امیر بخشایی

[افسون 13]

در قابی از شیشه و آهن

رفتم و بي تو انگاشتم
مادرم تنها بود
پدرم با بوته اي خس نارسي ، دست و پنجه نرم مي كرد
و تو در قابي از شيشه و آهن
و مادرم كه تنها بود
بي تو روزي خواهم رفت
در وراي آنچه مي پنداري
شايد بيابم دشتي را
از آهن و شيشه ، تهي
چه مي پنداري؟
روزي جهان از آتش تهي بود
تو چه؟
شايد بار ديگر خانه هاي گلي
آب
پونه
همه نقاشي شوند
نمي دانم براي بودن جايي مي جويي؟