِ آبادان انسان انسان انسان انسان... انسان‌ها... و به مانند ِ سيلابه که از سدْ، سرريز مي‌کند در مصراع ِ عظيم ِ تاريخ‌اش از ديوار ِ هزاران قافيه: قافيه‌ي دزدانه قافيه‌ي در ظلمت قافيه‌ي پنهاني قافيه‌ي جنايت قافيه‌ي زندان در برابر ِ انسان و قافيه‌ئي که گذاشت آدولف رضاخان به دنبال ِ هر مصرع که پايان گرفت به «نون»: قافيه‌ي لزج قافيه‌ي خون! و سيلاب ِ پُرطبل از ديوار ِ هزاران قافيه‌ي خونين گذشت: خون، انسان، خون، انسان، انسان، خون، انسان... و از هر انسان سيلابه‌يي از خون و از هر قطره‌ي هر سيلابه هزار انسان: انسان ِ بي‌مرگ انسان ِ ماه ِ بهمن انسان ِ پوليتسر انسان ِ ژاک‌دوکور انسان ِ چين انسان ِ انسانيت انسان ِ هر قلب که در آن قلب، هر خون که در آن خون، هر قطره انسان ِ هر قطره که از آن قطره، هر تپش که از آن تپش، هر زنده‌گي يک انسانيت ِ مطلق است. و شعر ِ زنده‌گیِ هر انسان که در قافيه‌ي سُرخ ِ يک خون بپذيرد پايان مسيح ِ چارميخ ِ ابديت ِ يک تاريخ است. و انسان‌هايي که پا درزنجير به آهنگ ِ طبل ِ خون ِشان مي‌سرايند تاريخ ِشان را حواريون ِ جهان‌گير ِ يک دين‌اند. و استفراغ ِ هر خون از دهان ِ هر اعدام رضاي خودرويي را مي‌خشکاند بر خرزهره‌ي دروازه‌ي يک بهشت. و قطره‌قطره‌ي هر خون ِ اين انساني که در برابر ِ من ايستاده است سيلي‌ست که پُلي را از پس ِ شتابنده‌گان ِ تاريخ خراب مي‌کند و سوراخ ِ هر گلوله بر هر پيکر دروازه‌يي‌ست که سه نفر صد نفر هزار نفر که سيصد هزار نفر از آن مي‌گذرند رو به بُرج ِ زمرد ِ فردا. و معبر ِ هر گلوله بر هر گوشت دهان ِ سگي‌ست که عاج ِ گران‌بهاي پادشاهي را در انواليدي مي‌جَوَد. و لقمه‌ي دهان ِ جنازه‌ي هر بي‌چيزْ پادشاه رضاخان! شرف ِ يک پادشاه ِ بي‌همه‌چيز است. و آن کس که براي يک قبا بر تن و سه قبا در صندوق و آن کس که براي يک لقمه در دهان و سه نان در کف و آن کس که براي يک خانه در شهر و سه خانه در ده با قبا و نان و خانه‌ي يک تاريخ چنان کند که تو کردي،رضاخان نام‌اش نيست انسان. نه، نام‌اش انسان نيست، انسان نيست من نمي‌دانم چيست به جز يک سلطان! □ اما بهار ِ سرسبزي با خون ِ اراني و استخوان ِ ننگي در دهان ِ سگ ِ انواليد! □ و شعر ِ زنده‌گیِ او، با قافيه‌ي خون‌اش و زنده‌گیِ شعر ِ من با خون ِ قافيه‌اش. و چه بسيار که دفتر ِ شعر ِ زنده‌گي‌شان را با کفن ِ سُرخ ِ يک خون شيرازه بستند. چه بسيار که کُشتند برده‌گیِ زنده‌گي‌شان را تا آقايیِ تاريخ ِشان زاده شود. با ساز ِ يک مرگ، با گيتار ِ يک لورکا شعر ِ زنده‌گي‌شان را سرودند و چون من شاعر بودند و شعر از زنده‌گي‌شان جدا نبود. و تاريخي سرودند در حماسه‌ي سُرخ ِ شعر ِشان که در آن پادشاهان ِ خلق با شيهه‌ي حماقت ِ يک اسب به سلطنت نرسيدند، و آنها که انسان‌ها را با بند ِ ترازوي عدالت ِشان به دار آويختند عادل نام نگرفتند. جدا نبود شعر ِشان از زنده‌گي‌شان و قافيه‌ي ديگر نداشت جز انسان. و هنگامي که زنده‌گیِ آنان را بازگرفتند حماسه‌ي شعر ِشان توفاني‌تر آغاز شد در قافيه‌ي خون. شعري با سه دهان صد دهان هزار دهان با سيصد هزار دهان شعري با قافيه‌ي خون با کلمه‌ي انسان با مارش ِ فردا شعري که راه مي‌رود، مي‌افتد، برمي‌خيزد، مي‌شتابد و به سرعت ِ انفجار ِ يک نبض در يک لحظه‌ي زيست راه مي‌رود بر تاريخ، و بر اندونزي، بر ايران و مي‌کوبد چون خون در قلب ِ تاريخ، در قلب ِ آبادان انسان انسان انسان انسان... انسان‌ها... □ و دور از کاروان ِ بي‌انتهاي اين همه لفظ، اين همه زيست، سگ ِ انواليد ِ تو مي‌ميرد با استخوان ِ ننگ ِ تو در دهان‌اش ــ استخوان ِ ننگ استخوان ِ حرص استخوان ِ يک قبا بر تن سه قبا در مِجري استخوان ِ يک لقمه در دهان سه لقمه در بغل استخوان ِ يک خانه در شهر سه خانه در جهنم استخوان ِ بي‌تاريخي.
__________________
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 07:40 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.