فضائل از دیدگاه خداو اولیاء

[رزیتا]

امید بخشیدن رسول خدا به فاطمه علیهاسلام



یک روز رسول خدا، فاطمه علیهاسلام را دید که لباسی زبر و خشن پوشیده، با دست خود دستاس می‌کند، در حالی که کودک خود را هم شیر می‌دهد. رسول خدا به گریه افتاد و فرمود:« ای دخترم، تلخی دنیا را برای رسیدن به شیرینی آخرت بچش.»

فاطمه علیهاسلام نه تنها لب به شکایت نگشود، بلکه عرض کرد:
«ای رسول خدا، من خداوند را برای نعمت هایش شکر می کنم.»

در این هنگام این آیه نازل شد:
« و لسوف یعطیک ربک فترضی » (خداوند آن قدر به تو عطا خواهد کرد تا راضی شوی.) (سوره ضحی،‌آیه 5)


منابع:

• بحارالانوار، ج 43، ص 86.

[رزیتا]

محبت پیامبر به فاطمه علیها سلام

زنده‌شدن قلب پیامبر:
فاطمه علیهاسلام می‏فرماید:
پس از نزول آیه « لا تحبوا دعاء الرسول بینکم کدعاء بعضکم بعضا »؛ ( رسول خدا را همان طور که دیگران را صدا می‏کنید (مثلا به اسم کوچک یا بدون احترام)، صدا نکنید) من پدرم را « یا رسول الله » صدا زدم.
اما پدرم فرمود:« فاطمه جان به من بگو «یا ابه» ( پدرجان). این کلمه قلب مرا زنده ‏تر و خدای تعالی را راضی‏تر می‏گرداند. »

در آغوش محبت:
رسول خدا گاه فاطمه را می‏بوسید، گاه او را در آغوش می‏گرفت، گاه دست محبت به سر و صورت او می‏کشید و گاه او را از صمیم قلب دعا می‏کرد و اشک از چشمان زهرا پاک می‏فرمود. و تا قبل از ازدواج زهرا علیهاسلام، شب‏ها تا صورت مبارک او را نمی‏بوسید، نمی‏خوابید.
رسول خدا گاهی سر فاطمه علیهاسلام را می‏بوسید و به او می‏فرمود:« پدرم و مادرم فدای تو باد.»
هرگاه فاطمه علیهاسلام نزد رسول خدا می‏رفت، پیامبر به احترام فاطمه بلند می‏شد، سر مبارکش را می‏بوسید و او را در جای خود می نشاند.

کمک:
روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم وارد خانه امیرالمؤمنین علی علیه السلام شد و دید علی و فاطمه علیهماالسلام نشسته و مشغول آسیاب کردن‌اند. رسول خدا پیش رفت و فرمود:« کدام یک از شما خسته‏ترید؟»
امیرالمؤمنین عرض کرد:« فاطمه.»
رسول خدا فرمود:« دخترم برخیز.»
فاطمه علیهاسلام برخاست و رسول خدا به جای او نشست؛ و با امیرالمؤمنین مشغول آسیاب گندم و جو شد.

دلسوزی:
روزی فاطمه علیهاسلام مریض شد. رسول خدا به عیادتش رفت. کنارش نشست و احوالپرسی کرد.
فاطمه عرض کرد:« پدر جان، من یک وعده غذای عالی لذیذ دارم.»
رسول خدا بلند شد و از طاقچه‏ای که در اطاق بود، طبقی آورد که در آن کشمش و نان روغنی و کشک و خوشه‏ای انگور بود. طبق را نزد فاطمه گذاشت و دست مبارکش را به سوی طبق دراز کرد، نام خدای بزرگ را به زبان جاری فرمود و به حاضرین فرمود:« بخورید به نام خدا. »
فاطمه و رسول خدا و امیرالمؤمنین و حسن و حسین همگی از آن غذا خوردند. در این میان فقیری پشت در آمد و غذا خواست.
رسول خدا فرمود:« دور شو.»
فاطمه عرض کرد:« یا رسول الله چرا چنین فرمودی؟»
رسول خدا فرمود:« او شیطان بود و این غذا را جبرئیل از بهشت آورده است. شیطان می‏خواست از نصیب شما بخورد ولی سزاوارش نیست.»

جایگاه فاطمه نزد پیامبر:
زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم زبان وحی است. خدا در قرآن درباره پیامبر می‌فرماید:ولا ینطق عن الهوی ( از روی خواهش نفس سخن نمی‏گوید.)
لذا سخنانی که رسول خدا درباره فاطمه بر زبان آورده، همه بر مبنای وحی و به میزان حق است، نه از روی محبت و شیفتگی در غیر راه خدا.
بنابراین باید به آنها دقت کرد:
رسول خدا می‏فرمود:« فاطمه پاره تن من است، هر کس او را خشنود کند مرا خشنود کرده و هر کس به او بدی کند به من بدی کرده است.»
می‏فرمود:« فاطمه روشنی چشم و میوه دل من است.»
می‏فرمود:« فاطمه فرع و شاخه وجود من است. هر چه او را ناراحت کند، مرا ناراحت می‏کند و هر چه باعث شادی او شود، موجب شادی من می‏گردد.»
می‏فرمود:« فاطمه گرامی‏ترین فرد در نزد من است.»
می‏فرمود:« فاطمه قلب من و روح میان دو پهلوی من است.»

از رسول خدا پرسیدند:« محبوبترین زنان نزد شما کیست؟»
فرمود:« فاطمه.»

منابع:
بحارالانوار، ج 43، صفحات 23 و 24 و 26 و 38 و 54.

[رزیتا]

امیرالمؤمنین، لقب اختصاصی امام علی علیه السلام



عبدالله بن عباس می گوید:« روزی با رسول خدا در یکی از کوچه های مدینه می رفتیم که علی ابن ابی طالب از راه رسید و به رسول خدا این گونه سلام کرد:« السلام علیک یا رسول الله و رحمه الله و برکاته » (سلام بر تو ای رسول خدا، و رحمت و برکات خدا بر تو باد.)
پیامبر نیز در پاسخ فرمود:« و علیک السلام یا امیرالمومنین » (و بر تو سلام باد ای امیرالمؤمنین.)
از لقبی که رسول خدا به علی بن ابی طالب داد، تعجب کردم و به پیامبر گفتم:« ای رسول خدا، آنچه درباره پسرعمویم، علی، گفتی، از روی محبت و دوستی شخصی با او بود یا لقبی از ناحیه خداوند؟»
رسول خدا فرمود:« نه، به خدا سوگند، آنچه درباره علی گفتم، با چشم خودم دیده ام.»
پرسیدم:« ای رسول خدا چه دیدید؟»
پیامبر فرمود:« در شب معراج به هر دری از درهای بهشت نظر می‌کردم، روی آن نوشته شده بود: علی بن ابیطالب از هفتاد هزار سال پیش از خلقت آدم امیرالمؤمنین بوده است.»



منابع:

• بحارالانوار، ج 37، ص 339، حدیث 81

امام علی علیه السلام و لقب امیرالمؤمنین

روایات شیعه دلالت دارد بر اینکه لقب «امیرالمؤمنین» مخصوص علی بن ابیطالب علیه السلام است و بر هیچ کس جز او اطلاق نمی‌شود. (مگر در حال ضرورت و تقیّه.) این لقب حتی بر سایر ائمه و امام زمان علیه السلام نیز نبا
ید اطلاق شود.
خود رسول خدا صلّی الله و علیه و آله و سلّم این لقب را به امام علی داد و اولین کسانی که موظف شدند علی علیه السلام را با این لقب خطاب کنند، ابوبکر و عمر بودند.

[رزیتا]

امیرالمؤمنین و اوصیاء در اعراف

رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:« ای علی، تو و فرزندانت اعراف ( مرحله و واسطه ای میان بهشت و جهنم ) هستید. هیچ کس وارد بهشت نمی شود، مگر آن که شما را تأیید کرده باشد و شما نیز او را تأیید کنید؛ و هیچ کس به جهنم نمی‌افتد مگر آن که شما را انکار کرده باشد و شما نیز او را انکار کنید.»



منابع:

• بحارالانوار، ج 39، ص 225 ----------- مناقب

اهل بیت، برگزیدگان خدا

امام صادق علیه السلام می‌فرمود:
پیامبر خدا به علی علیه السلام فرمود:« یا علی، خداوند نظری به دنیا انداخت و مرا بر مردان عالم برگزید. آن گاه برای مرتبه دوم نظری افکند و تو را برگزید، سپس برای بار سوم نظری افکند و فاطمه را بر زنان عالم برگزید. آن گاه برای مرتبه چهارم نظری افکند و حسن و حسین و امامان از فرزندان حسین علیهم السلام را برگزید.»


منابع:
بحار الانوار، ج 40، ص 36، حدیث 70 - امالی ابن الشیخ، ص 50




غایت آفرینش





از پیامبر گرامی اسلام نقل شده است: آن هنگام که پدرم آدم مشاهده کرد که نام من و علی و دخترم فاطمه و حسن و حسین و فرزندانشان با نور بر ساق عرش نوشته شده است، گفت: الهی و سیدی، آیا چیزی آفریده ای که نزد تو گرامی تر از من باشد؟ خداوند پاسخ داد: ای آدم، اگر این اسمها نبود نه آسمان بر افراشته ای و نه زمین گسترده ای و نه فرشته مقربی و نه پیامبر مرسلی را می آفریدم و نه تو را خلق می کردم.

در روایت دیگر آمده است: که اینها از ذریه تو هستند و بهتر از تو و همه مخلوقات هستند. اگر اینها نبودند نه تو را خلق می کردم و نه بهشت و آتش و آسمان و زمین را.

در روایتی نیز آمده است: اگر اینها نبودند نه تو را خلق می کردم نه بهشت و نه جهنم را و نه عرش را و نه کرسی را و نه آسمان را و نه زمین را و نه ملائکه را و نه جن را و نه انس را.

رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:« خداوند آدم را آفرید، از روح خود در وی دمید و فرشتگان بر او سجده کردند. آن‌گاه او را در بهشت جای داد و حوا را به همسری‌اش در آورد. در این هنگام آدم نگاهی به سوی عرش کرد و پنج سطر نوشته دید. گفت:« پروردگارا، اینان کیستند؟»
خداوند عزوجل فرمود:« اینها کسانی هستند که اگر مخلوقات من آنان را شفیع قرار دهند. شفاعتشان را می پذیرم.»
آدم گفت:« پروردگارا، تو را به منزلتی که نزد تو دارند سوگند می‌دهم بگو اسم آنان چیست؟»
خداوند فرمود:« من محمود هستم و این محمد. من عالی هستم و این علی، من فاطر هستم و این فاطمه، من محسن هستم و این حسن، و من ذو الاحسان هستم و این حسین.»



منابع:

• بحار الانوار، ج 27، ص 4، حدیث 7 - معانی الاخبار، ص 21 و علل الشرایع، ص 56.
• بحار الانوار، ج 27، ص 5، حدیث 10.
• بحار الانوار، ج 35، ص 23، حدیث 15- روضه ص 17 و 18.
• بحار الانوار، ج 26، ص 273، حدیث 15- عیون الاخبار، ص 17.

[رزیتا]

انتقام از دشمنان اهل بیت علیه السلام - ناصبی ها

در قرآن سوره شوری آیه 41 و 42 چنین آمده است:« و لمن انتصر بعد ظلمه. انما السبیل علی الذین یظلمون الناس و یبغون فی الارض بغیر الحقّ اولئک لهم عذاب الیم »
(برای کسی که بعد از مظلوم واقع شدن، یاری طلبد. ایراد و مجازات تنها بر کسانی است که به مردم ستم می کنند و در زمین به ناحق ظلم روا می دارند؛ برای آنان عذاب دردناکی است.)

ابو حمزه ثمالی می‌گوید:
امام باقر علیه السلام این آیه را به امام زمان علیه السلام و یارانش تفسیر می کرد.

امام می‌فرمود:«هنگامی که قائم علیه السلام ظهور کند، او و یارانش از بنی امیه و تکذیب کنندگان و ناصبی ها انتقام خواهند گرفت. و این مضمون سخن خداوند است.»


منابع:
بحارالانوار، ج51،‌ ص 48 حدیث 13 --------- تفسیر علی ابن ابراهیم



انتقام از دشمنان خدا و پیامبر

مفضل از امام صادق علیه السلام و او از پدرانش از جدّ بزرگوارشان، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، روایت می کند که در ضمن حدیث معراج فرمود:« سرم را بالا بردم و نور های علی و فاطمه، حسن و حسین و علی ابن الحسین و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و الحسن بن علی را مشاهده کردم؛ و حجة بن الحسن همچون ستاره‌ای درخشان در وسط آنان ایستاده بود.»

گفتم:« پروردگارا! این ها کیانند؟»
خداوند پاسخ داد:« آنان امامان پس از تو هستند و آن که در وسط ایستاده است، کسی است که برای همیشه، حلال مرا حلال و حرامم را حرام می کند. به وسیله او از دشمنانم انتقام می گیرم. او سبب آسایش و راحتی دوستان من است و کسی است که شیعیان تو را از شر ستمگران و انکار کنندگان و کافران رهایی می‌بخشد و دل‌های آنان را تسکین می‌دهد.»


منابع:
بحارالانوار، 52/379 حدیث 185 --------- کمال الدین و عیون الاخبار

[رزیتا]

انفاق امام سجاد علیه السلام از غذاهای مورد علاقه


حضرت امام سجاد علیه السلام بر اساس آیه « ان تنالو البّر حتی تنفقوا مما تحبون» _آیه 92 سوره آل عمران_ که نیکوکاری واقعی را در گرو انفاق از چیزهای مورد علاقه می‌شمارد، از آنچه دوست می‌داشت، در راه خدا انفاق می‌فرمود.

امام صادق علیه السلام فرمود: «روزی مقداری انگور مرغوب به مدینه رسید. کنیز امام مقداری از آن را خرید و هنگام افطار، نزد ایشان برد. امام خشنود شد ولی قبل از اینکه به طرف خوشه‌های انگور دست دراز کند، مستمندی به در خانه آمد و چیزی خواست.
امام به آن کنیز فرمود:« این انگورها را برای او ببر.»
کنیز گفت:« ای مولای من، کمی از این انگور برایش بس است.»
امام فرمود:« نه، همه اش را برای او بفرست !»
فردای آن روز، باز کنیز مقداری از همان انگور را خرید و باز هنگام افطار، فقیری در خانه را زد و ماجرای روز قبل تکرار شد.
شب سوم هم کنیز انگور خرید و برای امام آورد و این بار کسی در خانه را نزد.
امام فرمود:« الحمدالله.»

عبدالله دامغانی روایت کرد که حضرت علی بن الحسین علیه السلام همیشه شکر و بادام صدقه می داد. وقتی دلیلش را از او سئوال می‌کردند، می‌فرمود:«لن تنالو البرّ حتی تنفقوا مما تحبون »؛ ( نیکوکاری آن است که از آنچه دوست می‌دارید ببخشید )، و من اینها را دوست دارم.»


منابع:

• بحارالانوار، ج 46، ص 90، حدیث 77 به نقل از مناقب ابن شهر آشوب
• ص 89 به نقل از مناقب و ص 72 حدیث 55 به نقل از محاسن

[رزیتا]

انفاق امام علی علیه السلام در میان فقیران

حذیفه بن یمان می گوید:
هنگامی که جعفر بن ابیطالب از سرزمین حبشه برگشت، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در خیبر بود. جعفر برای رسول خدا عطرهای گرانقیمت و پارچه های نفیس هدیه آورده بود .
پیامبر قطیفه ای ( پارچه ای گرانقیمت و نفیس که در بافت آن، طلا به کار رفته) را که جعفر برایش آورده بود، برداشت و فرمود:« این قطیفه را به مردی می دهم که خداوند و رسولش را دوست دارد و خداوند و رسولش نیز دوستش دارند.»

با این سخن پیامبر خدا، همه اصحاب، گردن کشیدند که ببینند آن شخص کیست. پیامبر فرمود:« علی کجاست؟ »
عمار یاسر رفت و او را صدا زد. علی علیه السلام آمد و پیامبر خدا قطیفه را به او داد.
علی علیه السلام وقتی به مدینه برگشت، به بازار مدینه در بقیع رفت و قطیفه را به زرگری داد تا آن را قطعه قطعه کند. مجموعا هزار مثقال شد و علی علیه السلام آنها را میان فقیران مهاجر و انصار تقسیم کرد.


منابع:

• بحارالانوار، ج 37، ص 105، حدیث 8 ------ امالی شیخ

انفاق امام سجاد علیه السلام در راه خانه خدا



سفیان می‌گوید:
حضرت امام سجاد علیه السلام عازم حج بود. خواهرش، حضرت سکینه، هزار درهـم به گروهی در خـارج مدینه به نـام حرّه داد تا به او بدهند. وقتی امام پول را گرفت، از مرکب خود پایین آمد و تمام آن پول را بین مستمندان تقسیم کرد.



منابع:

• بحارالانوار، ‌ج 46، ص 11، حدیث 5 به نقل از الفصول المهمه