|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
02-06-2008
|
||||
|
||||
قاصدك
قاصدك ! هان ! چه خبر آوردي ؟ از كجا ؟ .. وز كه خبر آوردي ؟ خوش خبر باشي .. اما ، اما ؛ گرد بام و در من - بي ثمر مي گردي ! انتظار خبري نيست مرا . - نه ز ياري ، نه ز ديار و دياري ، باري ! برو آنجا كه بود چشمي و گوشي با كس ، برو آنجا كه تو را منتظرند ، قاصدك ! در دل من ، همه كورند و كرند ! دست بردار ازين در وطن خويش غريب .. قاصد تجربه هاي همه تلخ ؛ با دلم مي گويد : كه دروغي تو ، دروغ .. كه فريبي تو ، فريب .. قاصدك ! هان ! ولي ... آخر ... اي واي ! راستي ؛ آيا رفتي با باد ؟ با توام ، آي ! كجا رفتي ؟ آي ! راستي ؛ آيا جايي خبري هست هنوز ؟ مانده خاكستر گرمي ، جايي ؟! - در اجاقي - طمع شعله نمي بندم - خردك شرري هست هنوز ؟! قاصدك ! ابرهاي همه عالم شب و روز ، در دلم مي گريند.
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#2
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
آخر شاهنامه
اين شكسته چنگ بي قانون رام چنگ چنگي شوريده رنگ پير گاه گويي خواب مي بيند . خويش را در بارگاه پر فروغ مهر طرفه چشم انداز شاد و شاهد زرتشت يا پريزادي چمان سرمست در چمنزاران پاك و روشن مهتاب مي بيند. روشني هاي دروغيني كاروان شعله هاي مرده در مرداب بر جبين قدسي محراب مي بيند . ياد ايام شكوه و فخر و عصمت را مي سرايد شاد قصه ي غمگين غربت را - هان ، كجاست .. پايتخت اين كج آيين قرن ديوانه ؟ با شبان روشنش چون روز روزهاي تنگ و تارش ، چون شب اندر قعر افسانه با قلاع سهمگين سخت و ستوارش با لئيمانه تبسم كردن دروازه هايش ، سرد و بيگانه - هان ، كجاست .. پايتخت اين دژآيين قرن پر آشوب ؟ قرن شكلك چهر بر گذشته از مدارماه ليك بس دور از قرار مهر قرن خون آشام قرن وحشتناك تر پيغام كاندران با فضله ي موهوم مرغ دور پروازي چار ركن هفت اقليم خدا را در زماني بر مي آشوبند . هر چه هستي ، هر چه پستي ، هر چه بالايي ؛ سخت مي كوبند پاك مي روبند. - هان ، كجاست .. پايتخت اين بي آزرم و بي آيين قرن ؟ كاندران بي گونه اي مهلت هر شكوفه ي تازه رو بازيچه ي باد است ، همچنان كه حرمت پيران ، ميوه ي خويش بخشيده عرصه ي انكار و وهن و غدر و بيداد است . پايتخت اينچنين قرني ؛ بر كدامين بي نشان قله ست ؟ - در كدامين سو ؟ - ديده بانان را بگو تا خواب نفريبد ! بر چكاد پاسگاه خويش ، دل بيدار و سر هشيار ؛ هيچشان جادويي اختر هيچشان افسون شهر نقره ي مهتاب نفريبد . بر به كشنيهاي خشم بادبان از خون ما ، براي فتح ، سوي پايتخت قرن مي آييم ! تا كه هيچستان نُه توي ، فراخ اين غبار آلود بي غم را با چكاچاك مهيب تيغهامان ، تيز غرش زهره دران كوسهامان ، سهم پرش خارا شكاف تيرهامان ، تند نيك بگشاييم شيشه هاي عمر ديوان را از طلسم قلعه ي پنهان ، ز چنگ پاسداران فسونگرشان خلد برباييم بر زمين كوبيم ور زمين گهواره ي فرسوده ي آفاق دست نرم سبزه هايش را به پيش آرد تا كه سنگ از ما نهان دارد چهره اش را ژرف بخشاييم . ما ؛ - فاتحان قلعه هاي فخر تاريخيم - شاهدان شهرهاي شوكت هر قرن . ما ؛ - يادگار عصمت غمگين اعصاريم . ما ؛ - راويان قصه هاي شاد و شيرينيم . [ قصه هاي آسمان پاك نور جاري ، آب سرد تاري ، خاك قصه هاي خوشترين پيغام از زلال جويبار روشن ايام قصه هاي بيشه ي انبوه ، پشتش كوه ، پايش نهر قصه هاي دست گرم دوست در شبهاي سرد شهر .. ] ما ؛ - كاروان ساغر و چنگيم . لوليان چنگمان افسانه گوي زندگيمان ، زندگيمان شعر و افسانه ساقيان مست مستانه هان ، كجاست .. پايتخت قرن ؟ ما براي فتح مي آييم ! تا كه هيچستانش بگشاييم . اين شكسته چنگ دلتنگ محال انديش نغمه پرداز حريم خلوت پندار جاودان پوشيده از اسرار ؛ چه حكايتها كه دارد روز و شب با خويش .. اي پريشانگوي مسكين ! پرده ديگر كن پوردستان ، جان ز چاه نابرادرها نخواهند برد مرد ، مرد ، او مرد داستان پور فرخزاد را سر كن آن كه گويي ناله اش از قعر چاهي ژرف مي آيد نالد و مويد مويد و گويد آه ، ديگر ما فاتحان گوژپشت و پير را مانيم ! بر به كشتيهاي موج بادبان را از كف دل به ياد بره هاي فرهي ، در دشت ايام تهي ، بسته تيغهامان زنگ خورده و كهنه و خسته كوسهامان جاودان خاموش تيرهامان بال بشكسته .. ما ؛ - فاتحان شهرهاي رفته بر باديم !!! با صدايي ناتوانتر زانكه بيرون آيد از سينه ؛ راويان قصه هاي رفته از ياديم . كس به چيزي يا پشيزي برنگيرد سكه هامان را گويي از شاهي ست بيگانه يا ز ميري دودمانش منقرض گشته گاهگه بيدار مي خواهيم شد زين خواب جادويي همچو خواب همگنان غاز چشم مي ماليم و مي گوييم : آنك ، طرفه قصر زرنگار صبح شيرينكار ليك بي مرگ است دقيانوس واي ، واي ، افسوس ...
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#3
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چاووشي
بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند گرفته كولبار زاد ره بر دوش فشرده چوبدست خيزران در مشت گهي پر گوي و گه خاموش در آن مهگون فضاي خلوت افشانگيشان راه مي پويند ما هم راه خود را مي كنيم آغاز سه ره پيداست نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر نخستين : راه نوش و راحت و شادي به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي دوديگر : راه نميش ننگ ، نيمش نام اگر سر بر كني غوغا ، و گر دم در كشي آرام سه ديگر : راه بي برگشت ، بي فرجام من اينجا بس دلم تنگ است و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است بيا ره توشه برداريم قدم در راه بي برگشت بگذاريم ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟ تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست سوي بهرام ، اين جاويد خون آشام سوي ناهيد ، اين بد بيوه گرگ قحبه ي بي غم كي مي زد جام شومش را به جام حافظ و خيام و مي رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي و اكنون مي زند با ساغر مك نيس يا نيما و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما سوي اينها و آنها نيست به سوي پهندشت بي خداوندي ست كه با هر جنبش نبضم هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند بهل كاين آسمان پاك چرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشد كه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبان پدرشان كيست ؟ و يا سود و ثمرشان چيست ؟ بيا ره توشه برداريم قدم در راه بگذاريم به سوي سرزمينهايي كه ديدارش بسان شعله ي آتش دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار نه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمار چو كرم نيمه جاني بي سر و بي دم كه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايم كشاند خويشتن را ، همچو مستان دست بر ديوار به سوي قلب من ، اين غرفه ي با پرده هاي تار و مي پرسد ، صدايش ناله اي بي نور كسي اينجاست ؟ هلا ! من با شمايم ، هاي ! ... مي پرسم كسي اينجاست ؟ كسي اينجا پيام آورد ؟ نگاهي ، يا كه لبخندي ؟ فشار گرم دست دوست مانندي ؟ و مي بيند صدايي نيست ، نور آشنايي نيست ، حتي از نگاه مرده اي هم رد پايي نيست صدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگ ملل و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگ وز آن سو مي رود بيرون ، به سوي غرفه اي ديگر به اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزاد ولي آنجا حديث بنگ و افيون است - از اعطاي درويشي كه مي خواند جهان پير است و بي بنياد ، ازين فرهادكش فرياد وز آنجا مي رود بيرون ، به سوي جمله ساحلها پس از گشتي كسالت بار بدان سان باز مي پرسد سر اندر غرفه ي با پرده هاي تار كسي اينجاست ؟ و مي بيند همان شمع و همان نجواست كه مي گويند بمان اينجا ؟ كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده ي مهجور خدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟ بيا ره توشه برداريم قدم در راه بگذاريم كجا ؟ هر جا كه پيش آيد بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد : زود وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير كجا ؟ هر جا كه پيش آيد به آنجايي كه مي گويند چوگل روييده شهري روشن از درياي تر دامان و در آن چشمه هايي هست كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن و مي نوشد از آن مردي كه مي گويد چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي كز آن گل كاغذين رويد ؟ به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ست كه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبا نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ست كجا ؟ هر جا كه اينجا نيست من اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانم ز سيلي زن ، ز سيلي خور وزين تصوير بر ديوار ترسانم درين تصوير عمر با سوط بي رحم خشايرشا زند دويانه وار ، اما نه بر دريا به گرده ي من ، به رگهاي فسرده ي من به زنده ي تو ، به مرده ي من بيا تا راه بسپاريم به سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته ، ندروده به سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ست و نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بوده كه چونين پاك و پاكيزه ست به سوي آفتاب شاد صحرايي كه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جايي و ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريا مي اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادام و مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيم كه باد شرطه را آغوش بگشايند و مي رانيم گاهي تند ، گاه آرام بيا اي خسته خاطر دوست ! اي مانند من دلكنده و غمگين من اينجا بس دلم تنگ است بيا ره توشه برداريم قدم در راه بي فرجام بگذاريم
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#4
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
گرگ هار
گرگ هاري شده ام هرزه پوي و دله دو شب درين دشت زمستان زده ي بي همه چيز مي دوم ، برده ز هر باد گرو چشمهايم چو دو كانون شرار صف تاريكي شب را شكند همه بي رحمي و فرمان فرار گرگ هاري شده ام ، خون مرا ظلمت زهر كرده چون شعله ي چشم تو سياه تو چه آسوده و بي باك خزامي به برم آه ، مي ترسم ، آه آه ، مي ترسم از آن لحظه ي پر لذت و شوق كه تو خود را نگري مانده نوميد ز هر گونه دفاع زير چنگ خشن وحشي و خونخوار مني پوپكم ! آهوكم چه نشستي غافل كز گزندم نرهي ، گرچه پرستار مني پس ازين دره ي ژرف جاي خميازه ي جادو شده ي غار سياه پشت آن قله ي پوشيده ز برف نيست چيزي ، خبري ور تو را گفتم چيز دگري هست ، نبود جز فريب دگري من ازين غفلت معصوم تو ، اي شعله ي پاك بيشتر سوزم و دندان به جگر مي فشرم منشين با من ، با من منشين تو چه داني كه چه افسونگر و بي پا و سرم ؟ تو چه داني كه پس هر نگه ساده ي من چه جنوني ، چه نيازي ، چه غمي ست ؟ يا نگاه تو ، كه پر عصمت و ناز بر من افتد ، چه عذاب و ستمي ست دردم اين نيست ولي دردم اين است كه من بي تو دگر از جهان دورم و بي خويشتنم پوپكم ! آهوكم تا جنون فاصله اي نيست از اينجا كه منم مگرم سوي تو راهي باشد چون فروغ نگهت ورنه ديگر به چه كار آيم من بي تو ؟ چون مرده ي چشم سيهت منشين اما با من ، منشين تكيه بر من مكن ، اي پرده ي طناز حرير كه شراري شده ام پوپكم ! آهوكم گرگ هاري شده ام
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#5
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چون سبوي تشنه ...
از تهي سرشار جويبار لحظه ها جاري ست چون سبوي تشنه كاندر خواب بيند آب ، واندر آب بيند سنگ دوستان و دشمنان را مي شناسم من زندگي را دوست مي دارم مرگ را دشمن واي ، اما با كه بايد گفت اين ؟ من دوستي دارم كه به دشمن خواهم از او التجا بردن جويبار لحظه ها جاري
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#6
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
گزارش
خدايا ! پر از كينه شد سينه ام چو شب رنگ درد و دريغا گرفت دل پاكروتر ز آيينه ام دلم ديگر آن شعله ي شاد نيست همه خشم و خون است و درد و دريغ سرايي درين شهرك آباد نيست خدايا ! زمين سرد و بي نور شد بي آزرم شد ، عشق ازو دور شد كهن گور شد ، مسخ شد ، كور شد مگر پشت اين پرده ي آبگون تو ننشسته اي بر سرير سپهر به دست اندرت رشته ي چند و چون ؟ شبي جبه ديگر كن و پوستين فرود آي از آن بارگاه بلند رها كرده ي خويشتن را ببين زمين ديگر آن كودك پاك نيست پر آلودگيهاست دامان وي كه خاكش به سر ، گرچه جز خاك نيست گزارشگران تو گويا دگر زبانشان فسرده ست ، يا روز و شب دروغ و دروغ آورندت خبر كسي ديگر اينجا تو را بنده نيست درين كهنه محراب تاريك ، بس فريبنده هست و پرستنده نيست علي رفت ، زردشت فرمند خفت شبان تو گم گشت ، و بوداي پاك رخ اندر شب ني روانان نهفت نمانده ست جز من كسي بر زمين دگر ناكسانند و نامردمان بلند آستان و پليد آستين همه باغها پير و پژمرده اند همه راهها مانده بي رهگذر همه شمع و قنديلها مرده اند تو گر مرده اي ، جانشين تو كيست ؟ كه پرسد ؟ كه جويد ؟ كه فرمان دهد ؟ وگر زنده اي ، كاين پسنديده نيست مگر صخره هاي سپهر بلند كه بودند روزي به فرمان تو سر از امر و نهي تو پيچيده اند ؟ مگر مهر و توفان و آب ، اي خدا دگر نيست در پنجه ي پير تو ؟ كه گويي : بسوز ، و بروب ، و برآي گذشت ، آي پير پريشان ! بس است بميران ، كه دونند ، و كمتر ز دون بسوزان ، كه پستند ، و ز آن سوي پست يكي بشنو اين نعره ي خشم را براي كه بر پا نگه داشتي زميني چنين بي حيا چشم را ؟ گر اين بردباري براي من است نخواهم من اين صبر و سنگ تو را نبيني كه ديگر نه جاي من است ؟ ازين غرقه در ظلمت و گمرهي ازين گوي سرگشته ي ناسپاس چه ماده ست ؟ چه قرنهاي تهي ؟ گران است اين بار بر دوش من گران است ، كز پس شرم و شرف بفرسود روح سيه پوش من خدايا ! غم آلوده شد خانه ام پر از خشم و خون است و درد و دريغ دل خسته ي پير ديوانه ام
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#7
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
راستي ، اي واي ، آيا
دگر ره شب آمد تا جهاني سيا كند جهاني سياهي با دلم تا چها كند بيامد كه باز آن تيره مفرش بگسترد همان گوهر آجين خيمه اش را به پا كند سپي گله اش را بي شباني كند يله در اين دشت ازرق تا بهر سو چرا كند بدان زال فرزندش سفر كرده مي نگر كه از بعد مغرب چون نماز عشا كند سيم ركعت است اين غافل اما دهد سلام پس آنگه دو دستش غرقه در چين فرا كند به چشمش چه اشكي راستي اي شب اين فروغ بيايد تو را جاويد پر روشنا كند غريبان عالم جمله ديگر بس ايمنند ز بس كاين زن اينك بيكرانه دعا كند اگر مرده باشد آن سفر كرده واي واي زنك جامه بايد چون تو جامه ي عزا كند بگو اي شب آيا كائنات اين دعا شنيد ومردي بود كز اشك اين زن حيا كند ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 08:03 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.