|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
12-25-2007
|
||||
|
||||
احساس سه دختر از جلوخان ِ سرايي کهنه سيبي سُرخ پيش ِ پاي‌ام افکندند
رخان‌ام زرد شد امّا نگفتم هيچ فقط آشفته شد يک دَم صدای پای سنگين‌ام به روی فرش ِ سخت ِ سنگ. دو دختر از دريچه لاله‌عباسی گيسوهای شان را در قدم‌های من افکندند لب‌ام لرزيد اما گفتني‌ها بر زبان‌ام ماند فقط از زخم ِ دنداني که بر لب‌ها فشردم، ماند بر پيراهن ِ من لکه‌يي نارنگ... به خانه آمدم از راه، پا پُرآبله دل تنگ و خالي دست به روی بستر ِ بي‌عشق ِ خويش افتادم، از اندوه ِ گنگي مست شب ِ انديشناک ِ خسته، از راه ِ درازش مي‌گذشت آرام. کلاغي بر چناري دور، در مهتاب زد فرياد. در اين هنگام نسيم ِ صبح‌گاه ِ سرد، بر درگاه ِ خانه پرده را جنباند. در آن خاموش ِ رويايي چنان پنداشتم کز شوق، روی پرده، قلب ِ دخترِ تصوير مي‌لرزد. چنان پنداشتم کز شوق، هر دَم با تلاشي شوم و ياءس‌آميز، خود را مي‌کشد آرامک آرامک به سوی من... دو چشم‌ام خسته برهم رفت. سپيده مي‌گشود آهسته جعد ِ گيسوان ِ تاب‌دار ِ صبح. سحر لبخند مي‌زد سرد. طلسم ِ رنج ِ من پوسيد چنين احساس کردم من لبان ِ مرده‌يي لب‌های سوزان ِ مرا در خواب مي‌بوسيد...
__________________
|
|
#2
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
ترديد
او را به رويای بخارآلود و گنگ ِ شام‌گاهي دور، گويا ديده بودم من ... لالايی گرم ِ خطوط ِ پيکرش در نعره‌های دوردست و سرد ِ مه گم بود. لبخند ِ بي‌رنگ‌اش به موجي خسته مي‌مانست; در هذيان ِ شيرين‌اش ز دردي گنگ مي‌زد گوييا لبخند ... هر ذره چشمي شد وجودم تا نگاه‌اش کردم، از اعماق ِ نوميدي صدايش کردم: «ــ اي پيدای دور از چشم! «ديري‌ست تا من مي‌چشَم رنجاب ِ تلخ ِ انتظارت را «رويای عشق‌ات را، در اين گودال ِ تاريک، آفتاب ِ واقعيت کن!» وآن دَم که چشمان‌اش، در آن خاموش، بر چشمان ِ من لغزيد در قعر ِ ترديد اين‌چنين با خويشتن گفتم: «ــ آيا نگاه‌اش پاسخ ِ پُرآفتاب ِ خواهش ِ تاريک ِ قلب ِ يأس‌بارم نيست؟ «آيا نگاه ِ او همان موسيقي‌گرمي که من احساس ِ آن را در هزاران خواهش ِ پُردرد دارم، نيست؟ «نه! «من نقش ِ خام ِ آرزوهای نهان را در نگاه‌ام مي‌دهم تصوير!» آن‌گاه نوميد، از فروترجای قلب ِ ياءس‌بار ِ خويش کردم بانگ باز از دور: «ــ اي پيدای دور از چشم!...» او، لب ز لب بگشود و چيزي گفت پاسخ را اما صدايش با صدای عشق‌های دور ِ از کف رفته مي‌مانست... لالايی گرم ِ خطوط ِ پيکرش، از تاروپود ِ محو ِ مه پوشيد پيراهن. گويا به رويای بخارآلود و گنگ ِ شام‌گاهي دور او را ديده بودم من...
__________________
|
|
#3
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
انتظار از دريچه
با دل ِ خسته، لب ِ بسته، نگاه ِ سرد مي‌کنم از چشم ِ خواب‌آلوده‌ی خود صبح‌دم بيرون نگاهي: در مه آلوده هوای خيس ِ غم‌آور پاره‌پاره رشته‌های نقره در تسبيح ِ گوهر... در اجاق ِ باد، آن افسرده‌دل آذر کاندک‌اندک برگ‌های بيشه‌های سبز را بي‌شعله مي‌سوزد... من در اين‌جا مانده‌ام خاموش بر جا ايستاده سرد □ جاده خالي زير ِ باران!
__________________
|
|
#4
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
غبار از غريو ِ ديو ِ توفان‌ام هراس
وز خروش ِ تُندرم اندوه نيست، مرگ ِ مسکين را نمي‌گيرم به هيچ. استوارم چون درختي پابه‌جاي پيچک ِ بي‌خانماني را بگوي بي‌ثمر با دست و پای من مپيچ. مادر ِ غم نيست بي‌چيزي مرا: عنبر است او، سال‌ها افروخته در مجمرم نيست از بدگوئیِ نامهربانان‌ام غمي: رفته مدت‌ها که من زين ياوه‌گويی‌ها کَرَم! □ ليک از دريا چو مرغان پَرکشند روی پل‌ها، بام‌ها، مرداب‌ها ــ پابرهنه مي‌دوم دنبال ِشان. وقت کان سوی افق پنهان شوند بازمي‌گردم به کومه پا کشان، حلقه مي‌بندد به چشمان اشک ِ من گرچه در سختي به‌سان ِ آهن‌ام... يا اگر در کنج ِ تنهايی مرا مرغک ِ شب ناله‌يی بردارد از اقصای شب، اندُهي واهي مرا مي‌کشد در بر، چنان پيراهن‌ام. □ همچنان کز گردش ِ انگشت‌ها بر پرده‌ها وز طنين ِ دل‌کش ِ ناقوس وز سکوت ِ زنگ‌دار ِ دشت‌ها وز اذان ِ ناشکيبای خروس وز عبور ِ مه ز روی بيشه‌ها وز خروش ِ زاغ‌ها وز غروب ِ برف‌پوش ــ اشک مي‌ريزد دل‌ام... گرچه بر غوغای توفان‌ها کَرَم وز هجوم ِ بادها باکيم نيست، گرچه چون پولاد سرسخت‌ام به رزم يا خود از پولاد شد ايمان ِ من ــ گر بخواند مرغي از اقصای شب اشک ِ رقت ريزد از چشمان ِ من.
__________________
|
|
#5
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
بادها امشب دوباره
بادها افسانه‌ی کهن را آغازکرده‌اند «ــ بادها! بادها! خنياگران ِ باد!» خنياگران ِ باد وليکن سرگرم ِ قصه‌های ملول‌اند... □ «ــ خنياگران ِ باد امشب رُکسانا با جامه‌ی سفيد ِ بلندش پنهان ز هر کسي مهمان ِ من شده‌ست و کنون مست بر بسترم افتاده است. [اين قصه ناشنيده بگيريد!] کوته کنيد اين همه فرياد خنياگران ِ باد! بگذاريد رُکسانا در مستیِ گران‌اش امشب اين‌جا بمانَد تا سحر. هاي! خنياگران ِ باد! اگر بگذاريد!... آن‌گاه از شرم ِ قصه‌ها که سخن‌سازان خواهند راند بر سر ِ بازار، ديگر رُکسانا هرگز ز کلبه‌ی من بيرون نخواهد نهاد پاي...» □ بيرون ِ کلبه، بادها پُرشور مي‌غريوند... «ــ آرام‌تر! بي‌رحم‌ها! خنياگران ِ باد» خنياگران ِ باد، وليکن سرگرم ِ قصه‌های ملول‌اند آنان از دردهای خويش پريش‌اند، آنان سوزنده‌گان ِ آتش ِ خويش‌اند...
__________________
|
|
#6
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
از زخمِ قلبِ «آبائی» دختران ِ دشت!
دختران ِ انتظار! دختران ِ اميد ِ تنگ در دشت ِ بي‌کران، و آرزوهای بي‌کران در خُلق‌های تنگ! دختران ِ خيال ِ آلاچيق ِ نو در آلاچيق‌هايي که صد سال! ــ از زره ِ جامه‌تان اگر بشکوفيد باد ِ ديوانه يال ِ بلند ِ اسب ِ تمنا را آشفته کرد خواهد... □ دختران ِ رود ِ گِل‌آلود! دختران ِ هزار ستون ِ شعله به تاق ِ بلند ِ دود! دختران ِ عشق‌های دور روز ِ سکوت و کار شب‌های خسته‌گي! دختران ِ روز بي‌خسته‌گي دويدن، شب سرشکسته‌گي! ــ در باغ ِ راز و خلوت ِ مرد ِ کدام عشق ــ در رقص ِ راهبانه‌ی شکرانه‌ی کدام آتش‌زدای کام بازوان ِ فواره‌يي ِتان را خواهيد برفراشت؟ □ افسوس! موها، نگاه‌ها به‌عبث عطر ِ لغات ِ شاعر را تاريک مي‌کنند. دختران ِ رفت‌وآمد در دشت ِ مه‌زده! دختران ِ شرم شبنم افتاده‌گي رمه! ــ از زخم ِ قلب ِ آبائي در سينه‌ی کدام ِ شما خون چکيده است؟ پستان ِتان، کدام ِ شما گُل داده در بهار ِ بلوغ‌اش؟ لب‌های‌تان کدام ِ شما لب‌های‌تان کدام ــ بگوييد! ــ در کام ِ او شکفته، نهان، عطر ِ بوسه‌یي؟ شب‌های تار ِ نم‌نم ِ باران ــ که نيست کار ــ اکنون کدام‌يک ز شما بيدار مي‌مانيد در بستر ِ خشونت ِ نوميدي در بستر ِ فشرده‌ی دل‌تنگي در بستر ِ تفکر ِ پُردرد ِ راز ِتان تا ياد ِ آن ــ که خشم و جسارت بود ــ بدرخشاند تا ديرگاه، شعله‌ی آتش را در چشم ِ باز ِتان؟ □ بين ِ شما کدام ــ بگوييد! ــ بين ِ شما کدام صيقل مي‌دهيد سلاح ِ آبائي را برای روز ِ انتقام؟
__________________
|
|
#7
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
مه بيابان را، سراسر، مه گرفته‌ست.
چراغ ِ قريه پنهان است موجي گرم در خون ِ بيابان است بيابان، خسته لب بسته نفس بشکسته در هذيان ِ گرم ِ مه، عرق مي‌ريزدش آهسته از هر بند. «ــ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست. [مي‌گويد به خود، عابر] سگان ِ قريه خاموش‌اند. در شولای مه پنهان، به خانه مي‌رسم. گل‌کو نمي‌داند. مرا ناگاه در درگاه مي‌بيند، به چشم‌اش قطره اشکي بر لب‌اش لبخند، خواهدگفت: «ــ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست... با خود فکر مي‌کردم که مه گر همچنان تا صبح مي‌پاييد مردان ِ جسور از خفيه‌گاه ِ خود به ديدار ِ عزيزان بازمي‌گشتند.» □ بيابان را سراسر مه گرفته‌ست. چراغ ِ قريه پنهان است، موجي گرم در خون ِ بيابان است. بيابان، خسته لب‌بسته نفس‌بشکسته در هذيان ِ گرم ِ مه عرق مي‌ريزدش آهسته از هر بند...
__________________
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 05:20 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.