غمنامه

[Omid7]

روزهاي خزان شده

چون صداي تيك و تاك ساعت به گوشم مي رسد،همچون كبوترهاي به خواب رفته اي هستم در لابه لااي شاخه هاي يك درخت كه ناگاه احساس خطر مي كنند و از جاي خود بال مي گيرند و به اوج مي روند و اندكي بعد باز همان جا بازمي گردند با اين تفاوت كه هر لحظه منتظر همان صدايي هستند كه آنها را به پروازي اجبار صدا مي زند. من نيز همانند آنها با ديدن گذر عقربه هاي ساعت از جاي خود برمي خيزم و به كنج ديوار اتاقم تكيه مي زنم. زانوهاي غمبارم را در آغوش مي فشارم و حسرتي بر دلم مي آيد كه اي كاش آغوش گرمي وجود داشت تا خود را در آن رها مي كردم.كاش دستي بود تا موهايم را نوازش مي كرد و شوري اشك هايم را از لبانم محو مي كرد.كاش مي شد ناگفته ها را گفت.كاش مي شد عقربه هاي ساعت را محكوم به ايستادن مي كرديم.كاش مي شد فرداها هيچ وقت فردا نمي شدند و كاش مي شد كه تمام رفته ها بازمي گشتند و جور ديگري تقويم پربلاي زندگي را ورق مي زديم و ثانيه ها را به دقيقه و دقيقه ها را به ساعت مبدل مي كرديم تا هيچگاه آن فردايي كه تو از آن دم مي زني به وجد نمي آمد و اي كاش حرفي از زمستان نبود.
كاش آن روز كه عزيزي دعايم كرد كه تمام روزهاي زندگي ام بهاري باشد به اين نيز مي انديشيد كه بهار در ظاهر سبز است اما در باطن پر از باران است.بهار كه مي شود ابرها مي بارند.آرزوي او برآورده شد. من چون بهار در ظاهر شادم و در باطن پر از غم.

خنده بر لب مي زنم تا كس نداند راز من

ورنه اين دنيا كه ما ديدم خنديدن نداشت