|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
12-25-2007
|
||||
|
||||
با سماجتِ يک الماس ... و عشق ِ سُرخ ِ يک زهر
در بلور ِ قلب ِ يک جام و کش‌وقوس ِ يک انتظار در خميازه‌ي ِ يک اقدام و ناز ِ گلوگاه ِ رقص ِ تو بر دلدادهگيي ِ خنجر ِ من... و تو خاموشي کرده‌اي پيشه من سماجت، تو يک‌چند من هميشه. و لاک ِ خون ِ يک امضا که به نامه‌ي ِ هر نياز ِ من زنگار مي‌بندد، و قطره‌قطره‌هاي ِ خون ِ من که در گلوي ِ مسلول ِ يک عشق مي‌خندد، و خداي ِ يک عشق خداي ِ يک سماجت که سحرگاه ِ آفرينش ِ شب ِ يک کام‌کاري مي‌ميرد، ــ ] از زمين ِ عشق ِ سُرخ‌اش با دهان ِ خونين ِ يک زخم بوسه‌ئي گرم مي‌گيرد: «ــ اوه، مخلوق ِ من! باز هم، مخلوق ِ من باز هم!» و مي‌ميرد
|
|
#2
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
آوازِ شبانه برای کوچه‌ها خداوندان ِ درد ِ من، آه! خداوندان ِ درد ِ من!
خون ِ شما بر ديوار ِ کهنه‌ي ِ تبريز شتک زد درختان ِ تناور ِ دره‌ي ِ سبز بر خاک افتاد سرداران ِ بزرگ بر دارها رقصيدند و آئينه‌ي ِ کوچک ِ آفتاب در درياچه‌ي ِ شور شکست. فرياد ِ من با قلب‌ام بيگانه بود من آهنگ ِ بيگانه‌ي ِ تپش ِ قلب ِ خود بودم زيرا که هنوز نفخه‌ي ِ سرگرداني بيش نبودم زيرا که هنوز آوازم را نخوانده بودم زيرا که هنوز سيم و سنگ ِ من در هم ممزوج بود. و من سنگ و سيم بودم من مرغ و قفس بودم و در آفتاب ايستاده بودم اگر چند، سايه‌ام بر لجن ِ کهنه چسبيده بود. □ ابر به کوه و به کوچه‌ها تُف مي‌کرد دريا جنبيده بود پيچک‌هاي ِ خشم سرتاسر ِ تپه‌ي ِ کُرد را فروپوشيده بود باد ِ آذرگان از آن‌سوي ِ درياچه‌ي ِ شور فرا مي‌رسيد، به بام ِ شهر لگد مي‌کوفت و غبار ِ ولوله‌هاي ِ خشم‌ناک را به روستاهاي ِ دوردست مي‌افشاند. سيل ِ عبوس ِ بي‌توقف، در بستر ِ شهرچاي به جلو خزيده بود فراموش شده‌گان از درياچه و دشت و تپه سرازير مي‌شدند تا حقيقت ِ بيمار را نجات بخشند و به‌يادآوردن ِ انسانيت را به فراموش‌کننده‌گان فرمان دهند. من طنين ِ سرود ِ گلوله‌ها را از فراز ِ تپه‌ي ِ شيخ شنيدم ليکن از خواب برنجهيدم زيرا که در آن هنگام هنوز خواب ِسحرگاه‌ام با نغمه‌ي ِ ساز و بوسه‌ي ِ بي‌خبر مي‌شکست. □ لب‌خنده‌هاي ِ مغموم، فشرده‌گي‌ي ِ غضب‌آلود ِ لب‌ها شد ــ (من خفته بودم.) اروميه‌ي ِ گريان خاموش ماند و در سکوت به غلغله‌ي ِ دوردست گوش‌فراداد، (من عشق‌هاي‌ام را مي‌شمردم) تک‌تيري غريوکشان از خاموشي‌ي ِ ويرانه‌ي ِ بُرج ِ زرتشت بيرون جَست، (من به جاي ِ ديگر مي‌نگريستم) صداهاي ِ ديگر برخاست: برده‌گان بر ويرانه‌هاي ِ رنج‌آباد به رقص برخاستند مردمي از خانه‌هاي ِ تاريک سر کشيدند و برفي گران شروع کرد. پدرم کوتوال ِ قلعه‌هاي ِ فتح‌ناکرده بود: دريچه‌ي ِ بُرج را بست و چراغ را خاموش کرد. (من چيزي زمزمه مي‌کردم) برف، پايان‌ناپذير بود اما مردمي از کوچه‌ها به خيابان مي‌ريختند که برف پيراهن ِ گرم ِ برهنه‌گي‌ي ِشان بود. (من در کنار ِ آتش مي‌لرزيدم) من با خود بيگانه بودم و شعر ِ من فرياد ِ غربت‌ام بود من سنگ و سيم بودم و راه ِ کوره‌هاي ِ تفکيک را نمي‌دانستم اما آنها وصله‌ي ِ خشم ِ يک‌دگر بودند در تاريکي دست ِ يک‌ديگر را فشرده بودند زيرا که بي‌کسي، آنان را به انبوهي‌ي ِ خانواده‌ي ِ بي‌کسان افزوده بود. آنان آسمان ِ باراني را به لب‌خند ِ برهنه‌گان و مخمل ِ زرد ِ مزرعه را به روياي ِ گرسنه‌گان پيوند مي‌زدند. در برف و تاريکي بودند و از برف و تاريکي مي‌گذشتند، و فرياد ِ آنان ميان ِ همه بي‌ارتباطي‌هايِ دور، جذبه‌ئي سرگردان بود: آنان مرگ را به ابديت ِ زيست گره‌مي‌زدند... □ و امشب که بادها ماسيده‌اند و خنده‌ي ِ مجنون‌وار ِ سکوتي در قلب ِ شب ِ لنگان‌گذر ِ کوچه‌هاي ِ بلند ِ حصار ِ تنهائي‌ي ِ من پُرکينه مي‌تپد، کوبنده‌ي ِ نابه‌هنگام ِ درهاي ِ گران ِ قلب ِ من کيست؟ آه! لعنت بر شما، ديرآمده‌گان ِ ازيادرفته: تاريکي‌ها و سکوت! اشباح و تنهائي‌ها! گرايش‌هاي ِ پليد ِ انديشه‌هاي ِ ناشاد! لعنت بر شما باد! من به تالار ِ زنده‌گي‌ي ِ خويش دريچه‌ئي تازه نهاده‌ام و بوسه‌ي ِ رنگ‌هاي ِ نهان را از دهاني ديگر بر لبان ِ احساس ِ استادان ِ خشم ِ خويش جاي داده‌ام. ديرگاهي‌ست که من سراينده‌ي ِ خورشيدم و شعرم را بر مدار ِ مغموم ِ شهاب‌هاي ِ سرگرداني نوشته‌ام که از عطش ِ نور شدن خاکستر شده‌اند. من براي ِ روسبيان و برهنه‌گان مي‌نويسم براي ِ مسلولين و خاکسترنشينان، براي ِ آنها که بر خاک ِ سرد اميدوارند و براي ِ آنان که ديگر به آسمان اميد ندارند. بگذار خون ِ من بريزد و خلاء ِ ميان ِ انسان‌ها را پُرکند بگذار خون ِ ما بريزد و آفتاب‌ها را به انسان‌هاي ِ خواب‌آلوده پيوند دهد... □ استادان ِ خشم ِ من اي استادان ِ دردکشيده‌ي ِ خشم! من از بُرج ِ تاريک ِ اشعار ِ شبانه بيرون مي‌آيم و در کوچه‌هاي ِ پُرنفس ِ قيام فرياد مي‌زنم. من بوسه‌ي ِ رنگ‌هاي ِ نهان را از دهاني ديگر بر لبان ِ احساس ِ خداوندگاران ِ درد ِ خويش جاي مي‌دهم.
__________________
|
|
#3
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
سمفونی تاريک غنچه‌هاي ِ ياس ِ من امشب شکفته است. و ظلمتي که باغ ِ مرا بلعيده،
از بوي ِ ياس‌ها معطر و خواب‌آور و خيال‌انگيز شده است. با عطر ِ ياس‌ها که از سينه‌ي ِ شب بر مي‌خيزد، بوسه‌هائي که در سايه ربوده شده و خوشبختي‌هائي که تنها خواب‌آلوده‌گي‌ي ِ شب ناظر ِ آن بوده است بيدار مي‌شوند و با سمفوني‌ي ِ دل‌پذير ِ ياس و تاريکي جان مي‌گيرند. و بوي ِ تلخ ِ سروها ــ که ضرب‌هاي ِ آهنگ ِ اندوه‌زاي ِ گورستاني‌ست و به ياءس‌هاي ِ بيدار لالاي مي‌گويد ــ در سمفوني‌ي ِ ياس و تاريکي مي‌چکد و ميان ِ آسمان ِ بي‌ستاره و زمين ِ خواب‌آلود، شب ِ لجوج را از معجون ِ عشق و مرگ سرشار مي‌کند. عشق، مگر امشب با شوهرش مرگ وعده‌ي ِ ديداري داشته است... و اينک، دستادست و بالابال بر نسيم ِ عبوس و مبهم ِ شبان‌گاه پرسه مي‌زنند. دل‌تنگي‌هاي ِ بي‌هوده‌ي ِ روز در سايه‌هاي ِ شب دور و محو مي‌شوند و پچپچه‌شان، چون ضربه‌هاي ِ گيج و کش‌دار ِ سنج، در آهنگ ِ تلخ و شيرين ِ تاريکي به گوش مي‌آيد. و آهنگ ِ تلخ و شيرين ِ تاريکي، امشب سرنوشتي شوم و ملکوتي را در آستانه‌ي ِ روياها برابر ِ چشمان ِ من به رقص مي‌آورد. □ امشب عشق ِ گوارا و دل‌پذير، و مرگ ِ نحس و فجيع، با جبروت و اقتدار زير ِ آسمان ِ بي‌نور و حرارت بر سرزمين ِ شب سلطنت مي‌کنند... امشب عطر ِ ياس‌ها سنگر ِ صبر و اميد ِ مرا از دل‌تنگي‌هاي ِ دشوار و سنگين ِ روز بازمي‌ستاند... امشب بوي ِ تلخ ِ سروها شعله‌ي ِ عشق و آرزوها را که تازه‌تازه در دل ِ من زبانه مي‌کشد خاموش مي‌کند... امشب سمفوني‌ي ِ تاريک ِ ياس‌ها و سروها اندوه ِ کهن و لذت ِ سرمدي را در دل ِ من دوباره به هم مي‌آميزد... امشب از عشق و مرگ در روح ِ من غوغاست...
__________________
|
|
#4
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
برای شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست
شما که خشم ِتان مرگ است، شما که تابانده‌ايد در ياءس ِ آسمان‌ها اميد ِ ستاره‌گان را شما که به وجود آورده‌ايد ساليان را قرون را و مرداني زاده‌ايد که نوشته‌اند بر چوبه‌ي ِ دارها يادگارها و تاريخ ِ بزرگ ِ آينده را با اميد در بطن ِ کوچک ِ خود پرورده‌ايد و شما که پرورده‌ايد فتح را در زهدان ِ شکست، شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ‌ست! □ شما که برق ِ ستاره‌ي ِ عشق‌ايد در ظلمت ِ بي‌حرارت ِ قلب‌ها شما که سوزانده‌ايد جرقه‌ي ِ بوسه را بر خاکستر ِ تشنه‌ي ِ لب‌ها و به ما آموخته‌ايد تحمل و قدرت را در شکنجه‌ها و در تعب‌ها و پاهاي ِ آبله‌گون با کفش‌هاي ِ گران در جُست‌وجوي ِ عشق ِ شما مي‌کند عبور بر راه‌هاي ِ دور و در انديشه‌ي ِ شماست مردي که زورق‌اش را مي‌راند بر آب ِ دوردست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ است! □ شما که زيبائيد تا مردان زيبائي را بستايند و هر مرد که به راهي مي‌شتابد جادوئي‌ي ِ لب‌خندي از شماست و هر مرد در آزاده‌گي‌ي ِ خويش به زنجير ِ زرين ِ عشقي‌ست پاي‌بست شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست شما که خشم ِتان مرگ است! □ شما که روح ِ زنده‌گي هستيد و زنده‌گي بي‌شما اجاقي‌ست خاموش، شما که نغمه‌ي ِ آغوش ِ روح ِتان در گوش ِ جان ِ مرد فرح‌زاست، شما که در سفر ِ پُرهراس ِ زنده‌گي، مردان را در آغوش ِ خويش آرامش بخشيده‌ايد و شما را پرستيده است هر مرد ِ خودپرست، ــ عشق ِتان را به ما دهيد شما که عشق ِتان زنده‌گي‌ست! و خشم ِتان را به دشمنان ِ ما شما که خشم ِتان مرگ است!
__________________
|
|
#5
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
پيوند اي سرود ِ درياها! در ساحل ِ خشم‌ناک ِ سکوت ِ من موجي بزن
ستاره‌ي ِ ترانه‌ئي برافروز در بُهت ِ مغموم ِ خون ِ من اي سرود ِ درياها! □ سه نويد، سه برادري، بر فراز ِ مون‌واله‌ري‌ين واژگون گرديد و آن هر سه من بودم. سيزده قرباني، سيزده هرکول بر درگاه ِ معبد ِ يونان خاکستر شد و آن هر سيزده من بودم. سي‌صدهزار دست، سي‌صدهزار خدا در تپه‌هاي ِ قصر ِ خدايان، در حلقه‌هاي ِ زنجير يکي شد و آن هر سي‌صدهزار من‌ام! □ آه! من سه نويد، سه برادري، من سيزده قرباني، سيزده هرکول بوده‌ام و من اکنون عقده‌ي ِ ناگشودني‌ي ِ سي‌صدهزار دست‌ام... اي سرود ِ درياها! بگذار در ساحل ِ خشم‌ناک ِ غريو ِ تو موجي زنم و به‌سان ِ مرواريد ِ يکي صدف کلمه‌ئي در قالب ِ تو باشم اي سرود ِ درياها!
__________________
|
|
#6
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
شعرِناتمام خُرد و خراب و خسته جواني‌ي ِ خود را پُشت ِ سر نهاده‌ام
با عصاي ِ پيران و وحشت از فردا و نفرت از شما . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . □ اکنون من در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام آن‌جا که ستاره‌ئي نگاه ِ مشتاق ِ مرا انتظار مي‌کشد... در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام، سخني بگو با من ــ زودآشناي ِ دير يافته! ــ تا آن ستاره اگر توئي، سپيده‌دمان را من به دوري و ديري نفرين کنم. □ با تو آفتاب در واپسين لحظات ِ روز ِ يگانه به ابديت لب‌خند مي‌زند. با تو يک علف و همه جنگل‌ها با تو يک گام و راهي به ابديت. اي آفريده‌ي ِ دستان ِ واپسين! با تو يک سکوت و هزاران فرياد. دستان ِ من از نگاه ِ تو سرشار است. چراغ ِ ره‌گذري شب ِ تنبل را از خواب ِ غليظ ِ سياه‌اش بيدار مي‌کند و باران جوي‌بار ِ خشکيده را در چمن ِ سبز سفر مي‌دهد...
__________________
|
|
#7
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
حريقِ سرد وقتي که شعله‌ي ِ ظلم
غنچه‌ي ِ لب‌هاي ِ تو را سوخت چشمان ِ سرد ِ من درهاي ِ کور و فروبسته‌ي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد بود. بايد مي‌گذاشتند خاکستر ِ فرياد ِمان را بر همه‌جا بپاشيم بايد مي‌گذاشتند غنچه‌ي ِ قلب ِمان را بر شاخه‌هاي ِ انگشت ِ عشقي بزرگ‌تر بشکوفانيم بايد مي‌گذاشتند سرماهاي ِ اندوه ِ من آتش ِ سوزان ِ لبان ِ تو را فرونشاند تا چشمان ِ شعله‌وار ِ تو قنديل ِ خاموش ِ شبستان ِ مرا برافروزد... اما ظلم ِ مشتعل غنچه‌ي ِ لبان‌ات را سوزاند و چشمان ِ سرد ِ من درهاي ِ کور و فروبسته‌ي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد ماند...
__________________
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 01:42 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.